Ik laat je niet los.. ft. Kaj van der Voort

O.18

POV Zola

Pijn schiet door m'n hele lichaam, de klap is hard. M'n ogen open ik en probeer ik om me heen te kijken. 'Lynn?' Tranen van angst rollen over m'n wangen. De deur van m'n kant gaat open en Kaj verschijnt. 'KAJ! LYNN! LYNN!' Kaj pakt m'n hand 'Ssst! Ik ben er, niet bewegen oké?' Ik knik 'Lynn.. je moet naar Lynn!' 'Lynn is veilig.. Waar heb je pijn?' Ik haal voorzichtig m'n schouders op 'Lynn.. ga please haar helpen, ik red me wel!' Kaj schud z'n hoofd 'Dioni is bij Lynn, ik blijf bij jou..' Sirenes klinken in m'n oren, bang kijk ik naar Kaj 'Noa? Sharona?' 'Maak je niet te druk.. Jai en Samuel zijn bij ze. Heb je ergens pijn?' 'M'n benen.. ik voel niks..' Kaj gaat met z'n hand over m'n been 'Voel je dit?' Ik schud m'n hoofd. In een fractie staat een mevrouw naast me, gekleed in het geel. 'Hej, heb je ergens pijn?' 'Ik voel m'n benen niet' fluister ik zacht 'Heb je pijn in je nek?' 'nee..' Een steek van pijn schiet door m'n buik 'au... m'n buik!' Ik krimp samen van de pijn 'De baby..' huilend kijk ik naar Kaj die naast de mevrouw is gehurkt 'Is ze zwanger?' vraagt de vrouw aan Kaj. Hij knikt, de angst ook in zijn ogen. De pijn wordt zo erg.. dat ik het niet red m'n ogen open te houden. Langzaam verdwijn ik van de wereld.

Nattigheid voel ik op m'n hoofd, m'n ogen openen zich. Staar ik naar een plafon van auto, het gezicht van de mevrouw komt in m'n ogen 'Zola, je ligt in de ambulance.. we brengen je zo naar het ziekenhuis' 'Kaj, Lynn?' 'Je dochter wordt onderzocht, Kaj is bij haar. Wil je dat 'm roep?' Schud m'n hoofd 'Kaj moet bij Lynn blijven, Dioni?' De mevrouw knikt en stapt uit de ambulance, komt 2 minuten later met Dioni terug. 'Hee schat..' Hij pakt m'n hand en gaat op het stoffenbankje naast mij zitten. 'De rest?' 'Noa is er slecht aan toe.. Sharona is oké..' 'Lynn?' Dioni kijkt weg 'Dioni.. please?' 'Ze gaan haar nakijken in het ziekenhuis, voor de zekerheid. Ze is in goede handen..' Ik knik en begin te huilen, Dioni veegt m'n tranen weg met z'n duim 'Niet bang zijn..' 'Hoever ben je?' vraagt de vrouw als ze me een infuus prikt '12 weken' Dioni kijkt me aan 'Ben je zwanger?' Als ik knik begin ik opnieuw te huilen, wat als m'n kindje niet meer leeft? Of iets mankeert? 'Sssst..' Dioni kust m'n hand.

Het ritje naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis is gelukkig niet ver, de pijn is erg.. maar moet het doorstaan. Ik wordt een kamer ingereden waar gelijk verschillende mensen om me heen staan. Tranen van bangheid blijven gaan.. ik zie mezelf terug. Een aantal maanden geleden stond ik daar, te kijken naar hoe mama doodging.. Ik wil niet doodgaan.. 'Je gaat niet dood lieverd.. ' Een zuster pakt m'n hand 'Maar mama..' 'Jij bent sterk, je moeder ook maar jij kunt overwinnen' Ik knik onbegrijpelijk. Verschillende onderzoeken doen ze, maar niemand vertelt me hoe het gaat. Nog altijd niet het gevoel in m'n benen, weet ik niet of het hartje van mijn baby nog klopt. Mijn liefde die in een andere kamer bij mijn andere grote liefde is.. Het is allemaal mijn schuld.