Έρωτας στον πόλεμο

Εκπλήξεις στη γωνία

Είχαν περάσει σχεδόν πέντε μήνες από εκείνο το απόγευμα στο ξενοδοχείο του Σικάγου. Η αξιωματικός είχε αρχίσει να συνηθίζει τη νέα της καθημερινότητα και την απολάμβανε. Φυσικά υπήρχαν πολλές στιγμές που της έλειπε η Mac, τη σκεφτόταν ακόμη, όμως πλέον μπορούσε να ζήσει και χωρίς εκείνη. Αρκετές φορές μετάνιωνε που είχε αφήσει πίσω το δαχτυλίδι αλλά πάντοτε κατέληγε στο "καλά έκανα" ή "έπρεπε να γίνει". Συνήθως τα βράδια της τα περνούσε με συναδέλφους της βγαίνοντας για φαγητό, ποτό ή και καμιά φορά κάνοντας βόλτα με το αυτοκίνητο της. Τα χρόνια που υπηρέτησε από τα πράγματα που της έλειπαν περισσότερο ήταν η οδήγηση και τώρα μπορούσε να έχει και τα δύο. Έβρισκε συνεχώς νέα πράγματα να διασκεδάζει, δυσκολευόταν μόνο όταν στην παρέα τους προστίθονταν και οι σύντροφοι ή σύζυγοι των φίλων της διότι τότε η ησυχία της μετατρεπόταν σε μοναξιά.

Εκείνο το βράδυ είχε επιλέξει να μείνει στη ζεστασιά του διαμερίσματος της παρέα με τη μουσική καθώς δυνατή βροχή μαστίγωνε τα πάντα έξω. Ένα ποτήρι ουίσκι ή δύο ή τρία, ήταν καλή συντροφιά για μία τέτοια νύχτα. Την ηρεμία της στιγμής διέκοψε ένας ρυθμικός χτύπος στην πόρτα κάτι που της έκανε τεράστια εντύπωση καθώς δεν την είχαν ενημερώσει για κάτι, σηκώθηκε νωχελική αλλά και συνοφρυωμένη. Στη θέα του ατόμου που αντίκρισε πάγωσε περισσότερο από όσο το σώμα της που το διαπέρασε ο ψυχρός αέρας και σίγουρα το δέρμα της δεν ήταν προετοιμασμένο για κάτι τέτοιο καθώς το τιραντάκι που φορούσε δεν το προστάτευε καθόλου.

«Τι κάνεις εσύ εδώ;» το ύφος της πρόδιδε ολόκληρη τη σαστιμάρα της

«Καλησπέρα και σε εσένα» χαμογέλασε η γυναίκα απέναντι της

«Πως μπήκες;»

«Με το όνομα μου φυσικά, το έχω ξανακάνει άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά» το χαμόγελο δεν έσβηνε από τα χείλη της

«Τι κάνεις εδώ;» ξαναρώτησε. Το μυαλό της είχε κολλήσει, δεν μπορούσε να σκεφτεί, να μιλήσει κανονικά

«Μπορώ να περάσω; Κάνει κρύο ξέρεις» δεν περίμενε όμως για απάντηση απλά την προσπέρασε και θρονιάστηκε στην πολυθρόνα που μέχρι πρότινος βολευόταν η Άρτεμις «εκεί θα μείνεις εσύ;» πήρε το ποτήρι της αξιωματικού στα χέρια της «μπορώ;» η μόνη απάντηση που έλαβε ήταν ένα γνέψιμο. Τα γρανάζια του μυαλού της επιτέλους άρχισαν να δουλεύουν ξανά όταν συνειδητοποίησε πόσο άνετη ήταν στο προσωπικό της χώρο που μόλις είχε παραβιάσει.