ASEN

7.Bölüm

        Adamlar : Derine indik
        Sam Smith: Fire on Fire

  🌱Tunç Dinçer...

Küçükken yaraların nasıl sarılacağını, zorlukların nasıl aşılacağını bilmezdim . Küçük zamanlarımda büyük şeyler öğrendim Ama hiçbir zaman severek değil, çoğu kez acı çekerek öğrendim.

Zengin , saygın bir ailenin oğlu olan biriydim . Herkese göre dünyanın en şanslı çocuklarından biriydim elbette . Eksik olan tek bir şey dışında her şeye sahiptim : Sevgisizlik...

Sevgisizlikle büyüyen bir çocuk, ister ki dünyanın en servetli, başarılı, saygın bir aileden olsun her zaman yalnızdır ve başarısızdır da aynı zamanda. Hayatındaki belki çoğu şeyi aşabilir güçtedir fakat aşamadığı en büyük şey kendisidir .

Sevgisizlik yalnızlığı,yalnızlık ise bazen başarıyı bazen de başarısızlığı doğurur .
Kimi insan dışa karşı dik bir şekilde ayakta durabilse de ,içten içe harap bir haldedir .

Lisede yatılı yurtta kaldığımı kimse bilmezdi babam ve annem dışında . Yurdun soğuk duvarları, ev kokmayan yemekleri, sıcaklık vermeyen yatakları öğretti bana hayatın gerçek yüzünü.

Anne ve babama kalmak istemediğim için çok yalvarmıştım ama ben onlara göre yüktüm . Hiç-bir zaman çocuğu değil, dış kapının dış mandalıydım onlar için.

Bir insan çocuğunu nasıl bırakabilirdi ki göz göre göre başka bir yuvaya . Üstelik o yuva çok soğuk. Tek gayeleri başarıydı. Tunç yapar, Tunç başarır, Tunç yapmak ve başarmak zorundaydı.

Yurdun kapısından bırakıp gittikten sonra, ilk defa o gün ben de ailem gibi onlardan vazgeçmiştim . Hayatımdaki sevincim nefrete , mutluluğum öfkeye, azıcık da olsa olan güvenim artık yerini hiçliğe bırakmıştı.

Üniversiteyi kazandığımda hiçbir şekilde kendi öz ailemin yardımını kabul etmek istememiştim. Fakat babam o dönemde sağlığından çok sorun yaşamaya başlamıştı. Annem arayıp eve konuşmamız için çağırdığında içimde küçük de olsa bir umut oluşmuştu .

Belki demiştim, belki geç de olsa veremedikleri sevgiyi , anne baba özlemini verirler diye umut edip eve konuşmak için gitmiştim.

Gidişim tamamen daha da hayal kırıklığına dönüşerek bir daha o eve dönmemek üzere bitmişti. Sırf itibarları ,babamın yaşadığı ya da yaşayabileceği rahatsızlıklardan dolayı devam edemez diye benim devam ettirmemi istemişlerdi .

Hayatıma giren insanların çoğu iş ilişkileriyle ,itibarımla girerdi . Ve sonuç olarak tam da ailemin istediği gibi ama benim çabalarınla Tunç Dinçer başardı.

En yakın dostum,kardeşim saydığım tek bir insan vardı hayatımda: Volkan...

Bugün üniversiteye gidecektim konuşma için. Aslında ben şirketin başına geçtikten sonra her yıl olduğu gibi tipik aynı şeyi yapıyordum ama her defasında kasılıyordum . Bugün de aksi gibi işlerim hiç düzgün gitmemiş, üstüne üstlük de geç kalmıştım ilk defa .

Saate baktığımda 10 dakika vardı . Normalde 10 dakikanın var olması geç kalmış olmamı göstermez ama öyle dakik bir insandım ki her gittiğim yere tam zamanında yetişirdim.

Hızlı adımlarla okula girdiğimde konferans salonuna ilerlemek için merdivenlere yöneldim. Yönelmemle karşıdan gelen kız ile çarpışmamız bir oldu. Çok güzel , bir bu eksikti çünkü.

Çarpışmamızın etkisiyle sacları savruldu ama çok güzel kokuyorlardı.

"Biraz dikkat eder misiniz beyefendi . Omzum acıdı."