Revolution

Outcast

Ik weet het, heel erg laat, maar ik had even andere dingen aan mijn hoofd en ik had ook niet heel erg veel tijd en zin om te schrijven. En authorsblock happend. En mijn toetsweek komt er ook alweer aan, waardoor ik het nogal druk zal hebben. Sorry, maar het is gewoon even niet anders. Xxx Claire

Adrianna

Robyn en Elly zijn weer veilig thuis. Ik heb zo het gevoel dat de rust eindelijk een beetje terug zal keren. Pas als die Daemons ons vinden, zal er iets gebeuren, maar dat zal niet, want ze weten totaal niet waar we wonen. Rustig trainen op weg naar ons doel, de mensen bevrijden uit dat onmenselijke onderzoekslab, daar kunnen we ons nu op focussen. Eindelijk weer tijd om na te denken over andere dingen dan alle problemen en school. Eigenlijk is het eerste waar ik weer over na begon te denken, was de revolutie. Jeweetwel, dat van alle mensen veranderen in bovennatuurlijken en ze anders vermoorden. Ik merk steeds meer dat het verspreid. Met kleine stapjes, maar het is zichtbaar. Er zijn bijvoorbeeld in de laatste maanden steeds meer wezen binnen komen druppelen die door hun nieuwe, bovennatuurlijke gaven niet meer in een weeshuis of pleeggezin kunnen leven en het aantal neemt steeds sneller toe.

"Waar denk je aan?" Omdat ik zo diep in gedachten verzonken was, weet ik niet eens wie het zei. Ik produceer een soort verward gemompel en zoek rond naar de persoon die me de vraag stelde. "Wat?" mompel ik om duidelijk te maken dat ik echt niet weet hoe en wat. "Waar dacht je aan?" herhaalt Nathan. "O uhm, nou ja, de 'revolutie'. Ik bedoel..." Wauw Adrianna, geef jezelf maar een prijs voor goed uit je woorden komen en opletten, want dat gaat vandaag heel erg goed.

"Aah, de revolutie hè" zegt hij knikkend "Je begint het steeds meer te merken" "Dat dacht ik nou ook al" zegt Robyn. Elly knikt instemmend. "Wow, wat voor gekke telepathie is dit" zeg ik met opgetrokken wenkbrauw. Ze beginnen een beetje te lachen, zeer waarschijnlijk omdat ik klonk als een machool. "Ja, dat is best vet. Ik bedoel maar, uitverkorenentelephathie" zegt Nathan met een brede glimlach. Bij het laatste woord, maakt hij een boogje in de lucht met zijn handen. Elly zit op haar bed, Robyn zit naast haar op bed en Nathan en ik zitten tegenover ze aan het voeteneind. Dat Elly die steekwond heeft overleefd, kan ik haast niet geloven. Ze was al mager en zwak, waarna ze erdoor veel bloed heeft verloren en toch heeft ze weer de kracht om rechtop te zitten. Je kan zeggen wat je wil, maar ze is een sterk meisje.

"Hey Skye!" ik ren naar hem toe. "Nee Adry, kom alsjeblieft niet dichterbij" zegt hij in de laatste paar meters. Ik sta stil en kijk hem schuin aan. "Hoezo? Waarom niet?" vraag ik verward. "Ik kan het je allemaal uitleggen, maar hou alsjeblieft afstand" zegt hij monotoon. Al kijkt hij me gevoelloos aan, ik zie verdriet in zijn ogen. "Maar Skye, ik..." probeer ik nog. Ik zet een klein stapje dichterbij, maar hij deinst twee keer zoveel naar achter. "Nee, ik wil je geen pijn doen" zegt hij. Hij houd zijn handen beschermend voor zich uit. "Skye, wat is er aan de hand, je maakt me bang" zeg ik. "Ik leg het je uit zeg ik toch" zegt hij opeens geïrriteerd. Hij zet nog een stap achteruit "Sorry, ik..."

Hij laat zich op zijn knieën vallen en gaat in kleermakerszit zitten. Hij zet zijn ellebogen op zijn knieën en legt zijn hoofd in zijn handen. Hij ziet me nu niet, zal ik nu naar hem toelopen? Ik bedoel, hij heeft gewoon een knuffel nodig en ik ook. Ik loop stilletjes naar hem toe en hurk voor hem neer. Ik leg mijn handen voorzichtig over de zijne en beweeg ze weg van zijn gezicht. Met betraande ogen kijkt hij naar me op.

"Alsjeblieft Adry, ik wil je geen pijn doen" snikt hij. Ik negeer hem volledig en trek hem in een knuffel. Langzaam ontspant hij zich en uiteindelijk legt hij zijn armen om mijn middel. "Je bent ook niet een beetje eigenwijs hè" fluistert hij nog licht snikkend. Ik beweeg me weer een beetje van hem weg maar blijf op zo'n afstand dat onze neuzen elkaar haast kunnen raken. En voor ik het weet, heeft hij zijn zachte lippen al op de mijne gedrukt.

"Mijn menselijke ouders bleken toch niet mijn biologische ouders te zijn" begint Skye zo snel hij zijn lippen van de mijne heeft gehaald. Ik kijk onbegrijpend naar hem op. "De vrouw die me verzorgd heeft sinds ik bij de Haevons leef, is mijn biologische moeder" zegt hij "En dat vertelde ze me vandaag pas" Hij kijkt naar de grond, zijn ogen staan leeg en gebroken. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil hem helpen, troosten, maar ik weet niet helemaal hoe en dit is niet het moment voor domme acties. Dus staar ik maar wat hulpeloos naar de grond.

"En ze..." zegt hij na een lange stilte. "Ik ben niet meer welkom bij de Haevons" gooit hij er in één keer uit. Mijn mond valt open.  Niet van verbazing, eerder van enorm medelijden. Zijn bloedeigen moeder heeft hem verstoten. Het is net een groep beesten. "Je kan altijd bij ons blijven slapen" bied ik gelijk aan. Hij kijkt naar me op "Dat kan ik toch niet van je vragen" zegt hij gelijk. Hij kijkt weer naar beneden en schud zachtjes zijn hoofd. "Denk je dat ik je hier alleen in het bos zal achterlaten? Ben je nou helemaal" zeg ik.

Ik lig al in bed, Skye kleed zich nog om in de badkamer. Hij heeft wat kleding van Nathan geleend, die draagt toch niets meer dan een onderbroek als pyjama. Als ik de badkamerdeur open hoor gaan, kijk ik op, eerder automatisch dan express. Het eerste wat ik zie is zijn prachtige ontblootte bovenlijf. Het enigste wat hij aanheeft is een oude, grijze joggingbroek van Nathan. Zelfs met die slordige broek, ziet hij er perfect uit. Nadat hij de deur dicht heeft gemaakt, draait hij zich naar me om. Hij grinnikt. Ik word rood, merkend dat mijn focus nog steeds op zijn sixpack ligt. Hij loopt naar me toe en komt bij me onder de dekens. Hij trekt me naar zich toe. Het ongemak van net is nu weg. Ik kruip tegen hem aan en leg mijn armen om zijn middel heen. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Welterusten" fluistert hij. "Welterusten" fluister ik terug. Daarna knipt hij zijn nachtlampje uit.