Revolution

Tension

De uploads zullen niet meer dagelijks zijn, want ik heb geen extra hoofdstukken meer over. Ook wil ik zeggen dat het wel echt een pg-13 boek wordt door geweld etc. Het is niet eng of zoiets, maar ik heb liever niet dat jonge lezers wèl bang worden. Btw. ik weet ook niet hoe je pg-13 bij je boek zet, can someone help?

Adrianna

"Zo, wie is de volgende?" vraagt  Richard terwijl hij tussen ons rond kijkt, zijn blik stopt op mij "Ach, dat had ik eerder moeten weten, dames gaan altijd voor" Hij stapt dramatisch langzaam naar me toe en doet mijn ketting van voor af. Hij laat zijn handen express langs mijn nek glijden, die viespeuk. Daarna maakt hij alleen mijn enkels los van de stoel. Weer knipt hij met zijn vingers, een andere man verschijnt met een emmer. Richard pakt hem aan en de man verdwijnt weer. Hij gaat ermee voor me staan en gooit de inhoud over me heen, het is water.

Mijn haar verkleurt haast gelijk, ook verschijnt mijn staart sneller. Ik glij haast van mijn stoel af en probeer mezelf aan mijn armen recht te houden. "Moet ik je anders even helpen?" vraagt Richard met een sarcastische ondertoon. Daarna trapt hij de stoel onder me uit met mijn polsen nog steeds aan de leuning vastgebonden. Ik moet bukken zodat de leuning op mijn hoofd kan rusten en zodat mijn polsen niet zullen breken door de vreemde draai die ze opeens moeten maken.

Richard haalt onder uit de emmer een zak die gevuld is met water. Hij bind hem om mijn vinnen heen. Zo blijf ik nat en blijf ik dus een meermin. Daarna maakt hij eindelijk mijn polsen los. Ruw werpt hij me in een hoek, letterlijk. Ik heb water nodig, ik kan zo niet ademen. "Ri...chard..." zeg ik buiten adem. Hij draait grijnzend om "Wat is er spetter" vraagt hij sarcastisch. "Wa..ter" "Ach, komt het visje water tekort?" vraagt hij vermaakt.

Ik heb geen adem meer, zwarte vlekken blokkeren langzaam mijn zicht en al snel raak ik buiten bewustzijn.

Ik wordt wakker van een zeurende hoofdpijn. Eerst zie ik dat ik mijn benen terugheb. Ik probeer me te oriënteren, maar herken de ruimte niet. Nou, echt een ruimte is het niet, het is eerder een leeg schoonmaakhok. Pas als ik helemaal links van me kijk, zie ik Nathan naast me zitten. Ik deins achteruit, door wat er net is gebeurt ben ik bang voor hem geworden. Dan had me nog zo gewaarschuwd en ik nam hem meer in vertrouwen dan mijn bloedeigen broer. Ik kruip in een hoekje, wat mij in een kwetsbare positie drijft.

Nathan probeert dichterbij te komen, maar zucht en gaat weer terug op zijn plek zitten. Hij trekt zijn knieën op en zet zijn voeten uit elkaar. Daarna laat hij zijn ellebogen op zijn knieën steunen en laat zijn hoofd hangen. "Ik ben een monster" mompelt hij schuldig "Een bloedzuigend monster" Ik durf uit angst niets te zeggen. Nathan begint langzaam zijn hoofd te schudden, zijn vuurrode haar schudt warrig heen en weer. Waarom vindt ik hem nu nog aantrekkelijker, zeker nu ik weet dat hij een vriendinnetje heeft.

Na een lange stilte durf ik eindelijk iets uit te brengen "Je bent geen monster" zeg ik zacht. Hij kijkt naar me op. "Het is net als mij een zeemonster noemen, Elizabeth een kwade heks of Robyn een gevaarlijk beest. Het is maar een bestempeling van onze slechtere kant" vervolg ik. Ik ontspan en ga weer normaal zitten, het is zo koud dat ik begin te rillen. "Wacht maar" zegt Nathan terwijl hij opstaat en de knopjes van zijn overhemd los begint te maken. "O, dat hoeft echt niet hoor" zeg ik glimlachend. "Ach, ik heb er niets aan en jij hebt het koud" zegt hij luchtig.

Hoe verder hij het overhemd ontknoopt, hoe meer ik van zijn gespierde bovenlijf te zien krijg. Als hij hem volledig open heeft geknoopt, zie ik ook zijn aantrekkelijke sixpack verschijnen. En of dat niet al alles is komen er ook nog perfect getrainde armen onder zijn mouwen vandaan. Pas als hij me weer aankijkt merk ik dat ik hem met een half open mond aan zit te kijken. Ik voel dat ik rood wordt en kijk gelijk weg. Toch kijk ik al snel weer naar hem op, hij reikt me het overhemd aan en komt weer naast me zitten. Ik trek het overhemd aan als een soort vestje en leun een beetje tegen de muur aan.

Ik voel Nathans arm opeens om mijn middel, hij trekt me tegen zich aan en laat me tegen zijn borst leunen. Weer wordt ik rood. "We zitten hier vast nog wel even, dus laat ik het je dan ook maar gelijk comfortabel maken" zegt hij met weinig gevoel in zowel zijn blik als zijn stem. Hij bedoelt er duidelijk niets meer mee dan een vriendelijk gebaar, maar je kan ook duidelijk de spanning voelen. Verzonken in het moment leg ik ook nog eens mijn armen om zijn middel, waardoor het alleen nog maar erger wordt.

Na nog een tijdje tegen hem aan te zitten, kan ik mezelf niet meer inhouden. Ik breng mijn armen in een snelle beweging naar Nathans nek en trek mezelf op zijn schoot. Maar een milliseconde staren we elkaar aan, voordat ik zijn lippen ruw tegen de mijne druk. Nathan gaat erop in door mij dichter op zijn schoot te trekken. Daarna opent hij zijn mond, ik volg haast gelijk. Ik trek hem nog meer naar me toe. Hij draait ons om en drukt mijn schouders tegen de grond. Alsof het niet nog meer kan, drukt hij zijn lippen nog steviger op de mijne. Het voelt zo goed, maar Nathan duwt zichzelf opeens weg.

Verbaast en een tikkeltje treurig kijk ik hem aan. Hij gaat gelijk zitten en legt zijn gezicht in zijn handen. Wild schud hij zijn hoofd. "Dit is verkeerd" zegt hij alsof hij net een misdaad heeft gepleegd. Ik blijf hem onbegrijpend aankijken, lang blijft het stil tot ik een druppel op de grond hoor vallen. Het is een traan, Nathans traan. Mijn blik word droeviger naarmate ik erachter kom hoe fout ik wel niet zat met mijn actie van net. Het blijft ongemakkelijk lang stil tot onze blikken opschieten van een harde gil.