Revolution

Who's next?

Niet schrikken, lees even rustig deze an af. Voordat je gaat lezen wil ik even zeggen dat de volgende hoofdstukken wat heftiger zijn dan voorgaande hoofdstukken. Er komt meer geweld etc. in voor dan normaal. Het is niet extreem, maar ik vond het toch belangrijk om even te melden. Wees nu niet al te geschrokken, dit is eerder bedoelt voor jonge lezers (Waarvoor dit boek eigenlijk al niet helemaal geschikt is). Even zodat jullie het weten.

Robyn

Ik open mijn ogen weer, maar die zijn bedekt met iets anders dan net. Ik kan weer normaal adem halen, maar er zit wel een doek in mijn mond. Ik zit ook op  een stoel, mijn polsen en enkels zijn er strak aan vastgebonden. Ik probeer mijn handen los te wringen tot ik voetstappen mijn kant op hoor komen. Mijn schouders worden ruw naar beneden geduwd. "Stilzitten jij!" snauwt een onbekende stem. Het is een man, waarschijnlijk rond de 18. Ik vermoed dat hij een magiër is door de zoete geur van magie die om hem heen hangt. En ja, magie heeft een geur, maar alleen weerwolven kunnen die geur ruiken raar genoeg.

Niet zo een lange tijd later, hoor ik een beetje gemompel naast me, het is Nathan. Hij merkt ook gelijk dat ik wakker ben en probeert Robyn te zeggen, maar het wordt geblokkeerd door de doek die in zijn mond zit. Weer komen er voetstappen dichterbij, ik hoor een harde klap, waarschijnlijk tegen Nathans wang want ik hoor hem gedempt schreeuwen. "Hou je bek!" schreeuwt een andere onbekende stem. Al snel daarna volgt Adrianna die gelijk begint te gillen. Ook zij krijgt een klap en dezelfde boodschap als Nathan. Ik hoor haar daarna heel zacht snikken.

Na een lange tijd wordt Elizabeth geruisloos wakker. Zij snapt gelijk dat je niet met ze moet sollen en gewoon stil moet blijven. Daarna komen er vier paar voetstappen naar ons toe die achter ons stoppen. Eerst halen ze de doek uit onze mond en daarna wordt de blinddoek afgeknoopt. Fel licht verblind me. Even knijp ik mijn ogen stevig dicht, maar al snel probeer ik te kijken waar we zijn. Het is een grote, lege loods met alleen ons vier op stoelen vastgebonden. De rest is weg.

"Waar the fuck zijn we!?" zegt Nathan haast gelijk. "Nee" antwoord ik. Ook Elly begint zacht te snikken "Wat is dit, waarom gebeurt dit met ons" zegt ze zacht. "Misschien kan ik daarop antwoorden" zegt een zware stem die door de zaal heen galmt. Iedereen schrikt op, Nathan kijkt mij nog geen seconde later geschokt aan, ik kijk hetzelfde terug. We weten allebei iets wat de meiden nog niet doorhebben, het is Richard. En ja hoor, even later doemt hij op uit de schaduw.

Hij probeert drijgend over te komen door langzaam dichterbij te komen, maar voor mij blijft hij Kapitein Klootzak. "Als jullie denken dat ik wraak neem voor het ontslag hebben jullie dat mooi fout" zegt hij grijnzend "Ik was alleen een beetje een kijkje aan het nemen in jullie levens. En al was het niet van lange duur, ik heb jullie zwakke plekken haast gelijk kunnen vinden" "Zoals wat!?" roept Nathan onbeheerst. "Zal ik het bij  jou dan maar demonstreren" zegt hij met een brede grijns.

Hij knipt met zijn vingers en er verschijnt 1 van de mannen van net, hij heeft een zakje met rode vloeistof in zijn hand, het is duidelijk bloed. Nathan dwingt zichzelf niet te kijken, slaat zijn blik op de grond en knijpt zijn ogen stevig dicht. Zijn net nog slaphangende handen ballen zich tot vuisten en hij drukt zijn benen tegen d de stoel. Richard bind hem nonchalant van zijn stoel los, zodat hij nog minder weerstand heeft. Hij grijpt zich gelijk vast aan de leuning van de stoel en begint moeite te krijgen om niet op de man af te rennen.

"Kip ik heb je" fluistert Richard in Nathans oor. Nathan knijpt stevig zijn tanden op elkaar, je kan zijn snijtanden zien groeien en zijn zelfbeheersing zien krimpen. Hij begint zelfs te rillen en te zweten. Al snel begint het licht spontaan te flikkeren. Geschrokken kijken we allemaal op, zelfs Richard verbaast zich, maar grijnst al snel. "Goed zo, vooral zo doorgaan" zegt hij uitdagend, recht in Nathans gezicht. Alle lampen springen en het licht in de kamer verdwijnt. Ik ben door mijn ogen de enigste die iets kan zien in het pikkedonker.

Nathan grijpt zijn kans en schiet van de stoel, maar hij gaat niet op het zakje af, hij vliegt zo de man aan die het vast had. Langzaam zie ik de man op  de grond zakken, Nathan volgt hem op de voet om zo'n goed mogelijke greep op hem te houden. Het is vreemd dat ik al zo aan dit beeld gewend ben dat het me niet eens meer bang maakt.

Opeens flitst het licht weer aan. Daar zit Nathan dan, gebogen over een levenloos lichaam. Richard staat bij de hendel voor noodstroom, maar loopt snel op Nathan af. Hij merkt het niet eens en blijft ongestoord drinken. Ik probeer mezelf los te wrikken, want Richard begint zijn ketting af te doen. "Stop daarmee!!" roep ik, dan pas kok ik erachter hoe stom die actie wel niet was. Daarna gaat hij achter me staan en begint ook mijn ketting af te doen. Ik probeer hem tegen te houden, maar ik kan simpelweg niets doen. 

Als hij de ketting heeft, gaat hij  voor me staan "Niet zo slim hè vriend" zegt hij waarna hij me met vlakke hand tegen mijn wang slaat. Het begint te bloeden. Nathans blik schiet gelijk mijn kant op en dan lijkt hij pas weer bij zinnen te komen. De extreme roodheid in zijn ogen neemt af en hij krijgt weer wat kleur op zijn gezicht. Hij probeert op te staan, maar stort gelijk weer op de grond. Richard pakt hem bij zijn kraag en hijst hem op tegen de muur. Zwakjes kijkt Nathan hem aan.

"Ik heb een nieuwe accessoire voor je Nate" zegt Richard met een brede grijns. Hij haalt een andere ketting uit zijn zak en doet het bij hem om, daarna laat Richard hem ruw los. Nathan grijpt gelijk met beide handen naar zijn hoofd en begint te creperen van de pijn. "Zo, wie is de volgende?" zegt Richard kijkend naar ons.