Władca Nibylandii

|17|

- Damn - wysapałam cicho do siebie, po skończonej robocie. Opierałam się o szafkę, wzdychając ze zmęczenia. Nie mogę uwierzyć jak bardzo męczące jest sprzątanie całej norki z tych kolorowych lodów. Masakra.

- Nareszcie koniec - westchnął obok mnie zmęczony Nathan. Trochę nam zajęło uprzątnięcie tego wszystkiego. Nie liczyłam czasu, ale z dwie godziny mogły zejść. Uwierzcie, ale nie chcielibyście wycierać roztopionych lodów z dywanu. Całe szczęście, że praktycznie każdy zagubiony chłopiec nam pomógł. ,,Praktycznie" ponieważ nie pomagał Peter Pan i Ethan. Petera jeszcze da się zrozumieć, w końcu nie brał w tym udziału, ale Ethan? Chcieliśmy go skłonić do sprzątania, ale księżniczka nie raczyła pomóc.

Księżniczka... całkiem do niego pasuję

Po pochowaniu narzędzi do sprzątania, wyszliśmy wszyscy z norki. Słońce nadal ciepło grzało, tak samo jak rankiem. Z każdą mijającą sekundą coraz bliżej zachodu.

- Co robimy? - zapytałam, gdy moje Golden Trio stanęło obok mnie.

- Nie wierzę, że to mówię - zaczął Zane, po czym przeczesał dłonią swoje włosy - ale musisz potrenować Wendy. Nie umiesz do końca jeszcze kontrolować mocy, a niedługo ruszamy na te wyspy Arielki czy coś takiego - rzekł Zane. Trudno się z nim nie zgodzić. Przydałby mi się trening, szczególnie jeśli zaniedługo mamy ruszać.

- Artemidy kretynie - pacnął go otwartą dłonią w tył głowy Matti. Zane jęknął, masując sobie obolałe miejsce.

- Masz rację Androidzie - przytaknęłam głową i zerknęłam na Zane'a. Miał zmarszczone brwi oraz zdezorientowany wyraz twarzy.

- Androidzie? Co to znów za przezwisko? - zaśmiał się Zane. Co ja mogę poradzić, że daje przezwiska wszystkiemu co się rusza. W wieku 5 latach nazwałam praktycznie wszystkie moje pluszaki. Do tej pory trzymam niektóre z nich i pamiętam ich imiona.

To nieistotne, że pluszaki się nie ruszają

- Lego Ninjago, coś wam to mówi? - odpowiedziałam. Zobaczyłam, że Zane się zastanawia. Matt też nie wyglądał jakby to kojarzył. Na Jeffa nawet nie muszę patrzeć, by znać odpowiedź. To był naprawdę zarąbisty serial. Pierwszy raz natknęłam się na niego w wieku jedenastu/dwunastu lat. Później już tak mnie wciągnął, że do tej pory oglądam. Dla nie wtajemniczonych: Zane był jedną z postaci, dokładniej ninjadroidem. Jego mocą był lód. Lubiłam go, był spoko.

Ale i tak Lloyd najlepszy.

- Coś mi się przewinęło przez uszy, ale raczej nie oglądałem - wzruszył ramionami Zane.

- Możliwe, że zostaliście tu zabrani zanim wyszedł, albo dopiero w fazie pierwszych odcinków - wzięłam kosmyk włosów za ucho.

- Dobra - klasnął w dłonie Jeff, zwracając na siebie naszą uwagę - Chodźmy na ten trening - i ruszył w kierunku pola treningowego, a mu bez większych dyskusji za nim.

***

Ćwiczyłam razem z chłopakami. Byli z nami jeszcze Alex i Cole. Postanowiłam, że dzisiaj podreperuje umiejętności walki i posługiwania się mieczem. Coś czuję, że może mi się to w najbliższym czasie przydać. Reszta była zajęta innymi ćwiczeniami. Nie chciałam zbytnio przeszkadzać, więc póki co uderzam w worek treningowy.

- Potrenujemy walkę? - usłyszałam niedalko siebie. Przestarszona i zdezorientowana odskoczyłam, a z moich ust mimowolnie wyszło coś na kształt cichego pisku. Okazało się, że Peter, postanowił się na mnie zaczaić. Gdy zauważył jak zaregowałam, uśmiechnął się cwanie pod nosem. Znów ten uśmieszek.