Έρωτας στον πόλεμο

Μέχρι το τέλος

περίπου 2.5 χρόνια πριν

«Λατρεύω να σε κρατάω στην αγκαλιά μου, το ξέρεις;» η Άρτεμις φίλησε τα μαλλιά της αγαπημένης της
«Μμχχ κάτι έχω καταλάβει» της χαμογελούσε γλυκά «Άρτεμις;»
«Τι είναι κοριτσάκι μου;» την έσφιξε ακόμη περισσότερο πάνω της απολαμβάνοντας τη μυρωδιά της. Ήταν σπάνιες οι ευκαιρίες τους για τέτοιες στιγμές.
«Μ'αγαπάς ακόμη;» ανασηκώθηκε λίγο για να βλέπει το πρόσωπο της
«Όσο τίποτα άλλο ψυχούλα μου» τη φίλησε απαλά «εσύ;» ήταν σε καλή διάθεση και οι δύο και φαινόταν αυτό
«Μέχρι την τελευταία μου ανάσα» φιλήθηκαν ξανά «πεθαίνω της πείνας» της έκλεισε το μάτι. Η Άρτεμις τη γύρισε ανάποδα και μέσα με μερικές στιγμές η ατμόσφαιρα από ρομαντική είχε γίνει "επικίνδυνη". «Αλήθεια;! Τι θέλεις να φας μικρή μου;».
Το κινητό της Άρτεμις ήχησε κάνοντας τα δύο κορίτσια να αναπηδήσουν
«Fuck! Η Αναστασία»
«Μην το απαντήσεις» κατέβασε με την παλάμη της το τηλέφωνο πιο χαμηλά και την πλησίασε με πονηρό χαμόγελο
«Δεν υπάρχει περίπτωση» ο τόνος της έδειχνε πως δε δεχόταν να το συζητήσει «Παρακαλώ... όχι σπίτι είμαι δεν ενοχλείς...» η Δήμητρα σήκωσε ειρωνικά το φρύδι της όμως η κοπέλας της το αγνόησε επικεντρώνοντας την προσοχή της στην προπονήτρια της «... έχω άδεια μερικές μέρες γι αυτό... όχι μπορώ να σε καλύψω, τι ώρα θέλεις να είμαι στη σχολή; Ωραία τα λέμε στις 5 εκεί» τερμάτισε την κλήση της και ήρθε αντιμέτωπη με τη Δήμητρα να ντύνεται «Τι κάνεις;»
«Ετοιμάζομαι για να μη σε καθυστερήσω, να μπορέσεις να φύγεις γρήγορα»
«Μα δεν θα φύγω... ακόμη» η Άρτεμις κατέβασε το κεφάλι της «μη φύγεις» σήκωσε λίγο τα μάτια της. Η Δήμητρα βρισκόταν απέναντι της με σταυρωμένα τα χέρια «σε παρακαλώ» συνέχισε. Ένιωσε δύο χέρια να την κυκλώνουν «Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να μείνω;» η άλλη κοπέλα απλώς έγνεψε καταφατικά και χώθηκε πιο βαθιά στην αγκαλιά της.
«Άρτεμις πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά κάποια στιγμή γι αυτό το θέμα»
«Μπορούμε να το συζητήσουμε το βράδυ;»
«Εντάξει, πάμε να φάμε τώρα κάτι;»

το ίδιο βράδυ
«Τι περιμένεις να κάνω δηλαδή; Να πάω να την πιάσω και να της πω ξες τι;! Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βγαίνω με μία κοπέλα δύο χρόνια μικρότερη μου, ξέρω ότι μισείς τους γκέι αλλά θα κάνεις μία εξαίρεση για μένα;! Είσαι σοβαρή Δήμητρα;» ο καβγάς τους πλέον είχε φτάσει στα άκρα.
«Ναι αυτό ακριβώς περιμένω! Τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή σου εκείνη ή εγώ;»
Η Άρτεμις έμεινε σιωπηλή, ήξερε πως θα ερχόταν σε αυτό το σημείο τα πράγματα κάποια στιγμή «Όταν σε γνώρισα στο είπα πως δεν έχω σκοπό να το μάθει κανείς από τη ζωή μου» η φωνή της ακούστηκε πιο ήρεμη, αυτό όμως δεν ίσχυε και για το άτομο απέναντι της «Τι περιμένεις να σου δώσω άφεση επειδή με προειδοποίησες και καλά;! Ρε γαμώτο κοντεύουμε δύο χρόνια μαζί και δεν έχουν ιδέα καν ότι υπάρχω! Ούτε καν σαν φίλη σου! Ζεις προσπαθώντας να ικανοποιήσεις κάποια που δεν σου είναι τίποτα στην τελική!» Τα μάτια της αξιωματικού άστραψαν από θυμό «Πρόσεχε τι λες! Έχεις νεύρα μαζί μου έχει καλώς. Άσε όμως την Αναστασία απ'έξω!» σχεδόν γρύλιζε.
«Ξέρεις κάτι;! Δεν χρειάζεται να προσέξω τα λόγια μου. I'm done! Όταν αποφασίσεις ποιος είναι πιο σημαντικός ξέρεις που να με ψάξεις!» Η Δήμητρα πήρε το μπουφάν της και βγήκε από το διαμέρισμα χτυπώντας την πόρτα πίσω της. Το μαρσάρισμα της μηχανής αφύπνισε την Άρτεμη που άρχισε να τρέχει προς την έξοδο της οικοδομής. Ένας ηχηρός κρότος έσπασε τη σιωπή της νύχτας. Άτομα βγήκαν στα μπαλκόνια να δουν τι είχα συμβεί. Ένα φορτηγό παρέσυρε μία μηχανή μεγάλου κυβισμού.

Την επόμενη στιγμή η Άρτεμις κρατούσε στην αγκαλιά της τη Δήμητρα δακρυσμένη
«Μείνε μαζί μου κοριτσάκι μου, μείνε μαζί μου και θα το πω σε όλο τον κόσμο. Μη μ'αφήνεις»
«Μα... μ'αγαπάς ακόμη;» ψέλλισε η τραυματισμένη γυναίκα. Οι λέξεις έβγαιναν με δυσκολία από το στόμα της, ήταν σε άσχημη κατάσταση.
«Όσο τίποτα άλλο ψυχούλα μου» επανέλαβε τα λόγια που της είχε πει εκείνο το πρωί.
«Σ'αγαπώ... σ'αγαπώ μέχρι.. την τελευταία μου... ανάσα» της απάντησε και έκλεισε τα μάτια της. Η Άρτεμις έκλαιγε και κουνούσε το σώμα της νεαρής κοπέλας μα εκείνη δε σάλευε πλέον. Τα πανέμορφα μάτια που είχε λατρέψει ήταν ερμητικά κλειστά. Της φώναζε, την παρακαλούσε να της πει έστω μια λέξη, παρακαλούσε Θεούς και δαίμονες να μην της πάρουν την γυναίκα που αγαπούσε. Οι σειρήνες τους ασθενοφόρου επιτέλους ακούστηκαν, την απομάκρυναν βίαια για να δουν την κατάσταση. Όμως το μόνο που βρήκαν οι τραυματιοφορείς ήταν το άψυχο σώμα ενός 23 κοριτσιού που την παρέσυρε ένας απρόσεκτος οδηγός.

Η Άρτεμις ήταν διαλυμένη, εκείνη έφταιγε που έφυγε η Δήμητρα σε τέτοια κατάσταση. Αν δεν είχαν τσακωθεί, αν δεν την είχε αφήσει να φύγει, αν δεν είχε απαντήσει το τηλέφωνο εκείνο το πρωί.... αν αν αν.... ένα από όλα αυτά τα "αν" να γινόταν και η κοπέλα της θα ήταν ακόμη ζωντανή. Όμως δεν έγινε και η Δήμητρα είχε πλέον φύγει, μια για πάντα. Τα μάτι της έκλαιγαν, η καρδιά σπάραζε, η ψυχή της πονούσε και το σώμα της ήταν άδειο χωρίς τη Δήμητρα να την κρατάει στην αγκαλιά της.