Ik laat je niet los.. ft. Kaj van der Voort

O.37

POV Kaj

M'n schoenen trek ik uit en de verpleegster geeft me zo'n blauw pak, dit zou Gio moeten zien.. die had me vierkant uitgelachen op dit moment. 'Als u klaar bent mag ik uw wel meelopen' Ze haalt me uit m'n gedachten en ik knik. Als ik de operatiekamer kom binnen gelopen zie ik Lymee liggend in een klein bedje, bewegelijk kijken ze om haar heen. Ik neem plaats op de kruk naast het bedje en aai zachtjes over haar haartjes. 'Je mag haar anders wel op je arm nemen, dat voelt voor haar meer vertrouwd' Ik doe wat ze zegt en pak haar op, leg d'r op m'n arm en meteen kijkt ze me aan. 'We zetten dit kapje op haar neus, hierdoor ademt ze een stofje in wat haar in de narcose zal brengen. Schrik niet, het kan er wat akelig uitzien' Ze prikken eerst nog snel een infuusje in haar kleine hand. Nog voor uberhaupt de naald geplaatst is zet Lymee het op het krijsen. Zachtjes druk ik een kusje op haar voorhoofd en pak ik haar andere handje in de mijne, sterk als ze is pakt ze m'n vinger en wrijf ik er zachtjes overheen. 'Sssst, stil maar..' Haar hoofdje verdwijnt onder het kapje en langzaam aan dempt haar geluid. Eventjes draaien haar oogjes weg, maar sluiten haar ogen zich. 'U mag haar wel neergleggen, we zullen uw zo snel mogelijk op de hoogte stellen als we klaar zijn' Ik kus nogmaals haar kleine handje en verlaat dat de operatiekamer. Dit was inderdaad misschien een beetje te veel voor Zola geweest. Het afschuwelijke pak hang ik terug en loop door de elektische schuifdeur. 'Ze bellen wanneer de operatie is geklaard, sterkte! ' De aardige verpleegster houd de deur voor me open. 'Dankje' antwoord ik vriendelijk en vervolg ik m'n weg terug naar de kinderafdeling. Als ik de deur open zie ik Zola haar ogen recht in de mijne, ze is bang. M'n armen sla ik open en moe valt ze tegen m'n lichaam. 'Ze doet het goed.. Ik hou van je' 'Ik hou ook van jou, heel veel' antwoord ze snotterend terug. In m'n ooghoek zie ik mam zitten, ook die heeft de tranen in haar ogen. Met m'n hand maak ik rondjes op haar rug. 'Probeer anders wat te slapen zo, ik beloof dat ik je wakker zal maken als ze hebben gebeld' Zola knikt 'Neem je rust lieverd, je bent nog maar net bevallen..' Ohja, dat ook nog. Door alle hectiek lijkt het al weer lang geleden, maar is Lymee nog geen ééns een week. 'Wil je met me meelopen dan?' Ik knik en pak haar hand. 'Koffie?' fluisterd m'n moeder zacht. Lachend knik ik m'n hoofd en loop met Zola naar haar kamer.

Ze gaat voorzichtig op haar bed zitten, haar gezicht verschiet van de pijn. Ze kijkt me aan en begint te lachen 'Nooit meer, volgens mij schrik jij je dood als we weer eens een seks spelletje gaan doen' 'Haha, hoezo? Ik heb toch ook gezien hoe het eruit kwam?' 'Gruwelijk' antwoord ze als ze gaat liggen. Ik schud m'n hoofd en lach 'Ik ben voor tot achter gescheurd, je moet es voorstellen dat jij..' 'jaja, houd er maar over op!' Ik druk een kus op d'r wang. Even die lach doet me goed, door alle tranen die we gedeeld hebben afgelopen week. 'Je komt meteen hé' Ik knik en leg m'n lippen op de hare. Even gaan we op in onze gedachten, ze bijt op m'n onderlip en onze tongen ontmoeten elkaar. 'Kom je nog even bij me liggen?' Ik knik en ga tegen haar lichaam liggen. Ze pakt mijn handen en vlecht onze vingers in elkaar. 'Ik ben bang Kaj..'Ik ben ook bang, maar we moeten sterk zijn voor de meiden' Ze knikt en legt haar hand op m'n wang 'Je doet het fantastisch daddy' 'Ik doe m'n best, we doen dit samen!' Ze geeft me een kus en sluit haar ogen. Een diepe zucht verlaat m'n mond..

'Kaj.. De operatie is klaar' Ik kijk om me heen en zie mam naast ons bed staan. Blijkbaar ben ik ook in slaap gedonderd.. Een zware ademhaling voel ik tegen m'n borst. Zola ligt nog. 'Eigenlijk wil ik d'r niet wakker maken..' 'Doe maar wel..' Zachtjes kus ik d'r wang 'Zola, schat.. Ze zijn klaar' Ze opent haar ogen 'Kom..' Ik stap uit bed en help ook Zola om op te staan. 'Ik ben zo moe..' Ze pakt m'n hand als ze bijna omvalt 'Zal ik een rolstoel voor je halen?' Schaamtelijk knikt ze. 'Wacht even goed?' Mam neemt mijn plek in en houd haar hand. Gelukkig staan om de hoek een rij met rolstoelen en pak ik daar één van. 'KAJ! KAJ! OMG!' Achter me staan 2 meisjes, rond de 16. 'Mogen we met je op de foto?' 'Sorry, nu even niet..' Zonder ze ook maar aan te kijken loop ik terug de kamer in en gaat Zola in de rolstoel zitten. Samen verlaten we de kamer, zie ik in m'n ooghoeken alsnog de fans staan. 'Die slet verneukt echt alles voor iedereen zeg..' hoor ik het ene meisje zeggen, woede in me komt omhoog. 'Niet doen Kaj, rustig doorlopen en net doen of je het niet gehoord hebt' zegt een stemmetje in m'n hoofd.

2 grote pleisters op dat innimini hoofdje, een sonde in haar neus en overal slangetjes die leiden naar verschillende apparaten. Rustig ligt ze met haar oogjes dicht, vuistjes gebald. 'Alles is goed gegaan, het enige wat zij nu moet doen in goed aansterken..' We knikken allebei en bedanken de chirurg voor z'n uitleg. Even valt er 100 kilo van m'n schouders. Houd het hier dan ook voorlopig mee op? Ik wil leven, terug naar wat ik had. Gelukkig zijn..