ziyan

1.6

[anıl]

Mirna hemen karşımda iştahla ona aldığım tatlıyı yerken gülümsememek için kendimi zor tutuyordum. Ona hâlâ kırgındım. Lakin bir tarafım da kıyamıyordu işte.

"Şey, ben neredeyse bitirdim ama sormayı unuttum. Sen de ister misin tatlıdan?"

Kafamı olumsuzca iki yana salladım.

"Doğru, sporcusun sen. Böyle şeyler yemezsin yani."

Bir şey söylemeden onun tatlısını yemesini izlemeye devam ettim. Bir yandan da onu inceliyordum. En son sarhoş olduğu zaman onu gördüğüm hâlinden baya bir farklı gelmişti gözüme.

Üzerine beyaz uzun bir tişört geçirmiş, saçlarını dağınık bir şekilde toplamıştı. Gözleri ağladığını fazlasıyla belli ediyorken zaten zayıf olan vücudu daha da zayıflamış gibiydi.

"Daha iyi misin?"

En sonunda dayanamayıp konuştuğumda bakışları anında beni buldu. Her ne kadar sorun yokmuş gibi davranmaya çalışsa da öyle değildi. Sorun vardı. Hem de çok büyük bir sorun vardı.

"İyiyim Anıl. Şu an yanımda olduğun için kendimi çok daha iyi hissediyorum."

"Görünüşün öyle söylemiyor ama."

Ben vereceği tepkileri görmek için ısrarla yüzüne bakmaya devam ederken bakışlarını kaçırıp "Makyaj yapmadım ya ondan yüzüm solgun gelmiştir sana," diye mırıldandı. Bahane üretmek için çabalıyordu resmen.

Ama emin olmuştum ki ben gelmeden önce tahmin ettiğimden de çok ağlamıştı. Sesi daha bir farklı geliyordu kulağıma.

"Her neyse, tatlını ye Mirna."

Sanki onu sorguya çekmişim gibi konuşmak istemiyordum. Bana iyi olduğuna dair yalanlar söylemeye devam edecekti çünkü.

Başıyla onaylayıp tatlısını yemeye kaldığı yerden devam ederken salonun ortasındaki sehpaya uzanıp üzerindeki kumandayı aldım ve televizyonu açmak için hareketlendim.

"Biraz başım ağrıyor, açmasan olur mu?"

Ona en sevdiği diziyi açıp belki biraz olsun moralini düzeltebilirim diye düşünmüştüm fakat yine de onu onaylamakla yetindim. İstemiyorsa zorlayacak değildim.

"Masaj yapmamı ister misin?"

Kafasını iki yana salladı ve bitmiş olan tatlısının paketini bir kenara bıraktı. Bakışları beni bulduğunda "Şu an tek bir şey istiyorum Anıl," dedi gözlerimin içine bakarak. Kafamı 'ne istiyorsun' dercesine iki yana sallayarak cümlesini tamamlamasını bekledim.

"Bana sarılır mısın?"

Dudaklarını büzüp masumca sorduğu soru karşısında kısa bir an duraksadım. Mirna'nın neredeyse ağlayacakmış gibi çıkan sesi huzursuz olmama sebep olurken oturduğum koltukta doğrulup kollarımı iki yana açtım.

"Gel buraya cadı."

Mirna sanki bunu dememi bekliyormuş gibi anında oturduğu koltuktan ayaklandı ve yanıma yerleşip kollarını sıkıca bana doladı. Ardından "Bana cadı demeni bile özlemişim," dedi boynuma gömdüğü kafasından dolayı boğuk çıkan sesiyle.

Bir elimi kaldırıp saçlarının arasına geçirdikten sonra diğer elimi de beline yerleştirip ona sarıldım.

Çok özlemiştim.

Çocukluğumun birlikte geçtiği, her şeyimi paylaştığım, hayatımda annemden sonra en değer verdiğim kadına sarılmayı deli gibi özlemiştim...