အခန်းရှေ့ ရစ်သီရစ်သီလမ်းလျှောက်နေသော တစ်စုံတစ်ဦးကြောင့်မေနှင်းဆီသည်ထိပ်ခနဲရင်တွေခုန်သွားရသည်။
ဆွယ်တာအင်္ကျီလက်ရှည်အဖြူကိုဘောင်းဘီခပ်ပျော့ပျော့တစ်ထည်နဲ့ဝတ်လာသည့်သူ့ပုံစံသည်
ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ထားမှန်းတော့သိသာသည်။
အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်ကြီးမားတောင့်တင်းနေတဲ့ လက်မောင်းတွေကြောင့်လား
မြင့်မားတဲ့အရပ်အမောင်းကြောင့်လားတော့မသိ
သူ့နားရောက်ရင် မေနှင်းဆီဖြူသည် သေးသေးကွေးကွေးလေးဖြစ်ဖြစ်သွားရသည်။
အခုလည်းတစ်ချက်တစ်ချက် မေနှင်းဆီဖြူရဲ့ အခန်းဘက်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်
လက်ကိုနောက်ပစ်ထားပြီးလမ်းလျှောက်လိုက်နဲ့
ဂနာမငြိမ်သောထိုပုဂ္ဂိုလ်ကြောင့် မေနှင်းဆီဖြူ အပြင်ကိုတောင်ရဲရဲမကြည့်ရဲတော့ပါ
"ဟောကြည့်.... ပြောရင်းဆိုရင်း"
ထိုမိစ္စာကောင်ငခါးသည် မေနှင်းဆီဖြူရဲ့ အခန်းဆီတည့်တည့်လျောက်လာတာမို့ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်ခုန်သွားခဲ့သည်။
" ဒေါက်... ဒေါက် ဒေါက်"
တံခါးခေါက်သံ က လက်စလက်နပြင်းပြင်းနဲ့မို့ထင်၏ ပိုပြီးကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ထွက်လာခဲ့သည်။
တံခါးခေါက်သံကအစ ရယ်သံအဆုံးဘာလို့ မုန်းစရာကောင်းနေတာလဲ...
" ဘယ်... ဘယ်သူလဲ"
မေနှင်းဆီဖြူရဲ့ မေးခွန်းကို တံခါးချပ်ရဲ့တစ်ဖက်မှ ထိုငခါးသည်စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာသည်အထိမဖြေပါ...
" မောင်ပါ..."
" ဘယ်ကမောင်လဲ"
သိသိရက်နဲ့ အမြင်ကတ်စွာမေးလိုက်တဲ့ နှင်းဆီဖြူအားခါးသည် သဘောကျစွာ ပြုံးမိသည်
သူ့အတွက်တော့ ဒီဟာမလေးကို သဘောကျလွန်းလို့သေတော့မလိုဖြစ်နေပေမဲ့
သူမကျတော့အမုန်းကြီးမုန်းနေတာဖြစ်သည်။
" မောင်...ခါးပါ မနက်စာအတူစားရအောင် "
" ကျွန်မမနက်စာမစားတက်ဘူး"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
မောင့်ရင်ထဲမှာနေမလား
Maceraအတ္တကြီးတယ်ပဲပြောပြောပါ ငါနဲ့စခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်းမို့ ငါနဲ့ပဲအဆုံးသတ်ခွင့်ပြုမယ် ဒါကိုမှမင်းကစောဒကတက်ပြီး ငါနဲ့အဆုံးမသတ်ချင်ရင်တော့ မင်းကိုပါအဆုံးစီရင်ပေးမယ် တဇွတ်ထိုးတဇောက်ကန်း တောရိုင်းတိရိစ္ဆာန်နဲ့ သစ်မှောင်ခိုလုပ်နေတဲ့ ခါးတစ်ယောက် နူးညံ့သိမ်မွေ့လွန်...
