Ik laat je niet los.. ft. Kaj van der Voort

O.19

POV Kaj

Een klein meisje stevig tegen me aangeklemd, huilend en starend voor zich uit. Nog geen glimlach gezien, geen woord gezegd. M'n hart breekt als ik naar haar kijk 'Had je er maar niet in gezeten..' fluister ik zachtjes wanneer ik de bovenkant van haar hoofd kus. Er wordt geklopt op onze deur en een verpleegster komt binnen wandelen 'Hej, ik ben Sasha' Ze steekt haar hand uit en stelt zich voor 'Kaj,' Ze gaat door haar hurken en pakt Lynn haar handje, die haar vrijwel compleet negeerd. 'Hoe heet dit mooie meisje?' Lynn draait haar gezicht en verstopt zich diep met haar gezicht in mijn shirt 'Is ze normaal erg verlegen? Of is dit meer de schrik?' 'Opzich is ze niet heel verlegen, maar nu vooral de angst denk ik' Sasha knikt 'Je mag haar kleding wel even uitdoen, zo kan ik haar net wat beter onderzoeken. Geeft ze ergens pijn aan?' 'Ze heeft eigenlijk nog geen woord gezegd..' Voorzichtig leg ik Lynn op het bed en kleed ik haar uit.. In haar ogen kijken kan ik niet, het gevoel dat ze me zoveel probeert te vertellen maar het niet kan opbrengen. Sasha legt een koude stethoscoop op Lynn haar buik, die er meteen op reageert. Gelukkig duurt het niet lang 'Het lijkt erop dat er niets gebroken of gekneusd is, maar ze wel een klap gehad heeft. Houd haar maar goed in de gaten komende dagen en probeer niet te veel van haar zij te wijken.. Mocht je ongerust zijn kun je altijd bellen' Ik knik begrijpend 'Mogen we nu naar haar moeder?' De zuster knikt en houd de deur voor me open. Lynn slaapt inmiddels, hopelijk voor een tijdje. 

'Is er al meer nieuws?' vraag ik Samuel die ik tegenkom op de gang. 'Sharona is oké op wat spierpijn na.. Noa is nog niet bij geweest' 'En bij jou?' Hij knikt richting Lynn 'Lynn is oke.. ondanks de shock. Ga nu naar Zola, Dioni is bij d'r gebleven. Kon me moeilijk opsplitsen' Samuel knikt 'Laat me weten als ik iets kan doen oké?' M'n hoofd schuddend loop ik door naar de kamer die me net is aangewezen. Zacht klop ik op de deur en zie ik Zola liggend in een bed, Dioni haar hand vasthoudend naast haar. Gek genoeg voel ik geen ene jaloezie in mij, maar puur blijheid dat er echte vrienden echt bestaan. 'Hé.., weet je al meer?' vraagt Zola gelijk 'Ze is oké, moeten haar wat meer in de gaten houden komende dagen, voor de rest niets stuk of iets anders' M'n vrije hand leg ik op d'r wang en geeft haar een lange kus 'Hoe voel je je? Je benen oké?' Ze kijkt naar Dioni en dan weer terug naar mij 'Nog altijd geen gevoel.. Ze moeten eerst kijken of de baby oké is voordat ik de scan in mag..' Precies op dat moment komt een dokter binnengelopen. 'We gaan je naar de echokamer brengen, goed?' Bang als ze is knikt ze vriendelijk 'Geef Lynn maar.. Sam, Cass en ik blijven hier in de wachtkamer wachten, neem jullie tijd oké?' Hij neemt een slapende Lynn van me over, waarna ik 'm een schouderklopje geef 'Thanks broertjes..' De achterkant van het bed van Zola pak ik vast en rijd hem samen met de dokter richting de lift. Binnen neem ik plaats naast Zola, die met een zwetende hand de mijne stevig vastpakt 'Heb je pijn?' Ze knikt 'Maar dat is nu niet aan de orde.. de kleine, die is belangrijk' Ik kus haar hand 'Ik hou van je'. Een plekje haar veeg ik weg uit haar gezicht. Een vrouw stelt zich voor en gaat vervolgens haar werk doen. Koude gel wordt op Zola haar innimini buikje gesmeerd en volgt zich door het apparaat. Op het scherm wat voor ons hangt komt een klein mensje tevoorschijn. 'Een mooi kloppend hartje hoor' zegt de vrouw alsof het niets is, Zola zucht opgelucht 'Is de baby oké?' De vrouw knikt 'Alles ziet er goed uit met hem/haar!' Vol ongeloof kijkt ze naar me 'Het leeft!' Ik knik en geef haar een kus 'Je bent geweldig!'.

Eenmaal weer beneden delen we niets liever dan het goede nieuws met de rest, maar willen we afwachten hoe de rest van de meiden het maken. Het feit dat Zola nog steeds geen gevoel in haar benen heeft moet ook opnieuw worden onderzocht, te vroeg juichen mogen we dus niet. Met Zola ga ik terug naar haar kamer, waar we even samen 'genieten'. 'Ik vind het zo erg.. Noa wordt misschien wel nooit meer wakker' Ze begint te huilen 'We moeten positief blijven' 'Ik voel me zo schuldig..' Ik schud m'n hoofd 'Het was alles behalve jou'n schuld! Die klootzak had niet moeten doorrijden!' Ze knikt 'Probeer wat te slapen' Ze sluit haar ogen. Samuel komt met Sharona in de rolstoel binnen 'Slaapt ze?' vraagt Sharona me, ik knik 'Is er al verbetering?' Schud vervolgens m'n hoofd 'Kunnen alleen maar afwachten nu' Sharona pakt de hand van Zola 'Je kunt het lieverd..' Opnieuw geklopt, een niet verwacht gezin verschijnt. Jai.. 'He bro.. en?' Hij haalt z'n schouders op 'Ze houden haar in slaap, morgen gaan ze scans maken om te kijken of ze beschadiging heeft opgelopen' Zo sterk als ie zich probeert te houden barst ie in tranen uit, Jai heb ik nog nooit zien huilen! 'Keep your head up' Jai knikt 'Ik wild..e even zeggen dat ik voorlopig bij haar blijf' 'Ja, natuurlijk! Bel ons als je meer weet of iets voor je kunnen doen! ' Hij draait zich om en loopt weer weg, Samuel kijkt me aan 'Dit gaat nog een lang proces worden..' 'We moeten er voor elkaar zijn, met elkaar..'