Craisshill's Verzamelshop

1. De hond heeft het huiswerk opgegeten

'Waar is mijn werkstuk? Mam!?' Ik trok de la van mijn bureau open en gooide alle papieren eruit. Die dwarrelde op de grond. Ik besteedde er geen aandacht aan.

'MAM!' Ik gooide de la van het bureau uit frustratie hard weer dicht.

'Ja, ja ik kom al.' Irene stak haar hoofd om de deur. Ze keek kritisch naar de rommel op de vloer.

Ik had de neiging iets naar haar hoofd te slingeren.

'Ik dacht dat we wat hadden afgesproken over je woedeaanvallen?' Ze kwam de kamer in en deed de deur zachtjes achter zich dicht.

'Ik heb geen woedeaanval, nooit gehad ook.' Snauwde ik.

Ik trok de volgende la ruw open. Hij schoot bijna uit zijn schroeven.
Ik ging met mijn vinger een voor een langs de papieren. Bij ieder blaadje dat niet mijn werkstuk was voelde ik mijn irritatie groeien. Uiteindelijk gooide ik alles met een geërgerde zucht op de grond.

Het bed maakte een krakend geluid toen mijn moeder zich erop liet zakken.

Ik draaide me naar haar om.

'Ik ben mijn werkstuk voor geschiedenis kwijt.' Ik wees naar de losse bladen op de grond. 'Weet je wat dat betekend?' Mijn stem sloeg dramatisch over.

'Nou?'

Ik maakte een snijdende beweging met mijn hand langs mijn keel. Dood.

Irene grinnikte. Ook al was er niks grappig aan deze situatie. 'Ik dacht dat we het ook al hadden gehad over je geschiedenis leraar?'

Ik rolde met mijn ogen.

Ik wist al waar dit heen ging. Irene zou het voor hem op nemen. Net als altijd.

Mijn geschiedenis leraar Maximianus Meyer was ronduit een klootzak.
Maximianus was een belachelijke naam trouwens, misschien werd hij daarom altijd boos als je hem bij zijn voornaam noemde.

Hij gaf altijd ongelofelijk veel huiswerk op.

Ik had het altijd af, maar om een of andere reden raakte ik het steeds kwijt op het laatste moment.

Dit was al de derde keer.

'Ik weet dat je hem niet mag.' begon Irene.

Ik onderbrak haar door in een harde sarcastische lach te schieten. 'Dat ik hem niet mag is nog zacht uitgedrukt. Ik moet al nablijven als ik twee minuten te laat kom! Kun je na gaan wat hij doet als ik mijn werkstuk niet heb. Alweer!'

Irene haalde haar schouders onverschillig op. Dit ging om leven en dood en zij haalde haar schouders op!

'Je kan altijd nog zeggen dat de hond je huiswerk heeft opgegeten.' Ze begon te lachen om haar eigen domme grapje.

Ik wierp haar een vernietigende blik toe. Dit deed ze nou altijd. Ze probeerde altijd van mijn problemen iets grappigs te maken.

'Ik riep je om te vragen of je weet waar het is,' begon ik langzaam in een poging mijn woede in bedwang te houden. 'Niet zodat je me kan uitlachen.'

'Sorry, maar ik heb geen idee waar jij je spullen laat,' zei ze toen ze uitgelachen was.

Ik zag het gezicht van Meyer al voor me wanneer ik hem vertelde dat ik mijn werkstuk kwijt was geraakt. Als ik hem zou vertellen dat ik het wel af had gehad zou hij me vast niet geloven.
Het maakte niet uit dat ik hem alles kon vertellen over het onderwerp zonder blaadje.
Ik had ook al geen tijd meer om het werkstuk overnieuw te maken. School begon al over een half uur.

'Je overleeft het wel.' Irene stond op en liep terug naar de deur. 'Trouwens, ik ben vanavond wat later thuis. Ik heb een avonddienst met een collega geruild.'