Craisshill's Verzamelshop

19 Cheryl

Ik wist niet hoe het was gebeurd, maar toen ik mijn ogen open deed werd ik niet begroet door mijn rommelige kamer, maar door de half opgebrande kaarsen op de bijzettafel van Ian zijn huis.

Wanneer was ik in hemels naam in slaap gevallen?

Ian lag nog steeds op de bank tegenover mij. Zijn armen onder zijn hoofd en zijn mond lichtjes open.

Hij sliep nog.

Schattig.

Ik keek op mijn mobiel die ik op de bijzettafel had gelegd.

Het was pas half zes.

Ik had drie gemiste oproepen van mijn moeder. Ik vloekte.

'Maak je niet druk. Ik heb je moeder voor je gebeld.'

Ik sprong bijna een meter de lucht in van de schrik.

Een slanke vrouw met hoge hakken, sluik zwart haar en een nette jurk stond met een warme beker in haar handen in de keuken.

Dat moest Ian zijn moeder zijn.

Toen ik haar aankeek leek ze ergens van te schrikken. Haar ogen werden groot en ze liet de beker dramatisch uit haar handen vallen.

Ik was meteen klaarwakker.

Ook Ian werd wakker van het geluid van brekend glas.

Ze kwam langzaam op me af, maar ze keek niet naar mij maar naar iets boven me.

Ik gaf Ian een verwarde blik. Hij leek het zelf ook niet te begrijpen.

'Er is iets kwaads bij je,' fluisterde ze langzaam. Haar ogen nog steeds op iets boven mij gericht. De manier waarop ze het zei en het akelige, onheilspellende gevoel dat erop volgde was misschien wel het engste wat ik ooit had meegemaakt.

'Wat?' Vroeg ik onrustig. Ik keek naar boven, maar zag niks anders dan het witte plafond.

Ze zei niks.

'Mam?' Ian stond op. Hij keek net als ik had gedaan naar de plek boven mijn hoofd. 'Ik zie niks. Wat is er?'

''Et evanescere!'' Riep ze plotseling luid. Ze sloot haar ogen een lange seconden.

Ian en ik keken elkaar even aan.

De vrouw liet zich langzaam naast me zakken. Nu keek ze me wel aan.

'Mijn kind...heb je in de laatste paar uur last gehad van moeheid?'

Hoe wist zij dat?