Craisshill's Verzamelshop

11. Stadium 1

'Beloof me dat je niet gaat gillen.' Ian zijn stem klonk bijna smekend.

Ik probeerde zijn arm weg te duwen.

'Callie, knik als je het begrijpt.'

Ik knikte vlug.

Hij liet me langzaam los. Hij hield zijn handen twijfelachtig een beetje in de lucht op de hoogte van zijn borst. Alsof hij verwachte dat ik elk moment kon gaan schreeuwen.

Ik liet mijn ogen terug glijden naar het meisje.

'Is zij echt?' Vroeg ik zachtjes aan Ian zonder van haar weg te kijken.

'Als ze echt was was de politie allang gebeld.'

Ik keek hem aan. 'Waarom zien wij haar dan wel. Wat is hier aan de hand?'

'Wat er aan de hand is?' Ian lachte. 'Wat denk je zelf.'

'Als ik het wist vroeg ik het niet! Dit is niet grappig Ian.'

'Oke, oke,' Ian liet zijn armen naast zijn lichaam zakken. 'Wat je ziet is een geest.' Hij keek me dood serieus aan.

Ik richtte me tot het meisje. 'Dit is een geest?' Ik kon er niks aan doen dat mijn stem een beetje spottend klonk.

Er werd hier vast een of ander geintje met me uitgehaald waar iedereen vanaf wist. Die littekens waren vast nep. De persoon die dit had bedacht had in ieder geval een rare soort humor.

Het meisje zei niks. Ze keek me alleen maar aan.

'Ah kom op zeg. Als dit echt een geest was kan ik dit dan doen -' Ik stapte naar voren. Ik legde mijn hand op het meisje haar schouder met de verwachting dat ik haar huid aan zou raken.

Mijn hart stopte een seconden met kloppen toen het enige wat ik voelde een ijzige kou was terwijl mijn hand recht door het meisje haar lichaam heen ging.

Ik trok mijn hand vlug weer terug en stapte met grote ogen wat achteruit.

'Geloof je me nu wel?' Vroeg Ian. Hij zag er zelfs een beetje geamuseerd uit.

'Jij hield haar hand wel vast.' Ik keek hem vragend aan. 'Waarom kan ik dat niet?'

'Het lijkt erop dat je nog in stadium 1 zit,' zei hij, alsof ik daar wat van zou moeten begrijpen.

'Stadium 1?' Herhaalde ik hem vragend. Dat klonk alsof ik een ernstige ziekte had dat zich binnenkort zou gaan verspreiden.

'Stadium 1; hooggevoeligheid en schimmen.' Hij kneep zijn ogen een beetje samen terwijl hij ergens over na leek te denken. 'Alhoewel, misschien zit je al in stadium twee, want je ziet geen schimmen meer. Je bent nog aan het ontwikkelen spiritueel.'

Ik begreep er niks van. 'Wat is het verschil tussen een schim en een geest?'

'Een schim is meer een schaduw. Iets wat al snel aan het oog ontglipt. Geesten voelen meer aan als...iets echts.''

Ik probeerde mezelf een paar seconden te geven om dit allemaal te verwerken.

'Is dit de eerste keer dat je een geest ziet?' Vroeg hij nieuwsgierig.

'Ík weet het niet zeker,' zei ik aarzelend. 'Een paar dagen terug dacht ik dat ik Abrah had gezien op de plek waar hij was vermoord.'

'Zei hij wat?'

'Ben je serieus?' Ik keek hem ongelovig aan. Dit was belachelijk. 'Ja, Ian, we hebben lekker geklets over het ochtendnieuws.'

Ian negeerde mijn sarcasme. 'Abrah verscheen met een reden. Het is goed mogelijk dat hij iets door wou geven aan jou of iemand anders. '