Revolution

Shorty 5: Mate problems Part 1

Eindelijk upload ik hier weer! Eindelijk heb ik weer een beetje een idee en het zal ook twee delen hebben omdat het voor één hoofdstuk wat te veel is. Ik hoop dat jullie het leuk vinden en echt bedankt als je nu nog steeds leest. Xxx Claire

Robyn

Ik ben onderweg naar Ronald. Als ik er bijna ben, transformeer ik snel terug en loop het dorp in. Ik wordt ondertussen al door allerlei mensen begroet hier en ik ken gelukkig ook al heel wat mensen hier. "O hey Robyn, weer lekker op bezoek hier?" zegt Luca die op me af komt lopen. "Ja, ik dacht ik kom weer eens langs" zeg ik opgewekt. "Nou, ik moest net naar Ronald toe en jij bent zeer waarschijnlijk ook naar hem op weg, loop maar met me mee" zegt hij dan. Ik knik en loop met hem mee naar waar Ronald nu dan ook mag zijn.

Als ik Ronald in het oog krijg, zie ik dat hij met een meisje loopt die ik hier nog nooit eerder heb gezien. Dan ziet hij ons ook en komt gelijk naar ons toe. "Hey broertje, gezellig dat je er weer bent" zegt Ronald waarna hij me knuffelt. "Ik stel je voor aan Ellen, ze is weggelopen van haar oude roedel, als je de reden wilt weten moet je het haar maar vragen of ze het je wilt vertellen. Maar in ieder geval, wij hebben besloten dat ze door ons wordt opgenomen" vertelt Ronald me waarna hij zich naar het meisje draait. Ik doe hetzelfde en kijk haar even aan. Mijn ogen worden gelijk groot. Ik keer me razendsnel om en ren weg.

Als ik eenmaal ergens het bos in ben verdwenen, stop ik met rennen en hijg even uit. "Nee, het kan niet" fluister ik in mezelf "Het was vast iets anders, ik heb me vast vergist. Ja, dat is het, het was iets anders, ik heb me vergist" zeg ik om mezelf te kalmeren, maar maak dat de kat maar wijs. Ik weet wat ik voelde en ik weet precies wat het betekende. Ze... Voetstappen, heel dichtbij. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat iemand naast me komt zitten. Ik kijk op, het is Ronald.

"Jij was snel weg" zegt hij nog redelijk opgewekt. Ik blijf stil. "Maar wat gebeurde er nou?" vraagt hij dan serieus. "Je weet toch wel wat ze zeggen. Als je het voelt weet je gelijk dat het dat is" zeg ik zacht. "Robyn, ik wil je helpen maar wees alsjeblieft iets duidelijker" zegt Ronald met een lichte smeektoon in zijn stem. "Ze... ze is... " ik zucht en haal even diep adem "Ze is mijn mate" zeg ik dan in één adem. Het valt daarna gelijk stil, alleen het geruis van bladeren valt nog te horen.

Ik voel Ronalds arm om me heen, waarna hij me een beetje tegen zich aantrekt. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en probeer mijn tranen in te houden. Ze kan mijn mate niet zijn, er is niemand anders voor me dan Elly. Maar hoe vertel ik het haar dan weer? Wat kan het me ook schelen. Of het lot het heeft bepaald of niet, mijn lot is dat ik met Elly samen zal zijn en daar blijf ik bij. Dan voel ik opeens dat tranen alweer rijkelijk over mijn wangen op Ronalds shirt stromen.

"Je bent altijd al een speciaal geval geweest. Als jij van Elizabeth houdt, hoef jij je niet te binden aan zoiets als het gevoel dat je mate aangeeft" stelt Ronald me gerust. Ik ben alleen nog steeds niet zo zeker daarvan. Er zijn zoveel mensen waarbij dit gebeurt en keer op keer eindigt hun relatie waarna ze uiteindelijk samen komen met hun mate. Ik moet gewoon even met Elly praten. "Ik denk dat ik even naar Elly ga, kan je Ellen alsjeblieft een beetje de situatie uitleggen, ik kom later terug" zeg ik waarna ik opsta. Ronald knikt en loopt terug naar de roedel, ik ga een andere kant uit.

Als ik eindelijk thuis ben, ga ik gelijk naar binnen en loop direct naar Elly toe, ik voel weer tranen opkomen. "Robyn, wat is er gebeurt" vraagt ze gelijk bezorgd. Ik reageer niet en knuffel haar gewoon, ik weet mijn tranen nog net in te houden. Als ik haar eindelijk weer loslaat, kijkt ze me doordringend aan met die blauwe ogen van haar. "Wat is er daar gebeurt Robyn, er is toch niets gebeurt met Ronald of Luca ofzo hè?" vraagt ze bezorgt. "Nee" zeg ik kortaf "Ik..." ik zucht weer. "Kom anders even zitten" zegt Elly snel waarna ze richting de bank loopt waar Nathan en Adry al zitten. Ik plof daarna neer waarnaast Elly heeft plaatsgenomen.

"Er is toch ook niets met de roedel gebeurt hè?" vraagt Nathan nog. Ik schud mijn hoofd "Er is niemand dood of gewond en er is niets gebeurt in de roedel" verzeker ik iedereen. Ik ben weer even stil en adem even diep in en uit. "Ik... ik heb..." en daar gaan de tranen weer. Ik keer me naar Elly toe en kijk haar spijtig aan "Ik heb mijn mate gevonden" zeg ik dan zacht.

Elly

"Ik heb mijn mate gevonden" zegt hij uiteindelijk. Ik voel mijn ogen gelijk groter en vochtiger worden. Ik probeer wat te zeggen, maar er zit een brok in mijn keel. Nathan en Adry kunnen ons alleen maar stilletjes aankijken. Het lijkt wel of er iets instort. Ik zou niet mijn wereld zeggen, maar wel een heel groot deel ervan. Ik sluit mijn ogen en voel een traan over mijn wang rollen. "Betekent dit nu dat wij voorbij zijn?" vraag ik met moeite. Robyn schudt gelijk zijn hoofd "Natuurlijk niet. Ik hou van jou Elly, dit zal dat niet veranderen" zegt hij gelijk veel luider dan eerst. Ik ben weer stil.

Als kind is mij genoeg vertelt over zowat elk bovennatuurlijk ras, inclusief weerwolven en dit heb ik vaak genoeg gehoord. Mijn vader had het voor de grap nog eens gezegd, dat ik wel voorzichtig mocht zijn voordat Robyn nog eens zijn mate zou vinden. Toen kon ik er nog wel om lachen, maar nu... Ik sta op en loop naar mijn kamer, ik hoor Nathan snel wat zeggen en hoor daarna voetstappen achter me. Adry pakt me bij mijn schouder en loopt met mij mijn kamer in waarna ik tegen haar schouder begin te huilen.

Robyn

Ik wil Elly tegenhouden, maar voel iets in me opwellen. Het is een soort verdriet, woede en onmacht tegelijkertijd. Nathan schuift naar me toe, legt zijn arm om me heen en trekt me tegen zich aan, net als Ronald deed. Ze voelen allebei als een grote broer voor me en dat is eigenlijk best fijn. Bij Nathan laat ik mezelf alleen liggen zoals ik lig, ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. "Ik hou van haar Nate, zo veel" snik ik "Ik wil haar niet kwijt, niet zo, niet om deze rede" Ik weet niet waarom, maar de woede in mijn lichaam groeit. Het gevoel dat ik niks kan, frustreert me.

"Robyn, rustig aan. Als jij volledig overtuigt bent daarvan, dan is dat zo" zegt Nathan om me te kalmeren, hij kan denk ik aan mijn hartslag al horen wat er aan de hand is. Maar ik kan mezelf amper meer bedwingen. Ik klamp me vast aan Nathan, ik wil het hoe dan ook onderdrukken, maar het lukt me gewoon niet meer. "Ga naar de rest" krijg ik nog net uit mijn keel waarna ik Nate loslaat. Hij knikt en loopt weg, Elly's kamer in. Ik sta op, wankel moeilijk naar het raam en spring naar buiten.

Wonder boven wonder wordt ik rustiger als ik eenmaal buiten ben. Misschien doet de frisse lucht me goed, misschien heeft de rust buiten me gekalmeerd, ik ben gewoon blij dat ik weer kalmer ben. Maar ja, ik was de tintelingen wel voor dit keer, gelukkig. Ik ga tegen de buitenmuur van het huis aanzitten en laat de tranen gewoon lopen, even die spanning van me afschudden. Ik haal rustig adem en hoor mijn hartslag verlagen. Daarna besluit ik om maar weer naar binnen te klimmen, de voordeur is volledig omlopen en het gaat toch redelijk makkelijk voor mij.

Als ik binnen ben, hoor ik wel gepraat, maar het enige waar mijn oren op kunnen focussen is Elly's gehuil. Misschien had ik maar buiten moeten blijven, want alle gevoelens komen gelijk weer terug. Ik loop naar de deur, open hem en ga in de deuropening staan. Nathan en Adry kijken gelijk op, maar Elly blijft naar de grond kijken. "Elly, ik hou van jou en van niemand anders. Het maakt me niet uit of ze mijn mate is of niet, ik weet niet eens wie ze is. En ik..." "Dat is juist het probleem Robyn, je weet nog niet wie ze is. Ik heb dit al zo vaak gehoord"

Ik ben er stil van. Wilt ze nou gewoon niet geloven wat ik zeg? Het lijkt wel of ik in een dramasoap ben gegooid. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, ik heb me denk ik nog nooit zo machteloos gevoelt. Ik kijk haar nog even aan, ik sluit de deur en loop weg. Ik weet het gewoon niet meer, hoe kan dit ooit nog goedkomen?