ရောင်နီတစ်ယောက် သူရဲ့လက်တွင်ရှိတဲ့ ရွှေလက်စွပ်လေးကိုတစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိသည်။ပထမဆုံးအကြိမ်ပေးတဲ့ လက်ဆောင်ဖြစ်တာကြောင့် ရောင်နီတန်ဖိုးထားရပါသည်။
အခန်းထဲသို့ ရုတ်တရက်ဝင်လာသူကြောင့် ရောင်နီကသူ့လက်ကို နောက်သို့ဖွက်လိုက်မိသည်။ကိုမောင်က မျက်မှောင်ကြုတ်သွားလျက်
"ငါမသိအောင် ဘာတွေလုပ်နေပြန်တာလဲ...."
"အာ ဘာမှမလုပ်ပေါင် ဒါနဲ့အခုနက မောင်ဘယ်သွားတာလဲ"
"စာဖတ်အခန်းမှာ ......"
"ကောင်းသောညပါမောင် "
ရောင်နီလည်းစောင်ကိုခေါင်းမြီုးခြုံရင်းဖြင့်သာ အိပ်နေတော့သည်။ကိုမောင်က ဗီရိုအနားသို့သွားလျက် ဗီရိုထဲမှ သက်သောင့်သက်သာရှိတဲ့အဝတ်တစ်စုံကို လဲပြီးနောက် ရောင်နီဘေး၌မှေးစက်ခဲ့သည်။
****************
ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ဆောင်းမနက်ခင်းဝယ် ခြံထဲတွင်လည်း မြူများအပြည့်ဖုံးလွှမ်းနေသည်ထမင်းစားခန်းထဲသို့ပြေးဝင်လာတဲ့တင်မောင်ဝင်းကြောင့် ရောင်နီက တင်မောင်ဝင်းဘက်သို့လှည့်ကြည့်တော့
"အစ်ကိုလေး အပြင်မှာဧည့်သည်ရောက်နေတယ်ဗျ"
"ဘယ်ကဧည့်သည်လဲ ဘယ်သူလဲ......"
"မြို့အုပ်နဲ့တွေ့ချင်တယ်လို့ပြောတယ်ဗျ"
"သူ့ကိုဧည့်ခန်းမှာ ဧည့်ခံထားနှင့် မောင့်ကို သွားပြောပေးမယ်။"
အခန်းငယ်လေးထဲသို့ရောင်နီဝင်သွားသော အဝတ်စားလဲရန်ပြင်နေတဲ့ ကိုမောင် ရဲ့ကိုယ်လုံးပုံစံကြောင့်ရောင်နီက တစ်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြီး
"အောက်မှာမောင့်နဲ့တွေ့ချင်တယ်လို့ပြောတဲ့လူတစ်ယောက်ရောက်နေတယ်။"
ကိုမောင်က ရောင်နီအနားသို့တိုးလာကာ
"မင်းမြင်ဖူးတာပဲ မဟုတ် အဲဒါကို ဘာကြောင့်တစ်ဖက်ကိုလှည့်နေရဝာာလဲ"
"ဒါပေမယ့်....."
"ခဏနေဆင်းလာခဲ့မယ် "
"ကောင်းပြီမောင် ဒါဆို ကျွန်တော အောက်ဆင်းတော့မယ်။"
