Craisshill's Verzamelshop

6. Vreemde gebeurtenissen

'Zal ik er ook één voor Chase zijn ouders bakken?' Vroeg mijn moeder. Ze zette de versgebakken chocoladetaart neer in een kartonnen doos. De taart zag er goed uit. Ik had zin in een stukje, maar het was helaas niet voor ons.

Het rook heerlijk in de keuken.

'Waarom geven we deze niet gewoon aan ze?' Vroeg ik. 'Misschien is de buurman wel allergisch voor chocolade.'

Irene keek me nu verontrust aan. 'Daar zeg je me wat,' zei ze. 'Zal ik snel een andere bakken zonder chocolade? Misschien vindt hij aarbei lekkerder.'

'Nee,' zei ik vlug. Ik hield haar snel tegen 'Het was een grapje. Het is perfect. Schiet nou maar op.

Irene waste vlug haar handen en klopte het bloem van haar kleding. Ik pakte de doos met de taart erin en volgde haar naar de voordeur.

Ik was een beetje nerveus om de nieuwe buurman te ontmoeten maar mijn moeder had erop gestaan dat we hem gedag zouden zeggen.

Ik zwaaide naar Violet, die alweer in haar voortuintje aan het werken was.

'Goedenmiddag Callie!' Riep ze terug. 'Hoe gaat het?'

'Goed hoor. Uw bloemen zien er weer fantastisch uit.'

Violet had de mooiste bloemen die ik ooit had gezien in haar tuin. Ze waren in allerlei verschillende kleuren en soorten.

Nu was de periode dat ze allemaal weer begonnen te bloeien, waardoor Violet haar tuin er wederom magisch uit zag.

'Ach, dankjewel lieverd.'

Mijn moeder klopte op de buurman zijn voordeur.

Er werd niet open gedaan.

Hij kon moeilijk doen alsof hij er niet was. Zijn auto stond voor de deur en de ramen op de boven etages stonden open.

De deur ging langzaam open.

Hij keek ons een beetje onvriendelijk aan terwijl hij zijn vingertoppen aan zijn trui afveegde.

Er bleven donkere vegen op achter.

Verf?

We hadden hem zeker gestoord tijdens het schilderen van iets.

De man had zijn hoed nog steeds op.

Een beetje vreemd. Wie droeg er nou een hoed als hij thuis was?

Misschien probeerde hij het grote litteken op zijn gezicht te verbergen.

'Goedemiddag,' zei mijn moeder vrolijk. 'We wouden u graag welkom heten in de buurt. We krijgen niet vaak nieuwe bewoners hier.' Ze stak haar hand uit.

De man reageerde hier niet op.

Jeetje wat was hij onbeschoft. Handen schudden was wel zo beleefd.

Hij verdiende mijn moeder haar lekkere taart niet eens. Ik hoopte dat mijn moeder dit ook zou denken. Dan kon ik hem lekker zelf op eten.

'Nou we hebben een taart voor u gebakken,' zei ze tot mijn teleurstelling. Ze liet haar hand weer langs haar zij vallen. 'Ik hoop dat u niet allergisch bent voor chocolade.'

Ik moest mijn lach onderdrukken.

'Misschien wilt u een keertje langs komen voor een kopje koffie,' stelde ze voor.

Mijn gezicht betrok. Ik wou hem niet in ons huis hebben.

De man leek hier ook niet op te wachten, want hij sloeg dit aanbod weldra meteen af.

Hij keek even vluchtig achter zich. Hij had zeker haast.

'Bent u een beetje tevreden met de omgeving tot nu toe?' Vroeg mijn moeder.