Έρωτας στον πόλεμο

Who is she?

Δύο εβδομάδες μετά

   Η Άρτεμις στεκόταν σοβαρή μπροστά σε αξιωματικούς όμως η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Κόντευε τρία χρόνια σε εκείνο το μέρος και είχε έρθει η στιγμή να πάρει το παράσημο της. Όσοι συμμετείχαν στην αποστολή είχαν πάρει το "Μετάλλιο εξαιρετικών πράξεων" και σήμερα ήταν η δική της σειρά. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι κατά την είσοδο του στρατηγού ο οποίος πήγε κατευθείαν στο βήμα
«Σήμερα, εκμεταλευόμενοι την τριήμερη συμφωνία παύσης πυρών με τους απέναντι μαζευτήκαμε εδώ ώστε να τιμήσουμε την εξαιρετική πρόθεση αυτοθυσίας μίας αξιωματικού στο όνομα των εντολών της! Όσοι συμμετείχατε γνωρίζετε τις αντιξοότητες που συναντήσαμε όμως η αξιωματικός είχε μία διαφορετική δουλειά από των περισσοτέρων. Αυτός είναι ο λόγος που θα της απονεμηθεί κάτι διαφορετικό» την πλησίασε και τοποθέτησε στο μέρος της καρδιάς της το παράσημο της. Η Άρτεμις πέθαινε να χαμηλώσει το κεφάλι για να δει τι ήταν όμως γνώριζε πολύ καλά πως δεν έπρεπε. «καθώς σήμερα όπως προβλέπεται αλλάζει και βαθμό» όταν τελείωσε η διαδικασία πήρε πάλι το λόγο ο στρατηγός «Ταγματάρχης Artemis Konstantinidou, κάτοχος παρασήμου  "Αριστείου Ανδραγαθίας"» όλοι σηκώθηκαν και τη χαιρέτησαν η ίδια ανταπέδωσε χωρίς να πιστεύει στα αφτιά. Από το πουθενά παρατήρησε μία κοπέλα που έμοιαζε πολύ σε εκείνη που είχε σώσει... όχι όχι δεν έμοιαζε, ήταν η κοπέλα που είχε σώσει και ήταν πανέμορφη! Η Άρτεμις κούνησε το κεφάλι της κοιτάζοντας τους ανωτέρους της που έλυαν τη εκδήλωση. «Αξιωματικέ, στο γραφείο μου» της είπε ο αρχηγός.

    «Συγχαρητήρια Άρτεμις, ήξερες πως δεν ήμουν οπαδός του να υπάρχουν γυναίκες στη μονάδα μου αλλά με διέψευσες ολοκληρωτικά. Είσαι ηρωίδα!»
«Σας ευχαριστώ πολύ κύριε» από τότε που είχε παρουσιαστεί είχαν αναπτύξει μία τυπική αλλά φιλική σχέση. Τον θαύμαζε και τον σεβόταν. Η πόρτα χτύπησε και μπήκε δειλά μία γυναικεία φιγούρα. Η Άρτεμις κοιτούσε έξω από το μεγάλο παράθυρο. «Mac! Πέρνα μέσα» της χαμογέλασε «να σου συστήσω τον άνθρωπο που σου έσωσε τη ζωή. Ταγματάρχα από δω η Mac Irons, η Ταγματάρχης πλέον Konstantinidou μία εκ των καλυτέρων αξιωματικών μας» της έτεινε το χέρι. Η Άρτεμις συνοφρυώθηκε "δεν της έχει μάθει κάποιος πως πριν τη χειραψία χαιρετάς πάντα τυπικά;! Στο στρατό είσαι που να πάρει!" της έδωσε κι εκείνη το χέρι. «Εγώ σας αφήνω να γνωριστείτε, Άρτεμις η Mac ανήκει στην ομάδα σου από δω και πέρα» ο αρχηγός εξαφανίστηκε "Ορίστε;;;" τα μάτια της γούρλωσαν όμως δεν έφερε αντίρρηση. Παρατήρησε το νέο της μπελά. Ήταν αρκετά ψηλή, σχεδόν στο δικό της ύψος η διαφορά τους ήταν κοντά στα δύο εκατοστά, τα μαλλιά της ήταν καστανόξανθα και τα μάτια της... τα μάτια την έκαναν να χάσει κάποιες αναπνοές κάτι που αγνόησε. Ήταν κάτι μεταξύ γκρι, γαλάζιο και ανοιχτό πράσινο δεν μπορούσες να είσαι σίγουρος. Το σώμα της ήταν υπέροχο... η Άρτεμις εκνευρίστηκε με τον εαυτό της.

«Τι είσαι;» η φωνή της ήταν πιο επιθετική απ'όσο πιθανότατα να ήθελε. Φορούσε πολιτικά οπότε δεν ήταν εφικτό να γνωρίζει
«Ορίστε;» έδειξε μπερδεμένη η κοπέλα απέναντι της
«Βαθμό και ειδικότητα» κάτι μέσα της ούρλιαζε "κίνδυνος" με κεφαλαία γράμμα και είχε σκοπό να ακούσει αυτή τη φωνούλα
«Second Lieutenant Mac Irons στρατιωτική Ιατρός» παρουσιάστηκε επιτέλους σχεδόν σωστά. Ανθυπολοχαγός σκέφτηκε, είχαν αρκετή διαφορά στα αξιώματα ευτυχώς.
«Από που είσαι;» τη ρώτησε ξανά. Τι σε νοιάζει επιτέθηκε πάλι στον εαυτό της.
«Αμερική. Long Island» χαμογέλασε μήπως ελαφρύνει λίγο το κλίμα αλλά δεν πέτυχε «εσείς;» η Άρτεμις τσιτώθηκε ενώ η άλλη κοπέλα κατάλαβε αμέσως πως είχε κάνει βλακεία κατεβάζοντας το κεφάλι της «Ελλάδα» ήταν το μόνο που είπε. Ο αρχηγός μπήκε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να σώσει την νεαρή στρατιωτικό «Σας διέκοψα;» Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ βαριά για ένα λόγο που εκείνος δεν καταλάβαινε «Όχι κύριε, μόλις τελειώσαμε. Εμένα μου επιτρέπεται» η Άρτεμις αποχώρησε με ταχύς ρυθμούς. Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω της ένιωσε πως άρχισε να αναπνέει κανονικά. Μα τι την είχε πιάσει;!
«Τι έχεις να πεις Mac; Πως σου φάνηκε η ανώτερος σου;» ο αρχηγός ήταν θερμός μαζί της
«Πολύ καλή κύριε, αν... αν και δε νομίζω πως της έκανα καλή εντύπωση» κόμπιασε
«Μια χαρά θα τα πάτε! Η Άρτεμις είναι καταπληκτική στρατιωτικός και πολύ καλός άνθρωπος»
«Μάλιστα κύριε, μπορώ να φύγω;»
«Ναι φυσικά, ελεύθερη. Α και Lieutenant! Με τη στολή από δω και πέρα. Παντού!»
«Ναι κύριε» θα ήταν μία δύσκολη περίοδος αν συνέχιζε έτσι. Έπρεπε να διορθώσει πολλά για να τη συμπαθήσει η ταγματάρχης, πόσο μάλλον για να την εντυπωσιάσει. Κάτι την προειδοποίουσε πως δεν θα ήταν εύκολη η συμβίωση με αυτή τη γυναίκα αλλά είχε το βάλει σκοπό της και θα τα κατάφερνε. Κάτι την έλκυε σε εκείνη. Το παράστημα της, το πρόσωπο της που ήταν αγέλαστο ακόμη και μία τόσο σημαντική μέρα ή μήπως τα μάτια της που είχαν μία θλίψη. Είχε σταθεί αρκετά στα μάτια της όταν μιλούσαν, ήταν καστανά συνηθισμένα θα έλεγε κανείς κι όμως κάτι έκρυβαν. Είχαν μία λάμψη που η καρδιά της βροντοχτύπησε στην όψη τους. Υπήρχε πόνος πίσω από εκείνο το λαμπύρισμα, αβάσταχτος πόνος. Έπρεπε να μάθει παραπάνω πράγματα για τη ζωή της...