Έρωτας στον πόλεμο

Up and... DOWN

Το φως έμπαινε δυνατό από το παράθυρο κάνοντας την να ξυπνήσει. Της φαινόταν πολύ περίεργη η ηρεμία που υπήρχε αλλά και ο γαλήνιος ύπνος που είχε κάνει. Την κρατούσε ακόμη αγκαλιά και δεν ήθελε για κανένα λόγο να σηκωθεί από κει. Τα σώματα τους ήταν γεμάτα "σημάδια" που πρόδιδαν το πάθος της προηγούμενης νύχτας. Κοίταξε το ρολόι της, δεν κοιμήθηκε πολλές ώρες αλλά είχε αρκετή ενέργεια. Τη φίλησε στο κεφάλι και την έσφιξε περισσότερο πάνω της.

Πέρασαν όλη τη μέρα τους γνωρίζοντας την πόλη. Της έδειξε τα κάστρα, περπάτησαν στην παραλία, έκαναν βόλτες σε όλους τους κεντρικούς δρόμους. Η Άρτεμις δεν την άφηνε λεπτό από την αγκαλιά της. Φερόταν σαν τον πιο ερωτευμένο άνθρωπο του κόσμου, ήταν χαρούμενη και το έδειχνε.
«Τι ώρα πετάμε αύριο;»
«Το απόγευμα»
«Δεν θα αλλάξει κάτι σ' εμάς όταν πάμε πίσω ε;» είχε κατεβασμένο το κεφάλι της, ντρεπόταν για την ανασφάλεια της.
«Φυσικά και θα αλλάξει» πήρε σοβαρό ύφος, είχαν σταματήσει στη μέση του πεζοδρομίου και μιλούσαν χωρίς να τους νοιάζει ποιος ακούει. Η Mac την κοίταξε με πληγωμένα «Αλήθεια;»
«Ναι» της απάντησε χωρίς να της δώσει παραπάνω πληροφορίες
«Δηλαδή;» ήταν φανερά στεναχωρημένη. Η Άρτεμις έπιασε το σαγόνι της και της σήκωσε το κεφάλι 
«Για αρχή όχι πολλά πολλά με τον Rayan μικρή, κατάλαβες;!» την πείραξε αλλά το εννοούσε «εν συνεχεία θα είμαστε πιο προσεκτικές, για τον πρώτο καιρό τουλάχιστον, και τέλος όταν σου λέω κάτι θα με ακούς». Η Mac αναθάρρεψε και την έσπρωξε παιχνιδιάρικα «Με τρόμαξες χαζό»
«Αλήθεια; Γιατί;» έκανε αθώα
«Γιατί νόμιζα ότι ήθελες να σταματήσουμε»
«Να σταματήσουμε τι;» χαμογέλασε πονηρά
«Ξέρεις τι!» είπε πεισματάρικα
«Όχι δεν ξέρω» την πλησίασε «απ' όσο θυμάμαι δεν πήρα ποτέ απάντηση στην ερώτηση μου» βρισκόταν επικίνδυνα κοντά της. Η ανάσα της Mac άρχισε να αλλάζει ρυθμό καθώς πισωπάτησε, ενώ η Άρτεμις απλά την πήρε αγκαλιά από τους ώμους και συνέχισε να περπατάει σα να μην είχε συμβεί τίποτα.

«Τι θέλεις να κάνουμε αύριο το πρωί;» συζητούσαν καθώς περίμεναν τους καφέδες, τους διέκοψε η σερβιτόρα αφήνοντας τα ποτήρια μπροστά τους «Συγγνώμη που ανακατεύομαι αλλά δεν θα έχετε πολλές επιλογές»
«Γιατί αυτό;» παραξενεύτηκε η αξιωματικός
«Αύριο είναι 26 Οκτώβρη, γιορτάζει η πόλη»
Η Άρτεμις συνοφρυώθηκε, έλλειπε καιρό από την Ελλάδα αλλά ήξερε πολύ καλά τι σήμαινε αυτή η ημερομηνία. Κάνοντας ένα συνειρμό το πρόσωπο της πάνιασε «Ευχαριστούμε» χαμογέλασε βεβιασμένα στη νεαρή σερβιτόρα. «Τι έγινε» τη ρώτησε με αγωνία η Mac που δεν είχε καταλάβει τη συζήτηση αλλά έβλεπε την αντίδραση της. «Τίποτα όλα καλά» ίδια έκφραση.
«Αρτ...» της έπιασε το χέρι «μίλα μου»
Η μεγαλύτερη κοπέλα κατέβασε το κεφάλι της, πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά της «Θυμάσαι την πρώτη φορά που με φίλησες;» δεν άντεχε να την κοιτάξει «Ναι»
«Σου είχα μιλήσει για τον "κόσμο" που είχα χάσει νωρίτερα»
«Τη σύντροφο σου και μία ακόμη γυναίκα» η άλλη έγνεψε καταφατικά «και λοιπόν;»
«Με κάνεις να ξεχνάω Mac! Αύριο είναι η ονομαστική της εορτή. Πότε μου δεν το ξέχασα πριν σε γνωρίσω! Ξεχνάω. Και φταις εσύ...»
«Συγγνώμη...» ήταν το μόνο που της απάντησε. Δε μίλησαν πολύ για την υπόλοιπη ώρα ώσπου να φύγουν. Η Άρτεμις κατάλαβε πως την στεναχώρησε, έχει διαλέξει λάθος λέξεις όμως ταυτόχρονα ένιωθε πως είχε προδώσει τη Δήμητρα.