Revolution

Monster

Dit is een (voor mij) lang hoofdstuk, want alles wat er nu staat, wil ik verteld hebben. Als ik het in het volgende hoofdstuk zou doen, zou het qua tijdsvolgorde allemaal heel raar en messed up worden en daarvoor vindt ik het nu niet het goede moment. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! En ik kreeg de hele tijd een melding dat dit hoofdstuk niet goed was opgeslagen, dus als er iets mis of raar is aan dit hoofdstuk, plzz meld het even.

Robyn

Deze week heb ik bij de weerwolfen overnacht. Ze zijn echt super en ik ben opgenomen in hun roedel. Allemaal zijn ze weggelopen, omdat hun ouders ze niet accepteerden als weerwolf. Allemaal zijn ze gebeten, behalve ik. Aron is de Alpha, al heeft hij geen Alphabloed, maar hij is de oudste (18) en ook zeker de wijste. Er zijn nog twee meiden en vier andere jongens (zonder mij meegeteld). De meiden zijn Demi (11) en haar zus Jane (16). De jongens zijn Joshua (15) en zijn broertje Jeffrey (12), Mauro (17), Ben (13) en ik dus (14). Het is wel grappig want onze leeftijden lopen op van 11 naar 18.

Mauro geeft me een stomp op mijn schouder "Hé, ik en de jongens hebben vanavond in het bos afgesproken, kom je ook?" "Ja hoor, waarom niet" zeg ik zonder echt na te denken. "Die volle maan heeft lang op zich laten wachten, maar er is d'r weer een hoor" zegt hij terwijl hij naast me neerploft. Ik kijk geschrokken naar hem op "Uhm... ik ehhh... ik bedenk me nu pas dat ik... dat ik al plannen had" zeg ik stotterend. "Je kan een volle maan niet zomaar skippen en ik hoor duidelijk dat je liegt" zegt hij glimlachend. "Ik wil gewoon niet, ik heb niet zo'n zin erin" probeer ik nog.

"Je bent maar een rare" zegt hij terwijl hij me aankijkt "Wie heeft er nou geen zin in een volle maan?" "Ik" antwoord ik droog. Hij zucht "Aron heeft me zelfs gevraagd of ik jou wou vragen" zegt hij een beetje smekend "Aron heeft naar je gevraagt" voegt hij heel overdreven toe. "Ik kom oké, meer niet" zeg ik bot. "Wat bedoel je met 'meer niet'?" vraagt hij nog. "Ik kom, thats all" snauw ik. "Sorry hoor, ik wou je niet boos maken" zegt hij. "Nee, jij hoeft geen sorry te zeggen hoor" zeg ik weer normaal. "Oké, vanavond om 11 uur op de open plek hè" zegt hij, daarna staat hij op en loopt hij weg.

*23:06 s'avonds*

Ik kom hijgend aanrennen. "Niets voor jou om te laat te komen" zegt Joshua die me het eerst opmerkt. Ook Jeffrey ziet me al snel "Hey Rob!" roept hij naar me. O ja, ze noemen me Rob nu, Mauro plaagt me soms met kleine Robby. Ook de rest kijkt op, allemaal groeten ze me. "We waren op je aan het wachten kleine Robby" zegt Mauro, dat bedoel ik dus. "Kom, we gaan" zegt Aron.

Daarna transformeren ze allemaal. Ik blijf stil staan, weg kijkend van de rest. Aron kijkt verbaast om en transformeert weer terug. Hij legt zijn hand op mijn schouder "Kom" zegt hij nogmaals. Ik schud onderdanig mijn hoofd, zijn blik ontwijkend. "Waarom niet?" vraagt hij zorgzaam. Ik blijf stil. Achter hem verandert de rest ook weer terug, ze blijven gewoon naar ons kijken. "Waarom niet?" vraagt hij nog een keer. "Ik wil het niet" zeg ik zacht. "Hoezo?" vraagt hij verder. "Ik wil het gewoon niet!" zeg ik, ik kijk met een ruk omhoog en kijk hem recht aan. "Zou je me alsjeblieft een reden kunnen geven waarom?" vraagt hij nog steeds heel kalm en vriendelijk.

Om een woedeaanval te voorkomen, draai ik me om en loop ik weg. Al snel voel ik een hand op mijn schouder die me met een ruk omdraait "Hé Robby, niet weggaan" zegt Ben die me een beetje smekend aankijkt. Ik schud zijn hand van mijn schouder af en loop weer door. "Waarom ben je zo bang om te transformeren, waarom ben je bang voor je eigen wolf" roept Jeffrey. Jeffrey is nog maar jong, maar hij heeft de speciale gave om aan te voelen wat andere mensen voelen. Door wat hij zegt, springen er tranen in mijn ogen. Daarna laat ik mezelf op mijn knieën vallen en begin te huilen.

*23:27*

Ik heb besloten om ze alles te vertellen wat ik aan Joy heb vertelt, we zitten op een open plek ietsjes verder van de andere. Er staan wat stenen waarop we hebben plaatsgenomen, iedereen zit me ongeduldig en nieuwsgierig aan te kijken. "Ik ben enigstkind en ben een wees. Mijn ouders zijn overleden toen ik klein was en sindsdien leef ik steeds in pleeggezinnen. Sinds mijn veertiende maar korte tijden, zo lang tot ze op het punt staan om te ontdekken dat ik een weerwolf ben, elke volle maan dus. Bij mijn laatste pleeggezin ben ik eerder weggegaan om de andere drie te zoeken" De jongens kijken me geboeid aan, ik ga dan ook al snel weer verder.

"Vlak voor mijn 14de verjaardag, ging ik weg bij mijn oude pleeggezin, ik moest weg omdat ik agressief gedrag begon te vertonen, ook deed ik alsof alles van mij was. Daarna ben ik ontsnapt uit het weeshuis, heb ik een tentje en wat kleding gekocht en ben ik het bos in getrokken. Daar heb ik zeker een maand gewoond. Al was het midden in het bos, het was dichtbij genoeg bij een dorpje om mezelf te kunnen onderhouden en mijn kleren te wassen" Ik haal even diep adem en ga verder.

"Op de dag van mijn veertiende verjaardag, voelde ik me in de ochtend heel slecht, ik had het heet en dacht dat ik zware korts had. Ik ben in het dorp aspirines gaan halen, heb een grote, wollen slaapzak gekocht en ben de rest van de dag mijn tentje niet uit geweest. In de avond, tegen tienen, begon ik het zo heet te krijgen dat ik de slaapzak wild van me af heb getrapt. Ik heb een doek natgemaakt in het meertje dat nog niet eens vijf meter van mijn tentje verwijderd was en heb hem op mijn hoofd gelegd" weer haal ik diep adem, maar ga verder.

"Tot zeker tien voor twaalf heb ik niet geslapen. Dat was het moment dat ik schokbewegingen begon te maken die maar niet wouden stoppen. Na vijf minuten begon mijn hoofd zo'n pijn te doen dat liggen nog meer pijn deed dan zitten. Ik ben buiten tegen een boom gaan zitten en heb mijn shirt en schoenen uitgetrokken. Zwetend en hijgend zat ik met dichtgeknepen ogen te hopen dat alles zo snel mogelijk over was. Maar dat was nog maar het begin" De jongens weten allang al wat eraan zit te komen, maar ze houden hun volle aandacht op mij gericht.

"Drie minuten lang heb ik zo tegen die boom gezeten tot het begon te voelen alsof er een betonblok tegen mijn borst werd gedrukt. Ik kon niet meer doorhijgen, want de lucht die ik binnenkreeg was minimaal. Al snel voelde ik mijn hele huid pijnlijk tintelen, ik kreeg gelijk kippenvel over mijn hele lichaam. Mijn handen begonnen te steken. Toen ik ernaar keek, schrok ik heel erg. Ze waren opeens half harig en mijn nagels begonnen zichtbaar te groeien, ook begonnen mijn handen te vergroeien. Daarna begon de rest van mijn lichaam ook te steken, het deed zo'n pijn dat ik het uitschreeuwde. Al mijn botten begonnen te vergroeien, het is de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld" Zonder dat ik het merk, heb ik tranen in mijn ogen gekregen.

"Gaat het wel?" vraagt Mauro bezorgd. "Ik merkte het niet eens" zeg ik een beetje lacherig terwijl ik de tranen uit mijn ogen veeg. Ik herpak mezelf en ga verder "Zoals ik al zei, al mijn botten begonnen te vergroeien. Maar de pijn boven op mijn hoofd en bij mijn stuitje waren het ergst. Niet veel later ontdekte ik pas dat ik oren en een staart kreeg. Daarna werd ik..." ik stop abrupt met praten. De jongens kijken me een beetje afwachtend aan. "...een monster" zeg ik zacht.

Daarna kijk ik op naar de maan die vlak boven de hemel staat. Tintelingen en steken razen over mijn lichaam. Snel ren ik weg, weet ik veel waar naartoe. Ik hoor de snelle voetstappen van de jongens achter me, maar die raak ik raar genoeg al snel kwijt. Ergens ga ik zitten en laat mezelf langzaam veranderen in een wolf. Ik heb mezelf aangeleerd om in stilte te transformeren, hoe erg de pijn ook is. Zo heeft Nathan me ook niet kunnen horen. Ik voel mijn lichaam vergroeien, even kreun ik onhoorbaar, waarna ik het extreem warm krijg en begin te trillen en schokken. Ik ga liggen op mijn zij, strek mijn armen en benen en laat alles over me heen komen. Uit mijn ervaring is dit de meest efficiënte manier.

*00:01*

Daar lig ik dan als wolf, ergens midden in het bos.