Έρωτας στον πόλεμο

Απώλεια

Αργότερα

Η Mac έκλεισε τα μάτια της και πήρε μία βαθιά ανάσα. Χτύπησε την πόρτα χωρίς να είναι σίγουρη για το τι θα έλεγε. «Εμπρός» καθόταν στο γραφείο ασχολούμενη με κάποια χαρτιά. Δεν της έδωσε σημασία, δεν είχε σηκώσει καν το κεφάλι της για να δει ποιος είναι. Πέρασαν μερικές στιγμές χωρίς να μιλήσει καμιά τους. «θέλεις να παρουσιαστείς στρατιώτης;» σάρκασε «Άρτεμις...» για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου έμεινε ακίνητη πριν την κοιτάξει. «Ταγματάρχα παρακαλώ, ανθυπολοχαγέ, Ταγματάρχα!» τόνισε τους τίτλους ενώ το πρόσωπο της ήταν σφιγμένο. «Μπορώ να σου πω;»

«Ακούω, ποιο είναι το πρόβλημα σου ανθυπολοχαγέ» απέφευγε να χρησιμοποιήσει το όνομα της. «Σε παρακαλώ Άρτεμις ακ...» έκανε ένα βήμα πιο κοντά της «Την επόμενη φορά που θα μου απευθύνεις το λόγο με λάθος προσφώνηση θα το μετανιώσεις πικρά στρατιώτη! Το κατάλαβες;!» τη διέκοψε. Ήταν εμφανές πως είχε πληγωθεί πολύ.

«Άσε με να σου εξηγήσω...»
«Να μου εξηγήσεις τι;» ήταν απότομη, νευριασμένη
«Για... για αυτό που είδες..»
«Δεν χρειάζεται ανθυπολοχαγέ. Είδα και κατάλαβα. Αρκούν!»
«Άρτεμις άκουσε με... δεν... δεν είναι αυτό που νομίζεις...»
«Πολύ πρωτότυπη απάντηση, συγχαρητήρια» ειρωνεύτηκε
«Άκουσε με!» η αξιωματικός πετάχτηκε από τη θέση της
«Τι να ακούσω ρε;! Μάτια δεν έχω;! Δεν είδα;!» προσπάθησε να ελέγξει τις αντιδράσεις της
«Δεν ήταν όπως φάνηκε» διαμαρτυρήθηκε «δεν...»
«Τι δεν; Δεν φιλιόσασταν;»
«Ναι αλλά... δεν τον φίλησα εγώ.. εκείνος... εκείνος το έκανε»
«Δε σε χάλασε όμως... δε σε είδα να τραβιέσαι» η φωνή της ήταν πιο χαμηλή αλλά ακόμη ήταν φανερός ο εκνευρισμός της. Η Mac κατέβασε το κεφάλι της «μου απάντησες και δεν το άκουσα;» ειρωνεία και πάλι «τι έγινε Irons; Εσύ δεν ήθελες να το συζητήσεις; Ακούω λοιπόν»
«Δεν το ήθελα...» τα γαλανά της μάτια ήταν υγρά «εσένα θέλω μόνο να φιλάω»
«ΑΡΚΕΤΑ!» χτύπησε την παλάμη της στο γραφείο κάνοντας τη μικρότερη κοπέλα να τρομάξει «έχεις να μου δηλώσεις κάτι υπηρεσιακό;» η άλλη κοπέλα έμεινε να την κοιτάει για λίγο «Όχι»
«Φύγε τότε» της γύρισε την πλάτη και έκλεισε τα μάτια της, ήθελε τόσο πολύ να την πιστέψει αλλά ο πληγωμένος της εγωισμός δεν την άφηνε. Της είχε επιτρέψει να δει λίγο μέσα από τα τείχη της κι εκείνη δεν τον εκτίμησε «δεν άκουσες τι είπα;» μίλησε δυνατότερα. Δίστασε για λίγο αλλά τελικά έφυγε. Όταν η Άρτεμις άκουσε την πόρτα να κλείνει γύρισε να βεβαιωθεί πως ήταν μόνη της. Άρπαξε το πρώτο αντικείμενο που βρήκε μπροστά της και το πέταξε στον τοίχο.

Κάποιες μέρες μετά

    Βρισκόντουσαν σε δύσκολη θέση ήταν αποκομμένοι από τους υπόλοιπους και κυκλωμένοι από τις περισσότερες μεριές. Καλούσαν συνεχώς στους ασύρματους αλλά οι απαντήσεις ήταν αργές και δεν θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν σύντομα. «Αρτ θα βγω» της φώναξε πάνω από τους κρότους που ακουγόταν «Όχι» ούρλιαξε εκείνη
«Δεν έχουμε πολλές επιλογές» χώματα πετάχτηκαν στα πρόσωπα τους κάτι είχε σκάσει εκεί κοντά. «φύγε» της είπε «σε καλύπτω»
«Miller όχι!» την αγνόησε, πήδηξε πάνω και με το που πάτησαν τα πόδια του τρεις ριπές ακούστηκαν στα αφτιά της διαφορετικά από τις υπόλοιπες. Το σώμα του μεγαλύτερου άνδρα έπεσε στο έδαφος μπροστά της, η Άρτεμις τον πήρε στα χέρια της «Άρθουρ...» δύο σφαίρες τον είχαν χτυπήσει στο αλεξίσφαιρο και η μία στο λαιμό «είσαι τρελός, τι έκανες;!»

«Συγγνώμη... νόμιζα.. θα σε... σώσω» είχε ήδη ενημερώσει στον ασύρματο πως υπήρχε τραυματισμένος. Τα μάτια του άρχισαν αμέσως να κλείνουν και από το στόμα του ανέβλυζε αίμα. Δεν θα τα κατάφερνε «Άρθουρ... μείνε μαζί μου» τον κούνησε ξανά και ξανά «Άρθουρ!» Έπιασε τον ασύρματο της και μίλησε στα κεντρικά «First Sergeant Miller Arthur έπεσε ηρωικά στη μάχη...»

    Η Άρτεμις ετοίμαζε τα πράγματα του Άρθουρ για να τα στείλει "σπίτι". Δίπλωσε στην εντέλεια τις στολές του χαϊδεύοντας τες στο τέλος, της έλλειπε ήδη ο φίλος της. «Ταγματάρχα... έφερα τη θήκη για το παράσημο» φυσικά και ήταν η Mac αυτή που μίλησε «ΤΑ! παράσημα» τη διόρθωσε δεν το έκανε όμως για να τη μειώσει ή σαν αντίδραση. Μιλούσε καθαρά για τιμή στο σύμμαχο της. «Λυπάμαι Άρτεμις... ξέρω πόσο κοντά ήσασταν» απλά της έγνεψε. Όταν η ξανθιά κοπέλα πήγε να φύγει άκουσε την άλλη να μιλάει «Είχε ένα γιο ξέρεις...είναι εφτά...» τα μάτια της δάκρυσαν «πως θα του πουν πως ο πατέρας του δεν θα ξαναγυρίσει..» Η Mac της χάιδεψε την πλάτη «Ήξερε τον κίνδυνο και έφυγε ήρωας»
«Σε λίγους μήνες θα πήγαινε σπίτι...» ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαν μετά το περιστατικό στο γραφείο «ανόητος!» υπήρχε θυμός στη φωνή της «του είπα να μη βγει!». Η μικρότερη κοπέλα επιχείρησε να την αγκαλιάσει πεπεισμένη πως θα την έδιωχνε, προς μεγάλη της έκπληξη έμεινε ακίνητη δεχόμενη τη θαλπωρή που της πρόσφερε. «Λυπάμαι Αρτ... για όλα» της ψιθύρισε στο αφτί, τα χέρια τη αξιωματικού τυλίχθηκαν γύρω από τη μέση της απότομα φέρνοντας την πιο κοντά της. Η Mac σε καμία περίπτωση δεν περίμενε κάτι τέτοιο έτσι από την ένταση της ξέφυγε ένας μικρός αναστεναγμός κάνοντας την Άρτεμις να λιώσει και πάλι.