Ik laat je niet los.. ft. Kaj van der Voort

O.28

POV KAJ

'Doe je wel voorzichtig?' Zola lacht 'Waarmee? Ik ga alleen maar naar je kijken..' 'Nouja, je weet hoe onweerstaanbaar ik ben als je naar me kijkt..' Arrogant kijkt ze me aan 'ooooh, daarom vallen de meisjes altijd flauw tijdens jullie optreden' Ik knipoog als ik haar lippen kus. Gegrinnik hoor ik in de hoek van de woonkamer, haar kleine handjes voor de mond lacht Lynn met het meest schattige gezichtje van heel de wereld. 'Wacht maar als ze groot is..' zegt Zola als ze weer aankijkt. 'Ik moet gaan, tot vanmiddag!' Zola knikt en geeft me nog snel een kus. M'n vest trek ik aan en loop naar Lynn die druk aan het spelen is 'Papa gaat weg, tot strakjes!' Haar hoofdje draait, grote ogen kijken naar me 'Lynn mee papa!' Ik schud m'n hoofd 'Je gaat met mama mee, samen met oma' 'NEEEEE! LYNNNN PAPAAAA!' Het schelle stemmetje doet m'n gehoorbuis nogal trillen 'Je ziet papa straks weer, goed?' Snel geef ik d'r een kus en loop ik naar de voordeur. Soms vind ik het wel zielig.. maar het kan helaas niet altijd leuk zijn. Ik neem de lift naar beneden en moet nog even 5 minuten wachten voordat ik het busje zie aankomen. 'Hello!' De rest van de boys begroeten me en meteen is het weer een lekker sfeer. Op naar ons optreden in Friesland..

'Kaj.. We zijn er!' Het lijkt erop dat ik in slaap ben gedonderd. 'Je was echt wel gezellig onderweg' 'Im sorry..' Ik pak m'n spullen uit de auto en loop de locatie binnen, wat er overigens leuk uitziet. We doen snel een soundcheck en zien later dat de zaal open gaat. Eenmaal terug in de kleedkamer komen Zola, Lynn, Noa en mijn moeder ook binnen. Noa komt uit Friesland, dus voor haar is het niet onbekend. 'Hej love' Zola lacht 'Wolkom in Fryslan!' zegt ze in het gebrekkig fries, ik moet om haar lachen. Lynn pakt m'n been vast 'Zullen we nog even potje voetballen?' stelt Dioni voor. Ik knik en pak Lynn op. 'Ik neem d'r mee naar buiten hoor, voordat je haar kwijt bent zo' Zola knikt. Buiten schijnt heerlijk de zon. Dioni schopt de bal weg en Lynn sprint er met haar kleine beentjes achterna, ze pakt de bal op en gooit 'm vervolgens weer weg. Geschater komt er uit haar mond, zo ook bij de jongens. 'Pak de bal maar..' Met Samuel loopt ze snel richting de bal, maar struikelt ze over haar eigen voeten en valt ze met een smak op de tegels. Gekrijs klinkt over werkelijk het hele terrein. Samuel pakt haar snel in z'n armen en troost haar. Mijn schrik is er ook even, loop er met een snelheid naar toe. 'Waar doet het zeer?' Lynn zegt niets, huilen is op dit moment prioriteit. Haar hele lichaam klamt zich stevig tegen me aan. Samuel z'n hand wrijft over haar rug. 'AAAAAAUW..' Ik geef d'r kusjes op haar voorhoofd, maar helpen dit keer niet zoveel als anders. We lopen naar binnen, komen Zola tegen in de kleedkamer. Ze kijkt me verbaasd aan 'Gevallen..' Gerust knikt ze 'Zal ik even wat ijs halen?' stelt Dioni voor. 'We moeten zo op guys' zegt Cassius. Lynn geef ik aan m'n moeder, die wat ijs tegen haar voorhoofd houd. 'Succes!' Zola geeft me snel een kus.

Het gegil is echt keihard wanneer de begintune begint. We geven elkaar nog even een box en knallen dan het podium op. We beginnen met Waddup, iedereen zingt waanzinnig mee! Af en toe heb ik oogcontact met Zola en m'n moeder, die zich aan de zijkant bevinden. Met een giga blauwe bult op haar voorhoofd staat Lynn weer vrolijk mee te dansen.

Het optreden zit er bijna op, nog 3 nummers en dan is de set alweer voobij. 'Who is bad?' roept Samuel door zijn microfoon. Alle meiden beginnen te juichen. 'Gast, keep an eye on your girl' zegt Dioni als ie knikt naar de zijkant. Ik draai m'n hoofd en mijn oog valt op Zola, de met haar rug naar me toe gekeerd staat. Noa en mam staan om haar heen gebogen, Lynn kijkt me aan met twee waterige oogjes. Ik loop naar Zola, zie meteen dat het mis is. 'Wat is er?' 'M'n buik.. volgens mij is het begonnen' 'Loop naar de kleedkamer, ik kom eraan oké?' De paniek slaat ineens toe, begonnen? Dat kan nog helemaal niet? Ze is pas over 5 weken uitgerekend. Ik loop naar Dioni 'Ze denkt dat het is begonnen.. Ik ben even weg' Dioni knikt. M'n microfoon leg ik bij Pascal neer, Cees kijkt me aan 'Nu?' 'Moet even weten wat er is, ben zo terug..' Hij knikt begrijpend en ik loop opnieuw het podium over. Fans kijken me aan, ze kunnen me wel voor gek verklaren. In de kleedkamer zit mam tegenover Zola, die zichtbaar pijn aangeeft. 'Denk je dat het echt begonnen is?' Bang haalt ze haar schouders op. 'Het doet zeer..' Ik geef d'r m'n hand, waar ze meteen in begint te knijpen. 'Wat moeten we?' kijk ik mam aan. 'Wacht eerst maar even af, misschien neemt het zo wel weer af'. Noa komt aanlopen met een flesje water. 'Moet je niet op?' Typisch Zola dat ze zich daar nu druk om gaat maken 'Maak je geen zorgen oké, blijf bij je' De deur van de kleedkamer gaat open, jongens komen bezweet binnenlopen. Samuel komt gehurkt naast me zitten en pakt Zola haar andere hand. Van alle jongens heeft Zola het meeste contact met Samuel, ze bespreken veel samen. 'Gaat het?' vraagt ie haar, ze knikt. 'Kom, we gaan naar huis..' 'Is het handig dat Kaj en Zola in het busje gaan? Daar heeft ze misschien wat meer ruimte' Samuel stelt het voor, de rest van de jongens stemt er in mee gelukkig. We staan op, Zola knijpt weer in m'n hand 'Het komt weer..' 'Niet in paniek raken, probeer het rustig weg te puffen' coacht mam haar. Het ziet er echt belachelijk dom uit, maargoed. Wanneer Zola aangeeft dat het weer over is, lopen we naar de auto. Fans staan te gillen bij het hek, constant hoor ik m'n naam voorbij komen. 'Shit..' zegt Zola tegen haarzelf, ze kijkt naar beneden. Op de tegels ligt een plas met water. 'Oke, het is dus echt begonnen.. Maken dat we naar het ziekenhuis komen'.

De reis naar Amsterdam is alles behalve rustig, mam zit bij ons in het busje om Zola de nodige tips te geven. Dioni zit er ook bij, maar die bemoeit zich eigenlijk nergens mee. Samuel rijd achter ons aan in mama haar auto, samen met de rest en Lynn. 'Verdomme..' Ondanks dat ze er zelf nog vrij rustig onder is, begint bij mij ook de spanning toe te slaan. Ten eerste omdat het veel te vroeg is maar ook omdat het ineens zo dichtbij komt. Voor Zola is het waarschijnlijk allemaal herkenbaar, voor mij is het nieuw. 'Je doet het goed hoor Zola' complimenteert m'n moeder haar, m'n duim wrijft over de bovenkant van haar hand. 'Ik hou van je..' zegt ze zachtjes, ik geef haar teder een kusje. Later komen we aan bij het ziekenhuis, Cees zet ons af en samen lopen we naar binnen. 'M'n vriendin is aan het bevallen..' De mevrouw bij de hulpdesk stuurt ons door naar een afdeling. De pijn wordt steeds meer..

We zijn inmiddels zo'n 15 uur verder, Zola ligt aan het infuus. Mam is even naar huis om wat spullen te pakken en even wat uurtjes te slapen. Samen hebben Zola & ik geen oog dicht gedaan. 'Kaj, help me nou..' Ze huilt als ze tegenover me zit, op de rand van het bed. 'Kom op.. Het is bijna voorbij.. Ze is er bijna' Een dokter komt binnen en doet wat controles bij Zola. 'Je mag gaan persen zo..' De opluchting is groot, dat zie ik zo aan haar gezicht. Snel pak ik m'n mobiel en bel ik mam dat ze moet haasten. Zola kijkt me aan 'Je kunt het!' Ze volgt de aanwijzingen die de zuster haar geeft. 'Auw! Godverdomme, haal dat kind eruit!' Bijna geen gevoel meer in m'n hand veeg ik een plukje haar weg 'Kom op! Doorzetten!' 'HOU JE BEK KAJ!' Mam begint achter me zachtjes te lachen, ze had me voorbereid. 'Zola, luister goed naar me oké? De baby krijgt het een moeilijk, je moet echt goed naar me luisteren en horen naar wat ik precies tegen je zeg' De dokter gaat z'n gang, Zola perst nog één keer als een baby op haar borst wordt neergelegd. Een klein meisje, blauw van kleur.. geeft geen kick. 'Papa even snel knippen, ze moet even snel naar de kinderarts' Alles gaat snel, de baby wordt door de zuster meegenomen naar een ander kamertje 'Ga met haar mee..' zegt Zola zacht. Ik bedenk me geen moment en loop erachter aan. 3 man sterk zijn met het kleine lichaampje bezig, het grote beademingsding vult haar hele gezichtje. Gehuil klinkt er, een lach komt op m'n gezicht. Ze leeft! Nog wat onderzoeken worden er gedaan als het kleine meisje ingewikkeld in een doek in m'n armen wordt gelegd. Wow, wat een bijzonder gevoel! Langzaam loop ik terug naar Zola, die moe uit haar ogen me aankijkt. Tranen rollen over haar wangen, net zoals bij m'n moeder. Voorzichtig leg ik de kleine in Zola haar armen, verliefd kijk ik naar m'n meisjes. Man o man, dit is niet goed voor iemand z'n hart . Wat heb ik zoveel respect voor Zola! 'Ze is zo mooi!' M'n lippen leg ik op die van Zola. Mam komt bij me staan, huilend van blijdschap. 'Wat hebben jullie dit goed gedaan zeg!' De dokter is klaar met alles en komt bij ons bed staan. 'Van harte gefeliciteerd met jullie dochter! Mag ik vragen welke naam ik op haar armbandje mag schrijven?' Zola kijkt me aan en knikt 'Lýmee van der Voort'. De dokter lacht en geeft ons beide de hand. 'Ik laat jullie eventjes alleen'. Mam loopt de kamer uit. 'Wat ben ik trots op je!' 'Zonder jou had ik het echt niet gekund hoor Kaj.. dankjewel dat je er was' 'Tuurlijk! Dit is het mooiste moment uit m'n leven geweest' 'Ik hou van je!' Een zoen kan niet ontbreken. Samen kijken we naar het mooiste kindje wat er nu op de hele wereld maar bestaat.