Revolution

Realization

Deze authorsnote is een beetje belangrijker dan de rest. Het komt een beetje onaangekondigd, maar ik werk een beetje naar het einde toe van Revolution. Het stopt niet opeens in dit hoofdstuk ofzo hoor en er komt na het einde zeker nog een afsluiting. Ik ben de laatste tijd ook bezig geweest met *zet plechtige stem op* de opvolger voor Revolution *praat weer normaal verder*. Ik ga er nu nog niet te veel over vertellen, wat ik waarschijnlijk ook niet ga doen. Ik vertel later wel wat meer. Maar ga nu maar lekker verder met lezen ^-^.

Adrianna

Ik buk bij Elly neer. Ik draai haar op haar rug. Haar hele borst zit vol met krassen en op haar buik zit een grote bijtwond. Ik kijk achter me, naar Robyn. Misschien zou je in zo een geval boos op hem zijn, maar ik heb gewoon medelijden met hem. Hij ziet er uitgeput uit en kijkt enorm bezorgd naar Elly en Nathan. Ik zie verdriet, pijn, maar vooral spijt in zijn ogen. Dan pas merk ik dat ik nogal naar hem zit te staren. Hij kijkt gelijk naar de grond als hij merk dat ik kijk. Snel kijk ik terug naar Elly.

Nathan is al flink snel genezen en is er al bijna bovenop. Hij had ook niet zo veel wonden. Elly daarentegen, is flink toegetakeld. Maar ze zal volgens Draco niet veel langer dan twee dagen nemen om goed te herstellen. Ik denk dat Robyn er nog het langst over zou doen om er bovenop te komen. Gelukkig verwijt niemand hem iets, want dat zou dom zijn, hij wilt dit toch ook niet. Hij zit nu bij Elly, gewoon in stilte.

*Twee weken later*

Skye is al een paar dagen uit bed en sinds dan ben ik hem eigenlijk nog meer gaan missen. Ik bedoel, de Skye die ik ken was blond, had heldere ogen en... hield van me. Hoe vaker ik hem zie, hoe vaker hij me aanstoot, hoe vaker ik bij hem in de buurt ben, wordt dat gevoel nog erger. Hij weet niets meer van 'ons' en ik wou dat het bij mij hetzelfde was. Ik wou dat ik het gewoon kon vergeten, want hij zal het zich toch nooit meer kunnen herinneren. Elly zegt dat ik er hoop in moet houden, maar wat is er nog over. Hij is drie jaar van zijn leven vergeten en dat haal je niet zomaar terug. En door al dat, heb ik juist alleen nog maar meer afstand tot hem gecreëerd. De rest probeert hun band met hem weer op te bouwen, maar ik probeer juist afstand te houden. Ik ben gewoon zo bang, dat als ik eindelijk weer een goede band met hem heb, hetzelfde weer zou gebeuren. Je kan me paranoia noemen, maar ik wil niet weer voelen waar ik nu nog doorheen ga.

Ik wordt uit mijn gedachten gehaald als er iemand op mijn schouder tikt. Ik kijk op en kijk Skye recht in de ogen. Gelijk kijk ik weer naar het glas drinken in mijn hand, waar ik, terwijl ik diep in gedachten verzonken was, de hele tijd naar staarde. Momenteel zit ik alleen in de huiskamer, nou ja, Skye is er nu ook blijkbaar. "Kan ik misschien met je praten?" vraagt hij. Ik knik wat afwezig. Er is één ding aan hem wat er in ieder geval niet is verandert. Zijn prachtige, zoete stem.

"Kan je me alsjeblieft aankijken?" vraagt hij. Ik kijk langzaam op. En als ik hem eindelijk aankijk, voelt mijn hart alsof het geknepen wordt. "Je gaat me vast raar vinden, maar als ik je zie, krijg ik een soort vreemd gevoel" zegt hij. Ik kijk gelijk weer weg en knijp mijn ogen dicht. 'Niet huilen Adry, gewoon niet huilen' zeg ik mezelf. "Heeft dit iets te maken met waarom je zo afstandelijk doet tegenover me? Is er iets gebeurt tussen ons wat ik ben vergeten ofzo?" vraagt hij. En ja hoor, daar gaat een traan, en nog een. Ik heb ook een vraag; waarom gebeurt dit?

"Vertel het me alsjeblieft, ik moet het weten" smeekt hij. Ik klem mijn handen om het glas heen, ik hou het niet langer en barst in tranen uit. "Ik hield van je Skye, zo veel" huil ik. Nu kijk ik hem eindelijk zelf in de ogen. "En jij van mij" zeg ik opeens heel zacht. Hij kijkt me aan, gewoon versteend. Ik sta op en laat het glas in mijn handen vallen, waarna ik naar mijn kamer ren. Ik hoor zijn voetstappen echter al snel achter me. Ik gooi mijn deur dicht, denk niet eens aan het slot en laat mezelf op mijn bed vallen.

"Adrianna, het spijt me, ik..." zegt Skye. "Noem me alsjeblieft niet Adrianna, noem me alsjeblieft gewoon Adry" snik ik "Alsjeblieft" Ik kan hem niet zien, mijn hoofd is namelijk gedrukt in een kussen, misschien heeft hij me niet eens gehoord. Ik voel het waterbed naast me wat inzakken en voel daarna Skyes hand op mijn rug. "Het spijt me Adria... Adry. Ik wist niet dat..." Ik schiet gelijk rechtop en kijk Skye strak aan. "Natuurlijk wist je het niet, je bent alles vergeten!!" schreeuw ik. Ik sluit mijn ogen en adem in en uit, wat moeilijk gaat, omdat ik nog steeds huil. En opeens voel ik het beste gevoel ooit, ik voel zijn warme lippen weer op de mijne.

Hij schiet omhoog. "Sorry, ik weet niet eens waar ik mee bezig ben, ik..." zegt hij snel. En dan valt er stilte. De tranen lopen weer over mijn wangen. "Probeer alsjeblieft niet van me te houden al doe je dat niet meer, maar beloof me dat je altijd onthoudt dat ik nog steeds zielsveel van je hou Skye... en dat zal nooit veranderen" zeg ik. "Dat is het juist" zegt Skye "Ik... ik denk dat ik, ergens diep vanbinnen, nog precies hetzelfde voor je voel als... eerst. Maar het is gewoon... ik weet het niet" En weer valt er een stilte.

De deur gaat open. "Hey Adry heb jij misschien..." en ook Nathan valt stil. "Heb je het al gevraagd Nate, we willen weg!" hoor ik Elly roepen. Nathan keer zich om. "N-nog niet, wacht even" zegt hij stotterend. Ik veeg mijn tranen weg. "Wat wou je vragen?" vraag ik. "We wouden, ehm, we wouden naar de film, maar eh, het hoeft niet" zegt hij wat ongemakkelijk. "Nee, ik kom wel mee, gezellig juist" zeg ik. Ik sta op, pak een tas, stop mijn spullen erin en loop langs Skye af de kamer uit. Het doet me pijn om zo gevoelloos tegenover hem te doen, maar ik wil mijn afstand behouden. "Uhm Skye, ga je ook mee?" vraagt Nathan. Ik sta gelijk stil en klem mijn hand om het hengsel van mijn tas. "J-ja hoor" zegt Skye.

We waren met z'n allen naar de bios, inclusief Joy, Draco en Skye. Joy heeft weer de ketting om, ik vond het niet nodig. De film is net afgelopen en het was verassend leuk. Het was een comedie en hij was ook echt grappig. Nu zijn we onderweg naar een restaurantje in de buurt om even wat te eten. Skye gaat naast me lopen, ik draai weg. De rest let niet zo op ons, ze zijn met elkaar in gesprek. "Adry..." zegt hij. Ik kijk naar de grond. "Thuis" fluister ik "Niet hier" Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan. Hoe wil ik afstand houden door thuis met hem te praten? En wat heb ik hem nog te vertellen?

Skye sluit de deur achter zich. "Wat wou je zeggen?" vraagt hij. "Ik dacht dat jij degene was die me iets wou vertellen" zeg ik, hem niet aankijkend. "Ik wou gewoon... kunnen we gewoon vergeten wat er vanochtend is gebeurt" zegt hij. "Vergeten Skye? Dat is juist het probleem!" schreeuw ik. De blik in zijn ogen lijkt te veranderen, maar hij knijpt zijn ogen dicht. Als hij ze weer opent, kijkt hij me weer normaal aan. Het is best eng om hem zo te zien. Alsof hij niet al genoeg verandert is, gebeurt dit hem ook nog.

"Ik bedoel, kunnen we het achter ons laten en even opnieuw beginnen" zegt hij. Ik knik. "Klinkt... goed" zeg ik nog wel twijfelend. Skye glimlacht een beetje. "Dankje" zegt hij. Ik knik weer en glimlach zwakjes. Daarna gaat hij mijn kamer uit. Ik voel een traan over m'n wang lopen. Waarom moest het hem gebeuren, het had mij moeten zijn. Hij heeft me gered, ik leef nog dankzij hem. Ik snap niet waarom ik zo afstandelijk doe, het is zo egoïstisch. Ik wil geen pijn hebben, terwijl hij degene is die de echte pijn heeft geleden. "Het spijt me Skye" fluister ik. Ik laat me achterovervallen op mijn bed en huil.