Revolution

First mission, and it already sucks.

Elizabeth

We zijn weer terug in Engeland. Fijn om weer terug in mijn geboorteland te zijn. We zijn hier alleen niet voor een gezellig bezoekje... nou ja... een soort van wel. Verwarrend hè, vind ik ook. Het komt erop neer dat we vredesonderhandelingen moeten voeren met de elfen in onze wereld. Waarom er 'oorlog' is tussen de elfen en de bovennatuurlijke wezens? Zelfs in de oudste geschiedenisboeken kan je die oorsprong niet vinden. Maar ik heb research gedaan. Wat blijkt, elfen hebben een hele eigen mening over zo'n beetje alles en zien geen mogelijkheid tot samenwerking met ons.

Maar elke keer, als er nieuwe uitverkorenen zijn, stellen de elfen zich open voor overleg. Nog niemand anders heeft de 'oorlog' opgelost, maar wederom moeten wij het proberen. En uit respect voor de elfen, moeten we hun traditionele kleding aan. En dat valt niet bij iedereen in de smaak.

"Moeten we dit echt aantrekken" zegt Adrianna terwijl ze een jurk in haar handen geduwt krijgt. "Doe het tenminste uit respect" probeer ik haar over te halen. Ik krijg ook een jurk aangereikt, die nog vreselijker is dan die van Adrianna. Haar jurk is knalroze, fusia, knalgroen en geel, met gouden randjes en krullerige details. Haar rok is vreselijk opgepoft en kant steekt overal aan de onderkant uit. Het is een soort mislukte petticoat. Ook zit er een gouden kroontje met een knalroze edelsteen bij.

Die van mij is een strak, zwart lijfje met rode randjes. De rok is een perfecte cirkel die aan de boven en onderkant is afgehakt, zodat mijn heupen en benen erdoorheen passen. De print, rood met zwarte stippen. Ook heb ik een rode haarband met gigantische, zwarte voelsprieten eraan gemaakt. En de pakken van de jongens... nou ja... dat is een soort Willie Wonka en de Mad Hatter in een, maar dan met meer kleur.

Ik wil net mijn jurkje dichtritsen, als ik Adrianna opeens hoor gillen. "Trek het niet aan Elizabeth!!!" schreeuwt ze paniekerig. "Stel je niet zo aan" zeg ik zuchtend terwijl ik het jurkje dichtrits. Als ik het hokje uitloop, staat er een volledig gepanikeerde Adrianna voor me. Ze staat trillend op haar benen. "Ik krijg mijn jurkje niet meer uit" zegt ze trillend. "Als je het echt niet aan wilt, moet je het gewoon aan de meesters vertellen" zeg ik geïrriteerd. "Ik meen het, de kleding heeft zich aan me vastgezogen" zegt ze paniekerig. "Je moet niet zo kinderach..." Het voelt alsof de kleding me vacuüm zuigt, ook de voelsprieten lijken zich vast te hechten aan mijn hoofd. Een klein piepje ontglipt me. "De jongens" bedenk ik me opeens.

Samen rennen we naar de kleedkamer van de jongens. Gelukkig staan ze nog vernedert naar de pakken te kijken. "Trek het niet aan!" roepen we in koor, hijgend van het geren. "Ach, zo erg kan het toch niet..." zegt Robyn als hij zich omkeert. "O jawel" zegt Nathan als hij ons ziet. "Serieus, de kledingstukken hechten zich aan je vast, kijk maar" zeg ik als ik de voelsprieten aan Robyn laat zien. Robyn kijkt geschrokken naar mijn hoofd "Waar is de haarband, is dit een grap ofzo" zegt hij ongelovig. "Echt niet, het hechte zich gewoon aan ons vast" zegt Adrianna nog steeds trillerig. Verontwaardigt kijken Robyn en Nathan ons aan "Waarom zouden die elfen dat doen" vraagt Robyn zich hardop af.

Opeens valt Adrianna kreunend op de grond, ze valt op haar knieën en om niet verder te vallen, steunt ze met haar handen op de grond. Ze begint heftig te trillen, haar rug kromt zich. Geschokt kijken Robyn en ik toe. Nathan is de eerste die actie onderneemt en hurkt bij Adrianna neer. Hij legt haar voorzichtig in zijn armen. "Rustig maar, rustig ademhalen" sust hij haar toe. Ze blijft trillend in zijn armen liggen, ze is heel kortademig. Ik wordt bang, want als dit met Adrianna gebeurt, gaat dit ook met mij gebeuren.

Net als Adrianna weer een beetje op adem begint te komen, voel ik me heel duizelig worden. Ik probeer rechtop te blijven, maar mijn lichaam laat zich gewoon vallen. Ik knijp mijn ogen dicht, bang om te vallen. Net als ik denk dat ik de grond zal raken, voel ik 2 warme armen om mijn middel grijpen. Ik open mijn ogen en staar recht in Robyns stralend groene ogen. Een dromerige glimlach krult mijn mondhoeken, hij glimlacht vrolijk terug. "Dat ging maar net goed" zegt hij glimlachend. "Dankje voor het opvangen" zeg ik voordat mijn glimlach vertrekt in pijn.

Na een zeurende pijn aan mijn hoofd, hoor ik opeens een hele hoge piep. Hij is zo schel dat ik er nog meer hoofdpijn van krijg. Ik duw mijn handen op mijn oren en druk mijn tanden op elkaar.  "Waneer stopt dit alles" zeg ik gefrustreerd. "Wist ik het maar" zegt Robyn. Ondertussen zijn Nathan en Adrianna ergens anders naartoe gegaan, gewoon voor onze privacy. Ik weet dus niet wat er met Adrianna is gebeurt en dus ook met mij gaat gebeuren. Gelukkig is dat niet veel bijzonders.

Als Adrianna en ik weer zijn bijgekomen, staan we op het punt naar de meesters te gaan. Nathan wilt net de deur openmaken, maar hij krijgt hem niet open. Daarna begint hij in zijn zakken te graaien. "Shit hé" zegt hij. "Wat is er?" vraag ik onbegrijpend. "Ik ben mijn aansteker vergeten" "Waarvoor heb je een aansteker nodig dan?" is Adrianna me voor. "Ik kan het slot wegsmelten, maar ik heb dus geen vuur nu" zegt hij balend. Daarna begint hij op de deur te bonken. Robyn duwt hem aan de kant "Laat mij maar"

Hij duwt zijn handen in de vloer, die volledig van beton is gemaakt. Hij laat het beton op zijn handen kruipen en begint ermee tegen de deur te beuken.