Dalgalara Direndim • |BxB|

•18•

Medya: Grup A1 - İçimde Dinmez Sızısın

•

20 Ekim 2021
Mete'den;

O günün üzerinden bir hafta geçmişti. Genelde suratımdan eksik olmayan gülümseme bir haftadır uğramıyordu. Dudaklarım mecbur kalmadıkça yukarı doğru kıvrılmıyordu bile. O günden sonra onunla hiç konuşmadık. Defalarca girdim mesaj ekranına, saatlerce izledim bir çevrimiçi olup bir olmamasını ama elim klavyede dolanmadı. Yazamadım ona nasılsın kadar basit bir soru cümlesini.

Bazı şeyleri anlıyordum, ilerisi olmadan kesmek istemiştim ama galiba Doruk'tan olmuştum. Kısacık yakaladığım özgürlükte ellerimden kayıp gitmişti. Ona sitemim yoktu çünkü sorumlusu bendim. Yapamayan, olduramayan bendim.

Elimdeki anahtarı yuvasına geçirip yavaşça çevirdim. Aralanan kapıdan içeri süzüldüm. Hareketlerim istemsiz yavaştı. Sanki nefes alıyordum ama öylesineydi. Sadece somut olarak yaşamak için alıyordum bu nefesi.

Kafamı salona uzattığımda elinde kitapla koltuğun köşesine oturan annemi gördüm. Kitaba nasıl daldıysa geldiğimi fark etmemişti. Yanına doğru adımladım, suratıma gülümseme yerleştirmeye çalıştım ama olmadı. Gerçi yerleştirsem de gerçek olmadığını anlardı. Adım seslerimle kafasını bana doğru çevirdi.

"Hoşgeldin oğlum." Suratıma içimi ısıtan gülümsemesiyle baktı. Kafamı sallamakla yetinip yanına oturdum. Bacaklarının üzerindeki elini kaldırıp kafamı oraya yerleştirdim. Bu hareketimle kitabı kenara koyup ellerini saçlarıma daldırdı ve okşamaya başladı. Parmaklarının arasında kayan saç tutamlarımın hissiyatıyla gözlerimi yumdum.

Karanlığın ardından mavi beyaz mutfak gözüktü. Masada kolumun üzerinde duran başım, saçlarımın arasında dolanan onun parmakları...

Derin nefes alarak sırt üstü yattım. Gözlerim görüntünün kaybolmasını ister gibi daha da sıkıldı. Çenem kasıldı sanki dişlerimi birbirine bastırırsam kalbimdeki sızıyı hissetmeyecekmişim gibi.

"Anlat anneciğim." Kulağıma dolan naif ses ile kasılı çenem biraz da olsa gevşedi. Gözlerimi açamıyordum. Gözlerine bakarsam kaldıramayacağım şeyler görmekten korkuyordum. Dakikalar birbirini kovaladı saçlarımla oynayan kadın sabırla bekledi beni.

"Onun adı bi' isyanı başlattı içimde ama o bunun farkında değil."

Oldukça kısık çıkan sesim beklenilenin daha üstünde etkiledi beni. Küçücük bir parçayı dile getirmiştim ama o bile omuzlarımdan ufakta olsa bir parça almıştı. Bir şeyleri dile getirmenin rahatlığını hissetmiştim. Bunun bilincinde daha rahat konuşmaya başladım.

"Anne izlediğim bir spor programında sunucu 'Bu hayatı güzelleştiren tahmin edilemez insanlardır.' demişti." Derin bir nefesle ciğerlerimi doldurdum. "Gerçekten de öyle. Hiç ummadığım bir vakitte ummadığım bir yerde karşılaştım, o tahmin edilemez insanla."

Karnımda birleştirdiğim ellerimle gerginlikle oynuyordum. Tüm acımı, sinirimi, öfkemi, korkumu sanki parmaklarımdan çıkarıyordum. Elimde hissettiğim başka bir el ile irkildim. Annemin yumuşacık parmakları parmaklarımı okşuyordu. Yapma diyordu bana. Anlıyordum onu.

"Küçükken nasılsam şu an da öyleyim. Değişmedim ki ben. Hala arabaları seviyorum, hala en sevdiğim yemek ciğer, hala en sevdiğim renk mavi..." Tekrar derin nefes alıp gözlerimi araladım. Farkında olmadan dolmuştu gözlerim, annemin suratını bulanık görmemle anlamıştım bunu. Yattığım yerde doğrulup biraz daha yaklaştım anneme. Kollarımla belini sarıp kafamı göğsüne yasladım. Elleri yerini bilir gibi saçlarıma gitti. Kontrolüm dışında gözlerimden yaşlar akıyordu. Titreyen sesimle konuşmaya başladım.