Ik laat je niet los.. ft. Kaj van der Voort

O.55

POV JAI

'Help me.. help me!' Ik schrik wakker, naast me voel ik iemand bewegen. Noa zweet veel en schreeuwt om hulp. Schuddend aan haar schouders probeer ik haar wakker te maken. Haar ogen openen zich en ze schiet omhoog Ze barst in tranen uit als ze me aankijkt, dit is de zoveelste kéér, zoveelste nacht. 'Ik wil niet meer Jai..' Moedeloos neem ik haar ik m'n armen en hoor ik hoe ze uithuilt. Sinds dat we de baby verloren hebben slaapt ze nauwelijk, heeft ze nachtmerries en huilt ze overdag de hele dag. Ze eet niets.. 'Dit gaat zo niet langer..' fluistert ze 'We moeten hulp zoeken..' Noa schud haar hoofd, iets wat ze absoluut niet wil. Hulp van anderen, zelfs van Zola, Zoë of iemand anders niet. 'Noa asjeblieft.. ' 'Niks asjeblieft! Ik heb de pijn, ik ben het kwijt Jai.. Het zat in mijn buik, niet in die van hun!' schreeuwt ze tegen me. 'Jij bent niet de enige met pijn Noa.. ' 'Oh nee? Zola heeft volgens mij 2 LEVENDE kinderen Jai, en ik? Ik heb er niet ÉÉN!' Ze stapt boos uit bed en kijkt huilend uit het raam. 'IK! IK heb godverdomme ook pijn! Het zat dan wel niet in mijn buik maar het was ook MIJN kind Noa' Ook ik stap uit bed, schreeuwend staan we beide aan een kant van het bed.. midden in de nacht. 'Het is mijn schuld, ik weet het!' Ik zucht, niet meer wetende wat ik er aan moet doen om hier nog uit te komen. 'Misschien moet ik maar gaan, ik wil niet jou leven ruïneren. Zonder mij ben je beter af' Ze pakt haar wollen vest van haar stoel en trekt hem aan, loopt me voorbij naar de badkamer. Voordat ik omval van verdriet ga ik zitten op ons bed, of het goed door me doordringt weet ik niet. Dit moet niet de bedoeling zijn, Ik ben nog hartstikke gek op haar en zij ook op mij. Het enige wat haar dwarszit is de miskraam, dat beheerst haar leven op dit moment. Een tijdje zit ik zo, beweegloos op de rand. Denken kan ik even niet, niet waaraan ik moet denken. Toch hoor ik het geluid van een rollende koffer, wat ik weet dat het iets betekend. Langzaam kijk ik omhoog, maar bijna durf ik niet. Noa staat huilend, in het gat van de slaapkamerdeur. Naast haar staat haar mindgroene koffer, bekliederd met allerlei teksten die we er samen op hebben gezet tijdens de reizen die gemaakt hebben. 'Het spijt me zo Jai.. Maar het is beter zo' 'Dat is het niet! Jij houd verdomme van mij, Ik nog zoveel meer van jou! Dit mag toch niet ons uit elkaar drijven' Spat ik uit elkaar 'Sorry.. ' Ze draait om en loopt weg. M'n hoofd schuddend geef ik een trap tegen het houten krukje naast m'n bed. Houtsplinters vliegen door de kamer 'Verdomme!' Boos laat ik me op bed vallen, tranen ook bij mij.

Kreunend van hoofdpijn wordt ik wakker, ik lig er nog hetzelfde bij zoals ik een uurtje geleden denk ik in slaap gevallen ben. Even kijk ik snel naast me, helaas is die kant nog steeds leeg. Besef dat het echt niet nog een nachtmerrie was. M'n ogen jeuken van het vele huilen, m'n hoofd barst bijna uit elkaar. Ik besluit maar onder de douche te stappen en de auto te pakken om naar Kaj te rijden, hij zit op dit moment in dezelfde situatie als ik. Als ik bij de flat aankom, loop ik naar boven en bel ik aan. Kleine handjes zie ik bij de deurkruk, het is Lynn die open doet. 'Hey meisje.. is papa binnen?' Ze knikt en geeft me een knuffel als ik door m'n knieën ga. Kaj komt al door de deur 'Hé gast.. Wat is er met jou man, heb je gesnoven ofzo?' Ik zet Lynn op de grond en kijk 'm aan. 'Noa is vannacht vertrokken..' 'Hé? Hoe bedoel je?' Geschokt, net zoals ik was blijft ie staan. 'Ze is weg.. Ze zit haarzelf zo in de weg door die miskraam, dat ik bijna alles fout doe. Het is haar schuld en op andere gedachten brengen is onmogelijk' 'Pfff.. heftig! Koffie?' Ik knik en ga op de bank zitten. Snel werp ik een blik in de witte houten box die tegen de bank staan, een mooi klein meisje ligt te dromen naar de muziekmobiel die boven de box aan het draaien is. Kaj komt zitten en merkt het 'Het spijt me kerel..' 'Neenee, dat moet je niet doen.. Jullie kunnen hier niks aan doen' 'Soms denk ik ook wel eens van was ik maar nooit aan vrouwen begonnen' lacht Kaj. Ik grinnik 'Nou echt.. van die hormoondingen snap ik al werkelijk helemaal niets!' 'Ze zijn soms lastig.. maar voor sommige dingen heb je ze ook echt nodig blijkt wel weer.. ' 'Hoezo? Dat ene beneden kan ik ook echt wel zelf' Kaj proest z'nkoffie bijna uit 'Daar had ik niet over gap, koken.. schoonmaken.. & ja oke, dat bedgedeelte niet geheel onbelangrijk' Ik knik en lach 'Papaaa..' klinkt er vanuit een slaapkamer. Kaj kijkt me aan 'Ja?' De deur gaat open en verlegen kijkt ze naar ons. Handjes op haar achterwerkt weet ik bijna wel hoe laat het is. 'Ik heb in broek gepoept' 'Pfff.. Zola?' Sarcastisch kijkt ie om zich heen. Hij gaat staan 'Voel jij je geroepen?' 'Nee, gadverdamme man.. Op dat vlak ben ik blij dat..' Meer durf ik niet uit te spreken. 'Ben zo terug..' Ik knik. Nog geen minuut later begint Lymée te huilen, aan het gekrijs van Lynn te horen zijn ze daar ook nog niet klaar. Met toch wel enige pijn besluit ik haar toch op de pakken en bij me te nemen. Liefde voel ik.. maar was ik er zelf wel klaar voor geweest?