Revolution

Black, blue and red

Adrianna

Elly is nog steeds thuis en Robyn herstelt nog van zijn wonden, maar Nathan gaat in ieder geval wel mee naar school en Haiden blijft gelukkig ook gewoon naar school gaan. Al zit ik wel steeds met een lege plek naast me in de klas, al word die vaak gevuld door één van Veronica's afgehaakte minions (zo heb ik ze maar besloten te noemen), het blijft best alleen. Wat Veronica betreft, met haar ben ik nog lang niet klaar hoor. D'r dure parfum een lesuurtje bij me houden en ongemerkt aan haar haar trekken in de gangen is nog maar iets kleins vergeleken met wat ze bij Elly heeft gedaan. Ik ben niet zo van het pesten maar hier heeft ze toch wel mooi zelf naar gesolliciteerd. En laat het net zo zijn dat ik precies de verkeerde ben die je dan kan treffen *gniffel gniffel*.

De laatste bel gaat en ik loop de school uit. Ik loop naar mijn scooter toe (mijn moeder heeft hem voor me gekocht toen ik mijn rijbewijs haalde en hij is nu pas overgevlogen) tot ik keihard tegen iemand opbots. Mijn boeken vallen uit mijn handen en ik hurk neer om ze op te pakken. Vanuit mijn ooghoek zie ik de veroorzaker hiervan tegenover me neerbukken. "Sorry, ik zag je niet" verontschuldigt hij zich. We staan op en ik kijk ik recht in de zwarte glazen van zijn RayBan. Hij geeft me mijn boeken aan.

"Geeft niet, kan iedereen gebeuren" zeg ik. Daarna loop ik verder naar mijn scooter en zie dat iemand zijn scooter aan de mijne. De jongen die me net nog tegen me aan botste, komt naar me toelopen. "Sorry, ik moest m'n scooter ergens aan vast maken" zegt hij grijnzend. Hij haalt de sleutels uit zijn zak en maakt zijn slot los. Oké, ik wil niet opscheppen, maar ik weet dat er hier jongens zijn die een oogje op me hebben. Ze halen vaak trucjes uit om tegen me te kunnen praten ofzo, maar meneer sunglasses hier gaat wel ver.

Misschien een paar honderd meter voor het dorp, stopt mijn scooter met rijden. Ik geef een paar keer gas, maar er gebeurt niets meer. De tank zit nog zeker voor de helft vol, maar rijden doet ie niet meer. Ik stap af en begin om de hele scooter heen te checken voor lekken of losse draadjes, iets wat het kan verklaren. "Sorry dat het zo moet, maar ik moet echt met je praten" hoor ik iemand zeggen. Ik draai me om en zie de jongen waar ik net tegenaan botste.

"Wat doe jij hier?" vraag ik achterdochtig "Wie ben jij eigenlijk!?" Daarna zet hij zijn zonnebril en beanie af. Zowel zijn haar als zijn ogen zijn pikzwart. Ik deins een beetje achteruit, maar al snel stoot ik tegen mijn scooter aan, ik kan nergens meer heen. Ik heb niets om mezelf te beschermen en ik heb ook geen water b... Ik graai snel in mijn tasje en vind een flesje water, net nog bijgevuld. Ik draai snel de dop open en stuur al het water eruit. Ik laat het veranderen in ijs. Ik vorm het in een soort zwaard met een zo scherp mogelijke punt. Het ijszwaard steek ik beschermend voor me uit.

"Ik ben niet zoals de anderen, ik wil je helpen" zegt hij, hij probeert langzaam dichterbij te komen. Met een trillende hand hou ik het zwaard zo ver mogelijk voor me uit. "Kom niet dichterbij" zeg ik. Ik wil zelfverzekerd klinken, maar ik klink eerder als een bange puppy. "Ik wil je niets doen. Ik kan je helpen... Je vriendin, ze heeft toch vreselijke nachtmerries. Ik weet waarom en hoe ik het kan verhelpen" zegt hij. Hoe weet hij dit allemaal en hoe kan ik hem vertrouwen, ik bedoel, hij is wel een Daemon.

"Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen" sis ik. "Niet, dat is het probleem" zegt hij. Dat is waar. "Jij bent een probleem, al je Daemon vriendjes trouwens. Laat ons toch me..." verder kom ik niet. Al mijn spieren verkrampen en het ijszwaard valt direct uit mijn handen. Er loopt een rare tinteling door me heen. Dan kruipt er een ijskoude rilling van mijn ruggengraat over mijn hele lichaam wat me direct kippenvel bezorgt. "W-wat gebeurt er" piep ik. Daarna verstijf ik helemaal. Trillend breng ik mijn handen voor mijn ogen. Ze zien wit en beven vreselijk. "Wat is dit" vraag ik trillerig. "Ik wou het eigenlijk niet zo aanpakken, maar je laat me geen keus, sorry" zegt de Daemon. Het voelt letterlijk alsof er iets duisters door me heen kruipt, dat elke spier in me overneemt. De Daemon draait met zijn pols en in één keer sta ik strak rechtop. Hij maakt een beweging met zijn hand, mijn benen beginnen automatisch naar hem toe te bewegen. Ik slik even, hij heeft me in zijn macht.

Als ik vlak voor hem sta, zorgt hij ervoor dat ik hem recht aankijk. Zijn ogen zijn felblauw, dezelfde kleur als mijn ogen... ooit waren. In de spiegeling van zijn ogen zie ik dat mijn irissen pikzwart zijn gekleurd. "De andere Daemons, zij hebben je vriendin die nachtmerries bezorgd door middel van een soort spreuk, eerder een vloek. Ik kan helpen die vloek op te heffen, maar ik wil je niet dwingen. Als je me niet vertrouwt, ga ik weg en laat ik je wel met rust, ik doe dit alleen om mijn verhaal uit te leggen" zegt hij. Daarna verslappen mijn spieren zich, zijn irissen worden weer zwart en ik zie dat de mijne weer hun blauwe kleur krijgen. Ik omhels mezelf even, ik heb de controle over mijn lichaam weer terug. Ik kijk op naar de Daemon. "Ik neem je hulp graag aan" zeg ik knikkend. Hij glimlacht even en daarna lopen we samen naar mijn huis.

Als we binnenkomen, zie ik Nathan met zijn rug naar ons toe zitten in de huiskamer. "Hey Adry, ik dacht dat je nooit thuis zou komen" grinnikt hij "Wie is onze gast?" Even ben ik verward dat hij weet dat er nog iemand is, maar dan kom ik er al snel achter dat hij het natuurlijk kan ruiken. Ik hoor hem diep insnuiven waarna hij zich met een ruk omdraait. "Waarom heb je in godsnaam een Daemon meegenomen!" roept hij gelijk fel. Voordat hij Brian (zo heet ie) kan aanvliegen, roep ik hem tot een halt. "Hij kan Elly van haar nachtmerries afhelpen!" zeg ik snel "Je kan hem vertrouwen, echt waar" vul ik mezelf voor de zekerheid aan. Hij kijkt Brian even onderzoekend aan en knikt daarna met een gevoelloze blik op zijn gezicht "Oké, maar als hij ook maar iets durft te flikken is ie er geweest" waarschuwt Nathan.

We stappen Elly's kamer binnen. Robyn kijkt Brian gelijk aan. "Het is goed je kan hem vertr..." "Het is goed, ik heb het gehoord" zegt hij kalm. Net zoals dat ik Nathans reuk heb omderschat, heb ik zojuist ook Robyns gehoor onderschat. Daarna gaat Brian tegenover Robyn naast Elly zitten. Ik ga achter hem staan en Nathan daar weer achter. Elly zit op haar bed, al twee weken lang. Robyn kan eigenlijk wel naar school, maar hij wilt bij Elly blijven, wat heel begrijpelijk is. "Ik weet dat de andere Daemons je hebben vervloekt, dat veroorzaakt de nachtmerries. Ik denk dat het teken in je nek zit, dus zou ik daar mogen kijken?" vraagt Brian. Elly knikt zachtjes en draait met haar rug naar hem toe. Hij veegt wat haren uit haar nek, een rood teken verschijnt.