Έρωτας στον πόλεμο

Αλλαγή Ζωής

«Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου, θέλω να εξαφανιστείς! Να μην πλησιάσεις ποτέ ξανά την οικογένεια μου! Σε σιχαίνομαι! Εσένα και όλο σου το είδος!» Η Άρτεμις ξύπνησε απότομα στην ανάμνηση εκείνης της μέρας, το ρολόι έδειχνε 3.30 τα ξημερώματα σε λιγότερο από δύο ώρες θα έπρεπε να ξυπνήσει ώστε να μη χάσει την πτήση της. Όσο πλησίαζαν οι μέρες για να φύγει τόσο λιγότερο κοιμόταν. Η ανάμνηση της τελευταίας φοράς που την είδε τη στοιχιωνε ακόμη. Κόντευε ένας μήνας από τότε. Σηκώθηκε να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο της ώστε να ηρεμήσει, τα μάτια της έδειχναν κόκκινα στον καθρέφτη από τα δάκρυα και την έλλειψη ύπνου.

Βγήκε στο προαύλιο για να κάνει ένα τσιγάρο, ποτέ της δεν ήταν φανατική καπνίστρια μα τον τελευταίο καιρό ήταν η μόνη της συντροφιά. Γονάτισε κάτω και άφησε ελεύθερα τα δάκρυα που έκαιγαν τα μάτια της όλη μέρα. Δεν έπρεπε να τη δει κανείς να κλαίει. Ήταν η Λοχαγός Άρτεμις Κωνσταντινίδου όλοι σεβόντουσαν το όνομα της, κανείς δεν την είδε ποτέ να λυγίζει. Ήταν η πιο νέα κοπέλα στο αξίωμα της και το είχε κερδίσει με την αξία της.

Το ρολόι της άρχισε να χτυπά ειδοποιώντας πως είχε έρθει η ώρα να ξυπνήσει αλλά η ίδια δεν κοιμόταν. Πέρασε ολόκληρο το βράδυ της κοιτώντας το φεγγάρι καπνίζοντας. Έσβησε το τελευταίο την τσιγάρο και φυσώντας τον καπνό σηκώθηκε αργά. Φόρεσε την επίσημη στολή που τόσο λάτρευε και ετοιμάστηκε να φύγει. Στο δρόμο για το αεροδρόμιο τη συνόδεψε ο διοικητής της μα δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Λίγο πριν την αναχώρηση της έσπασε επιτέλους εκείνη η νεκρική σιωπή που υπήρχε από το στρατόπεδο «Είσαι σίγουρη Άρτεμις; Δεν είναι αργά να αλλάξεις γνώμη. Κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει». Ήταν καλός άνθρωπος και νοιαζόταν για την ίδια. «Είμαι σίγουρη κύριε, τίποτα δε με κρατάει εδώ πλέον» του χαμογέλασε ελαφρά «Ούτε εκείνοι;» της απάντησε δείχνοντας προς τα πίσω. Τα μάτια της αμέσως δάκρυσαν και πήγε κοντά τους. «Δάσκαλε, τι κάνετε εδώ;» η έκπληξη στη φωνή της ήταν εμφανής. Ο μικρός της αδερφός την αγκάλιασε σφιχτά «Μη φύγεις, σε παρακαλώ!» Η Άρτεμις τον έσφιξε περισσότερο πάνω της «Πρέπει να φύγω μικρέ μου, όμως θα μου λείψεις πολύ» τον φίλησε στο μάγουλο.
«Μου υπόσχεσαι πως θα γυρίσεις; Ζωντανή» τόνισε την τελευταία λέξη.
«Σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω»
«Θα μας λείψεις» τους διέκοψε ο προπονητής της
«Κι εμένα θα μου λείψετε πολύ δάσκαλε, όμως θα ....»
«Άρτεμις» ακούστηκε η φωνή του διοικητή της ενημερώνοντας της πως είχε φτάσει η ώρα της να φύγει. «Μάλιστα κύριε» έγνεψε και γύρισε στους ανθρώπους της. Αγκάλιασε πρώτα το δάσκαλο της που της ψυθίρισε να προσέχει και μετά τον μικρούλη της. Της ήταν τόσο δύσκολο να του πει αντίο. Πέρασαν τόσα πολλά μαζί, παρόλο που δεν ήταν βιολογικά αδέρφια πάντοτε αγαπούσαν έτσι ο ένας τον άλλον. «Να προσέχεις τη μαμά» του είπε στ' αφτί. «Σ'αγαπώ» ήταν η απάντηση του. Εκείνη χαμογέλασε κοίταξε τους δύο άνδρες που είχε μπροστά της «Θα μου λείψετε», φόρεσε το πηλήκιο και στράφηκε προς την έξοδο της. Χαιρέτησε τυπικά τον διοικητή της πήρε το σάκο της και απομακρύνθηκε. Δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω της. Δεν ήθελε να τη δουν να κλαίει, δεν ήθελε η τελευταία ανάμνηση που θα είχαν από εκείνη να είναι λυπημένη. Πάντοτε ήταν η δυνατή της υπόθεσης.