Revolution

Small fight, big wounds

Hoofdstuk dagje later want ik had gister een feestje, daarom post ik nu ook wat eerder. Veel leesplezier.

Robyn

"Laten we toosten op de terugkeer van mijn broertje!" schreeuwt Ronald over de tafel heen. Hij staat op en heft zijn glas. Zeker dertig andere handen gaan omhoog en verschillende kreten gaan de tafel rond. Ronald trekt me aan mijn arm op en slaat zijn arm om mijn schouder. Ik doe hetzelfde en hef ook mijn glas hoog de lucht in. Als Ronald en ik weer gaan zitten, valt iedereen het eten aan. Zo is het dus om tussen een groep hongerige weerwolven te eten, best grappig.

Al zeker een uur zit ik te wachten op een telefoontje van Elly. Uiteindelijk probeer ik haar te bellen, maar ik krijg alleen de voicemail. Dan besluit ik Nathan maar te bellen.

"Hey Nate, Elly heeft nog steeds niet gebeld" zeg ik gelijk zonder hem eigenlijk echt te begroeten. "Maar ze zei dat ze je al had gebeld" antwoord hij ook volledig een begroeting vergetend. "Ik heb niets binnengekregen" Opeens hoor ik bij Nathan een schreeuw op de achtergrond. "Heel even Robyn, het is Elly weer" zegt hij haastig waarna ik vlugge voetstappen hoor aan de andere kant van de lijn. Weer? Hoezo, het is Elly weer? Haar schreeuw klonk niet normaal, eerder angstig en gepijnigd. Het maakt me best bang.

Ik hoor dat ik aan de  andere kant van de lijn op een kussen of deken word neergeploft. Daarna hoor ik hard gesnik van Elly. "Nathan, ik kom er nu aan" zeg ik snel. Daarna hang ik op, loop mijn hutje uit, meld Ronald snel dat ik weg moet en dat de uitleg wel later komt. Hij knikt begrijpend, daarna ben ik al weggerend. Onder het rennen, transformeer ik en ga zeker twee keer zo snel. De wind raast langs me, maar ik moet harder.

Als ik aankom, laat ik uit haast zeker drie keer de sleutels vallen voor ik eindelijk het slot openkrijg. Ik storm gelijk op Elly's kamer af en binnen een seconde sta ik naast haar bed. Haar hoofd is bezweet en ze heeft haar ogen stevig dicht geknepen. Haar handen zitten tegen haar hoofd gedrukt en ze schud heftig heen en weer met haar hoofd. Ze stopt maar niet met 'Stop, stop' mompelen. Nathan kijkt me bezorgd aan vanaf de andere kant van het bed. Adry zit ernaast en kijkt bang naar Elly.

"Ze doet haar ogen niet meer open en als we haar aanraken begint ze te schreeuwen, dus laten we haar maar los" legt Nathan met een bezorgd gezicht uit. Ik pak voorzichtig Elly's hand vast en ze begint inderdaad te schreeuwen. Maar ik laat niet los. Ik haal haar beide handen van haar hoofd en neem ze in de mijne. Het schreeuwen stopt en ze begint weer rustig te adem. Er rollen nog een paar tranen over haar wangen, waarna ze langzaam haar ogen opent. Ik kijk weer in die prachtige hemelsblauwe ogen die ik zo gemist heb.

Ik trek haar naar me toe en leg mijn armen om haar heen. Ik trek haar stevig tegen me aan en wrijf over haar rug. "R-Robyn, ben jij het e-echt?" vraagt ze zachtjes. "Natuurlijk ben ik het" fluister ik in haar oor. "Het spijt me dat ik je een monster heb genoemd" zegt ze met spijt in haar stem. "Nee, ik had nooit weg moeten gaan"

*Twee dagen later*

Volle maan. Ik heb besloten om naar Ronald te gaan en ik ben nu dan ook onderweg. Vlak voor het dorp sta ik stil. Er is niemand, het dorp is leeg. Ik transformeer terug en loop het dorp in. Bij verschillende ramen kijk ik naar binnen en ik check alle bomen en struiken, je weet maar nooit. En hoe goed ik ook kijk, ongemerkt bots ik tegen Luca op. "Wat doe jij hier?" vragen we tegelijkertijd. "Eerst jij" zegt Luca er vlug achteraan. "Ik ben hier omdat het volle maan is" "Logisch antwoord" zegt hij goedkeurend. "En jij bent hier omdat...?" vraag ik. "De hele roedel is aan het vechten met een andere, vijandige roedel. Ik hoor eigenlijk aan zijn zijde te vechten, maar aangezien het niet in het dorp of hun dorp is ben ik degene die hij het hele dorp heeft toevertrouwd" legt Luca snel uit.

"Ik ga anders wel wacht houden hier, ga jij maar naar Ronald" bied ik aan. "Nee, hij heeft mij dit toevertrouwd, dat betekent veel meer voor me dan samen met hem vechten" Ik knik begrijpelijk. Daarna loopt er een reeks tintelingen over mijn rug. "H-Hoe l-laat is het?" vraag ik stotterend. "Uhm"" Hij kijkt op zijn horloge "Twee voor twaalf, hoezo?" Maar dan ben ik al mijn eigen hutje ingerend. Daar doe ik de deur snel op slot en kleed me uit. Mijn botten kraken en vergroeien en mijn nagels groeien pijnlijk snel. Dit keer kan ik een schreeuw niet meer inhouden.

Ik hoor snel geklop op de deur. "Robyn, gaat het wel goed" vraagt Luca bezorgd. Het enigste antwoord dat ik kan geven is een kreun van pijn. "Jezus Robyn, is het zo erg" zegt hij ernstig. Ik knik, maar dat kan hij niet zien. Na de laatste paar vervormingen van mijn schedel, heb ik eindelijk mijn volledige wolfvorm aangenomen. Opgelucht haal ik adem en transformeer gelijk weer terug. Ik sta op, kleed me weer aan en doe de deur open. Ik begin wat te wankelen, Luca ondersteunt me gelijk. Mijn hoofd draait en al mijn spieren èn botten doen pijn.

Luca zet me op een stoel. "Jezus man, is het normaal dat dit gebeurt?" vraagt hij fronsend. "Ik weer niet beter dan dit" zeg ik. "Ha, die sukkels hebben niet eens iemand op wacht gezet" klinkt een luide stem van buiten. "We wisten toch al dat het losers waren" zegt een andere stem lachend. "En dit is waarom ik hier moest blijven" fluistert Luca. Hij staat op en sluipt naar buiten, waar hij voorzichtig om de hoek kijkt. "Shit, ze zijn op weg naar de maanparel" fluisterschreeuwt hij. "Later tijd voor vragen, nu is het tijd voor vechten" fluitert hij voordat ik kan vragen wat een maanparel is.

We transformeren en sluipen naar buiten. Mijn hoofd draait nog, maar daar moet ik nu maar even doorheen bijten. We sluipen achter ze aan, tot er één omdraait. "Fuck, er zijn er nog twee!!" waarschuwt hij de ander. Maar voor hij kan omdraaien, spring ik al tegen hem op en druk hem tegen de grond. Ik grom luid en haal mijn nagels langs zijn rug. Luca bespringt de ander en geeft hem een kras over zijn borst. De jongen onder me is verandert in een wolf en heeft gelijk zijn tanden in mijn zij gezet, en dat omdat ik nog geen seconde opzij keek. Ik druk mezelf van hem af, transformeer terug en deins achteruit. Ik zie dat Luca de één al flink te grazen heeft genomen en hij gaat op de tweede af die mij zojuist heeft gebeten.

Ik druk mijn hand op de wond in mijn zij. Het bloed stroomt tussen mijn vingers door. Nadat Luca de twee wolfen heeft laten vluchten met een harde grom, transformeert hij terug en snelt naar me toe. Hij haalt voorzichtig mijn hand van de wond en bekijkt het. "Auch, het is flink diep" zegt hij met een pijnlijk gezicht. Hij leid me naar een huisje, zeer waarschijnlijk de zijne, want hij staat naast die van Ronald. Daar verbind hij mijn wond en als de rest terugkomt en het verhaal is uitgelegd, brengt hij me naar huis.

DIRECTIONERS OPGELET!!

Ik heb het idee om een one direction fanfic te maken en ik heb gezien dat er aardig wat Directioners zijn die mijn boek lezen en me volgen. Laat in de reacties even weten of het je iets lijkt.