Şegaf

10.BÖLÜM

10.BÖLÜM

Biraz daha heyecanlanırsam kalbimin duracağını düşünüyordum. Kalp atışlarım gittikçe hızlanırken ne yapacağımı bilemeyerek holde bir geri bir ileri hareket ediyordum. Derin nefesler alarak elimi kalbimin üzerine koydum. "Sakin ol Verda," diyerek gözlerimi kapattım. Dudaklarımda bir gülümseme oluştuğunda kendimi daha iyi hissetmeye başladım.

"Verda!" annemin adımı seslenmesiyle yürümeye başlayıp yanına gittim. Hazırladığımız yiyecekleri kontrol edip çayı ocağa koydum. "Her şey tamam mı?"

"Tamam anne," deyip ona sarıldım. "Çok heyecanlıyım," dedim. "Kalbim durmazsa iyi!"

"Öyle söyleme Allah korusun," dedi, hafifçe omzuma vurdu. "Senin heyecanın bana da bulaştı. Sorunsuz atlatalım şu günü inşallah."

"İnşallah," dediğimde kapı çaldı. Elim ayağım birbirine dolaşırken annem "İyi görünüyor muyum?" diye sormayı ihmal etmedim. "Evet, güzel görünüyorsun. Hadi kapıyı aç." Kafamı sallayıp koşar adımlarla ilerledim ve son kez derin bir nefes alıp kapıyı açtım. Zübeyde teyze ve Cihan'ı yan yana gördüğümde sakinleştirmeye çalıştığım kalbim kendini belli etti ve daha hızlı atmaya başladı. "Buyurun," derken gülümsedim. İçeri girdiklerinde annem onları karşıladı ve salona aldı. "Hoş geldiniz," diye genel konuştum ve ellerimi birbirine bağlayıp koltuğa oturdum. "Hoş bulduk kızım," diyen Zübeyde teyzenin ardından Cihan'ın kısık sesi kulaklarıma doldu. Dudaklarım kıvrıldığında belli etmemek için kafamı eğdim. Annem hemen Zübeyde teyze ile konuşmaya başlamıştı, sohbetlerine eşlik etmeye çalıştım ama kalbimin sesinden ve Cihan'la olacakları düşünmekten tam odaklanamadım.

"Hadi, çaylarımızı içelim." Anneme kafamı sallayıp mutfağa gittim ve çayın altını yakıp ısınmasını sağladım. Masayı hazırlayıp kontrol ettim ve salona geçip "Her şey hazır, mutfağa gidelim," dedim. Onlar mutfağa girip oturduklarından sonra bende girdim ve çayları koydum. Yerime geçtiğimde tabağıma yiyeceğim kadar yemek koydum ve çayımdan bir yudum aldım. Şekerini atmayı unuttuğum ve hayli kaynar olan çay dilimi yakarken elimi sallayarak geçmesi için çabaladım. Hareketlerim masadaki herkesin dikkatini çektiğinde bu anın hiç yaşanmamış olmasını diledim. "Çok sıcakmış," diyerek tebessüm ettiğimde bana güldüler ve sohbetlerine devam ettiler. Cihan'ın hâlâ bana bakmakta olduğunu fark ettiğimde ona baktım. Bana bakmayı sürdürerek gülümsedi ve o an kalbim daha da hızlandı.

Cihan, kalbimin atışlarını hızlandıran bir etmendi. Her davranışı bunu kanıtlar nitelikteydi.

"Heyecanlı mısın Cihan?" diye sordu annem. Kafasını çevirip anneme baktı ve "Evet, Hülya teyze," dedi. "Bende heyecanlıyım," dediğinde anneme güldüm. Hepimiz buradaki toplanma amacımızı bildiğimiz için daha rahattılar. Çayları tazelemek için ayağa kalktım ve sırayla herkesin çayını tazeledim, en sona kendiminkini bıraktım. 

Çaylar içildiğinde Cihan'la bir an önce konuşma arzusundaydım. Anneme baktığımda kafasını bana çevirdi ve gülümsedi. "Buraları biz toplarız, siz salonda sohbetinizi edin." Hemen ayağa kalkıp Cihan'ın kalkmasını bekledim. Yanıma geldiğinde önden ilerlememe için bir işaret verdi. Yürümeye başlayıp onun görmeyişinin rahatlığıyla derin nefesler aldım. İçeri girip kapıyı kapattı ve oturmamı bekledikten sonra karşımdaki koltuğa oturdu.

Bir süre sadece birbirimize baktık. En sonunda "Çok heyecanlıyım," diyerek konuşmayı başlatan o oldu. "Bende," deyip gülümsedim ve "Fazla uzatmadan konuya girmek istiyorum," dedim. "İkimizde birbirimizi ve ailelerimizi az çok tanıyoruz, bu yüzden bu konulara girmeyeceğim. Ben evlilikten beklentilerimizi konuşalım istiyorum."

"Bende böylesinin daha iyi olacağını düşünüyorum. İstediğini sorabilirsin ama önce teşekkür etmek istiyorum."

"Ne teşekkürü?" diye şaşkınlıkla mırıldandığımda gülüp ellerini birleştirdi. "Beni evlenmeye layık gördüğün için teşekkür ederim." Yanaklarım kızarmış gibi hissediyordum. Ellerimi yanaklarıma koyup gözlerimi kaçırdım ve "Sen beni utandırmaktan zevk alıyorsun," diye mırıldandım. Gülüşünü duyduğumda ona baktım ve ellerimi koltuğa yasladım. "Evlendiğimizde nerede yaşayacağız?"