မောင့်ရင်ထဲမှာနေမလား

​"မောင် မျက်လုံးလေးဘာလေးဖွင့်ဦး"

​အဖျားရှိန်ကြောင့်မျက်လုံးတွေမှေးစင်းနေသောသူ့ကိုအပေါ်စီးမှတည့်တည့်မိုးကြည့်နေသော
သူမမျက်ဝန်းတွေမှာအမုန်းတရားတွေစိုးစဉ်းမျှမရှိတော့သလိုပင်

အရင်က ကျားကျားယားယား ဒူပေနာပေနဲ့ခါးသည် မနှင်းဆီနဲ့တွေ့တော့မှ နုနေသလိုဖြစ်နေခဲ့သည်။

ခါးသည် ကုတင်ကို ခပ်ရို့ရို့ မှီရင်း သူမရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို ငေးကြည့်နေမိသည်။

" မောင့်လူတွေကလေ လူကိုမယုံသလိုဘာလိုလိုနဲ့
ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကိုပါ မွှေနှောက်ရှာရတာနဲ့ "

မေနှင်းဆီပြောတော့ ခါးသည် သွားစွယ်ချွန်ချွန်လေးတွေပေါ်သည်ထိရယ်နေခဲ့သည်။

" ထွန်းလူလား..."

ပါးစပ်ကလွှတ်ခနဲပြောပြီးမှ ထွန်းလူ တစ်ယောက် ညကစိတ်ကောက်ပြီးထွက်သွားတာကို ဖျတ်ခနဲ သတိရသွားမိသည်။

"ညီအကိုလိုခင်တာမလား"

မေနှင်းဆီမေးတော့ ခါးသည် ဝမ်းနည်းနေသောမျက်လုံးတွေကိုဖုံးဖိရင်း ခေါင်းငုံ့ကာပြုံးပြသည်။

" အင်း...ဟုတ်တယ်
ဒီစခန်းတစ်ခုလုံးကလူတွေက
မိသားစုလိုပဲ"

" ကျွန်မကိုမပြောပြချင်ဘူးလား"

မေနှင်းဆီသည် ခုံလေးကိုရှေ့တိုးလာရင်း ဆန်ပြုတ်ဇွန်းလေးကို အေးသွားအောင်ထိမှုတ်နေခဲ့သည်။

" ဒီစခန်းက ဦးသိုက်ခမ်းရဲ့စခန်းလေ
လွန်ခဲ့တဲ့ ၈ နှစ်က
မောင်ကဒီမှာ ကျားချေးကျုံး"

" နွားချေးကျုံးမဟုတ်ဘူးလား"

မေနှင်းဆီပြောတော့ မောင်ဟာထရယ်ပြန်သည်။

"ဦးသိုက်ခန်းက မောင့်လိုပဲကျားရူးရူးနေတာ
မောင့်သားကြီးရဲ့ အမေပန်းဝါဗိုက်ကြီးတော့ မောင်ကဘေးမှာရှိနေခဲ့တာ"