Ten minutes || JHope (COMPLETED)

07

මන් ඔහේ ඇවිදගෙන ගියා.. කකුල් දෙක මැඩ්ලින් ගහ ගහ තනිකරම මට විරුද්දව ලොකු අරගලයක් අරගෙන ගියත් ඒ අරගලයට බම්බු ගහන්න කියල ඒ ගැන හිතන්න  එක මිලි තත්පරයක්වත්  නාස්ති නොකර මන් ඒ පාලු මූසල වගෙ පෙනුනු පාර පුරා ගවයෙක් වගේ ඇවිදන් ගියා...

ඔව් ගවයෙක් වගෙ.. නිකන්ම එකෙක් නෙවෙයි බන්සන් ගවයෙක් වගේ...!

"ඌප්ස්.. මොකක්ද ඒ සද්දෙ...? ඉස්සරහට යනවද..?  ආයෙම පස්සට හැරිලා දුවනවද...?"

එකපාර ඇහුණු අඩි සද්දයක් වගෙ එකෙක් නිසා මන් එතනනම නැවතුනේ රෝබෝ කෙනෙක් වගේ..

"ආශ්.. සනා හිතන්න.. ඔය පැකින් කඩපු නැති මොල රාජයාගෙන් හිතන්න.. දෙයියන්ගෙ නාමෙට ඉක්මනට මොකක් හරි කෙහෙම්මලක් හිතන්න මොට්ට සනෝ..."

දකුණු කකුල ඉස්සරහට තියල ආයෙම පස්සෙ නොබලා දුවන්න ඔන්න මෙන්න තියල මට ඇහුණෙ හරි සුපුරුදු මූසල කටහඩක්..

ඒ දේශ්...!

දේශ්ගේ  ටින් බෙලෙක්ක කටහඬ... !

හනේව්.. මගේ අපාය සහයකයා... මගේ හෝහප්පුට්ටා...! මගේ මූකලන් බස්සා... දේශ්....!!

ඕන අපායක උනත් අයිතිකාරයා කව්ද කියල හොයා ගන්න පුලුවන් ඒ බෙල්ලෙක්ක කටහඩ මේ වෙලාවෙත් අහල පහලින් ඇහෙන්නෙ ඇයි කියල මට නැනෝ තත්පර බර ගානක් යන්කන්ම තෙරුන්නැ... ඒ පෝලිසාදයා මේ ළඟම ඉන්නව කියල තේරුම් ගන්න බැරි තරමටම මගේ මොට්ට මොලේ වැඩ නොකරපු එක නම් අවාසනාවක්...

"ආ නම්කී..."

ආයෙම ඒ ටින්  බෙලෙක්ක කටහඩ මගෙ කන පල්ලෙන්ම වගෙ ඇහෙනකොට මේ වෙලාවෙ මොන මල යකා උනත් හොම්බට දෙකක් අනිනව කියල හිතාගෙනම මන් පිටිපස්ස බැලුවා..

"මොකද...?"

බුම්මැට්ටෙක් වගෙ මන් බුම්මගෙන ඇහුවත් ඒ හෝහපුටු මූණ දකිනකොට මගේ බය වාශ්පවෙලා ගියා වගේ එකක් නොවුණමත් නෙවෙයි...! ඒත් ඕවා පෙන්න යන එකෙන් වෙන්නෙ ඒකා වැඩ්ඩා වෙලා මන් කුක්කා වෙන එක කියල දන්න නිසාම කිසිම වෙනසක් නැතුව වගේ මන් මගේ අති උතකෘශ්‍ට රංගන කවුසල්‍ය විදහා දක්වමින් හිටියා...

මොනවා නැතත් මේ පාලු මූසාල පාරේ ඒ වගේ හුරුපුරුදු හෝහපුටු මූනක් තියෙන එකම ගැම්මක් තමයි...