Craisshill's Verzamelshop

5. De moord op Abrah Pratt

'Chase,' siste ik. 'Straks ziet hij je!'

Ik trok Chase aan zijn mouw omlaag.

'We zitten een verdieping hoog achter een gesloten raam.' Hij ging weer overeind zitten. 'Maak je niet zo druk. Hij heeft heus geen bionische ogen.'

Ik kwam ook weer een beetje overeind. Voorzichting keek ik over de rand van mijn raam naar buiten.

Mijn nieuwe buurman was bezig met wat spullen uit zijn auto te laden. Grote, bruine dozen. Allemaal even groot en gezien de manier waarop hij ze tilde, niet zwaar.

Hij had wederom zijn zwarte hoed op en mysterieuze, lange jas aan.

Ik had Chase gisteren over hem verteld. Ik had hem verteld over de wond op de man zijn gezicht en de manier waarop hij naar me had opgekeken.

Chase moest erom lachen en zei dat het gewoon toeval was.

'Hij wist heus niet dat je daar zat. Hij was gewoon de buurt aan het bekijken, keek toevallig omhoog en zag jou staan.' Had Chase gezegd.

Toch kon ik de rilling die door me heen was gegaan niet uit mijn hoofd krijgen.

We zouden zo onderweg naar school gaan. Chase was wat vroeger naar mijn huis gekomen zodat we even wat huiswerk samen konden doornemen.

Net toen ik opstond om mijn rugzak te pakken was de man aankomen rijden.

'Het lijkt me wel een nette man,' zei Chase.

Ik reageerde niet.

Nu het licht was buiten moest ik toegeven dat de man er heel wat minder vreemd uitzag.

Misschien zou ik later vandaag even aanbellen om gedag te zeggen.

Onderweg naar school vertelde Chase dat zijn ouders zijn oom het huis uit hadden gegooid.

Het bleek dat hij geld uit Chase zijn vaders portomonee stal om sigaretten van te kopen.

'Waar is hij nu dan?' Vroeg ik.

Chase haaldde zijn schouders op. 'Aan het logeren bij een van zijn junkie vrienden denk ik. Dieper in de nesten raken.'

'Hij leert zijn lesje heus wel,' stelde ik hem gerust. 'Ik bedoel kom op zeg, hij is een volwassen man. Hij kan niet verwachten dat je moeder altijd maar zijn hachje komt redden.'

Chase knikte. 'Ik ben zelfs verbaasd dat mijn moeder het zo lang heeft uitgehouden.'

Ik lachtte.

Op school stonden er een aantal leerlingen in een groepje om elkaar heen. Ze waren luid met elkaar aan het praten.

Toen wij aankwamen lopen vielen ze echter stil. Ze gaven ons geheimzinnige blikken. Chase en ik keken elkaar verward aan terwijl we langs het groepje naar binnen liepen.

'Waar ging dat nou weer over?' Vroeg ik.

Chase haalde zijn schouders op. 'Ze wouden gewoon niet dat we het hoorde, denk ik.'

We stonden op het punt om het onderwerp te laten vallen, tot het opnieuw gebeurde. Het duurde even voor ik besefte dat de blikken niet op mij waren gericht maar op Chase.

'Heb je soms iets gedaan? Ben je uit de kast gekomen?' Grapte ik zacht. 'Waarom kijkt iedereen je aan.'

Chase haalde zijn schouders op. 'Misschien hebben ze eindelijk door hoe geweldig ik ben en kronen ze mij officieel tot hun koning.'

'Niet zolang Macy hier nog rondloopt,' mompelde ik.

'Chase Pratt.' Klonk een stem plotseling door de hal. De directeur verscheen in ons zicht. 'Ik wil u graag even spreken in mijn kantoor.' De directeur schraapte zijn keel en wenkte Chase dat hij hem moest volgen.