Voetbal is voor jongens

8. Gate 12

'Victoria, heb je alles ingepakt?' 'Ja mam' zeg ik chagrijnig terug. Wat ga ik Nederland toch missen, zelfs de regen die we hier altijd hebben. Ik kijk nog even snel rond om te kijken of ik niets gemist heb. Dan zie ik dat er nog een foto ligt. Een foto van mij, Stefan,Kylano en Nathaniël. Wat een jonkies waren we daar. Ik pak de foto op en er valt een traantje. Ik loop nog een laatste rondje door onze verdieping en loop dan met tegenzin de trap af. Wat moet ik nou doen in Frankrijk, ik spreek niet eens Frans? 'Florenzo, kan jij mijn koffer naar de auto dragen?''Tuurlijk, doe ik wel even voor je.' Ik loop naar buiten en zie hoe Florenzo's vrienden op hem wachten. 'Daan, ik ga je missen man. Je zal altijd mijn broer blijven. Thomas, ik ga je ondeugendheid missen. Stay focused, dan komt alles goed. En Denise, mijn mooie,lieve meid. Ik zal altijd van je blijven houden en om dat te bewijzen heb ik 2 kettingen gekocht. Één met jou naam en één met mijn naam. Beloof me dat je deze altijd zult dragen.' 'Beloofd' zegt ze snikkend. Ik zie hoe Florenzo haar knuffelt en het doet me pijn. Waar is Stefan? 'Renzo, Vic, kom de taxi wacht.' Florenzo geeft zijn vrienden een laatste knuffel en stapt dan in. Waar zijn mijn vrienden? Vooral Serena, mijn allerbeste vriendin is er niet eens. Ik stap met een beduusde blik de taxi in. Mijn ouders blijven maar praten over hun nieuwe landgoed en over hoe mooi het in Frankrijk zal zijn. Klets maar lekker, denk ik. Jullie leven is niet overhoop gegooid! De chauffeur haalt onze koffers uit de taxi en wenst ons een goede reis. Dan hoor ik ineens mijn naam in de verte. Ik draai me om en daar staan ze dan. Serena,Kylano,Stefan en Nathaniël. 'IK DACHT DAT JULLIE NIET ZOUDEN KOMEN' ik ren op ze af en geef ze een stevige knuffel. 'Waarom zou ik mijn zusje niet uitzwaaien? Je betekend alles voor me.' 'Lieverd, je bent mijn vriendin. Wij horen bij elkaar en dan verwacht je dat ik je zomaar laat gaan?' 'Ik ken je al vanaf jongs af aan, wij zijn samen opgegroeid. Zo'n persoon laat ik niet gaan zonder afscheid...'zegt Nathaniël snikkend. Stefan kijkt me lief aan met zijn blauwe ogen, alsof hij wilt huilen maar hij durft het niet. 'Ik hou van je, voor altijd. Bel me als je wilt spreken, bel me als je sip bent, bel me als je blij bent. Dag en nacht ben ik er voor je en elke vakantie kom ik naar Frankrijk.' Ik hou hem stevig vast en er volgt nog een kus. Serena begint te huilen en Kylano troost haar. 'Vic, beetje snel. Anders halen we het vliegtuig niet.' 'Tot ziens en we houden contact. Wat er ook gebeurd.' Dan loop ik naar de paspoortcontrole en kijk nog één keer om, daar staan de mensen die altijd klaar voor me hebben gestaan...

'Victoria van Pallen?' roept de controleur. 'Ja dat ben ik, helaas wel ja.' 'Helaas? Wil je niet op vakantie dan?' 'Niet als je voorgoed gaat verhuizen.'Ik heb niet eens zin in een gesprek, dus probeer ook zo kort mogelijk te antwoorden. Na de paspoort controle gaan we nog even langs de mcdonalds. 'Wat wil je eten Vic?' 'Een retourtje naar Nederland alsjeblieft.' 'Niet zo chagrijnig. Ik bestel wel een mcWrap voor je.' 'Pa, naar welke gate moeten we?' 'Gate 12' Gate 12... Daar gaat mijn leven dus veranderen. We stappen aan boord en we worden netjes begroet. 'Welkom bij vlucht 372 naar Parijs. Tijdens de vlucht worden dranken uitgedeeld en eten. Eerst volgt een korte veiligheidsinstructie. Wij wensen u namens TransAir een fijne reis.' Iedereen begint te klappen. Waarom klap je eigenlijk? Ze heeft alleen wat verteld. Ik pak mijn oordopjes en zet mijn iPod aan. Op naar de hel.