Voetbal is voor jongens

14. Station Eindhoven

Na een lange rit hoor ik eindelijk het verlossende stemmetje. 'Halte Eindhoven, uitstappen in de buurt van het Philips Stadion.' Ik ben thuis! Ik stap uit en dan zie ik Nathaniël zoekend om zich heen kijken. Ik laat mijn tas als een speer vallen en ren naar hem toe. We omhelzen elkaar gelijk en er volgt een kus op mijn wang. 'Sorry, ik had voor jou moeten kiezen. Stefan had mijn hersenen, maar jij had mijn hart.' zeg ik huilend tegen hem. 'Lieverd, het komt goed. Het gaat erom dat we nu samen zijn. Voor nu en altijd.' Hij kijkt me aan met zijn lieve lachje en alles voelt vertrouwt. Hij pakt mijn tas en we lopen samen naar het fonteintje voor het station. 'Weet je moeder dit wel?' 'Nee, ik ben weggelopen. Je moet me helpen Nath... Mag ik bij jou logeren?' 'Altijd, maar ik wil niet dat je moeder ongerust wordt.' Ik pak mijn telefoon en zet vliegtuigstand uit. 30 gemiste oproepjes, 14 appjes van mama, 16 van papa en 32 van Florenzo. Ik heb trouwens niet alleen appjes van hun, blijkbaar sta ik gesignaleerd als 'vermist'. 'Maak ze niet ongerust, app dat je veilig bent. Alsjeblieft' Ik ga ze nu echt niet appen, ze hebben me allemaal laten zitten, hebben mijn leven vergooid en dan verwachten ze dat ik hun ook nog app? Nou dacht het niet. Ik spring achterop bij Nathaniël en samen fietsen we naar de Herdgang. Als we net het complex oprijden zie ik Stefan hand in hand lopen met Serena. 'Dat overdreven gedoe van je mag je doen als ik niet in je buurt ben.' roep ik en ze kijken allebei naar achteren. Stefan en Serena staan allebei verstijfd. 'Seren.. wat doe je hier?' 'Gewoon, ik kom naar MIJN training. Ik ben gewoon weer terug.' Dan passeer ik ze en kijk nog even achterom.. Dit noemt zich dan mijn 'beste vriendin.'

We lopen richting de kleedkamers en ik ruik die zweetgeur van de jongens. Wat heb ik dat gemist. Als ik de kleedkamer binnen kom kijken ze me allemaal verbaast aan. Kylano neemt als eerste het woord en vraagt wat ik ineens kom doen. 'Meetrainen, waarom zou ik anders hier zijn?' Kyland rent naar me toe en begint me te omhelzen, dan volgen de rest van de jongens hem ook en hebben we weer onze groepsknuffel. Ik kleed me snel om en allemaal lopen we naar buiten. Ik ren het veld op met een brede glimlach op mijn gezicht, maar dan houd trainer Timor me tegen. 'Wat doe jij hier?' 'Ik ben weer terug.' 'Sorry Victoria, maar dat kan niet zomaar. Je staat hier uitgeschreven. Als je hier weer wilt spelen, dan moet je opnieuw gescout worden.' 'Kom op, alsjeblieft. Gun het me. In Frankrijk accepteren ze me niet zoals ik ben. Ik wil gewoon voetballen, meer niet.' Hij kijkt me aarzelend aan en geeft dan toch toe. 'Vooruit, maar ben je hier alleen?' 'Daar gaat het nu niet om, we zijn hier gekomen om te trainen, niet om te kletsen trainer.' Ik probeer zo snel mogelijk het gesprek af te kappen en pak een bal. 'Vichenzo, laat me is kijken of jij je keeperskills nog hebt.' snel trap ik hem een bal toe en ja hoor, mijn schot is nog steeds te hard voor hem. 'Schotkracht verleer je niet he!' roep ik hem lachend toe. Dan zie ik ineens twee politieagenten het veld op rennen. Nee.... Ze komen mij halen. Snel spring ik over de boarding en ren als een speer weg. Mij krijgen ze niet te pakken. Ik blijf hier, wat er ook gebeurd. Dan struikel ik over mijn veter en val op de grond. Ik word in mijn kraag gevat...