Voetbal is voor jongens

17. Sorry Alesso

Ik heb nog een aantal kleren bij oma liggen en ik pak de mooiste jurk. Vandaag is het dan zover.. Over een kwartiertje komt Nathaniël me ophalen en gaan we met de stoet naar Alesso's begrafenis. Ik voel me zo schuldig. Wat als hij zijn helm niet aan mij gegeven had? Hadden we het dan allebei overleefd? Met moeite werk ik een broodje naar binnen. 'Victoria, alles komt goed lieverd.' Alles komt goed? Hoe wil je dat dit goed komt? Wat moet ik tegen zijn ouders zeggen? Dan belt er iemand aan, dat zal Nathaniël wel zijn. Ik trek mijn schoenen aan en ik loop naar buiten. 'Dag oma.' 'Dag Lieverd'

'Ben je er klaar voor?' Nee Nath. Ik vind het moeilijk.' Zwijgend lopen we achter de stoet aan. Sorry Alesso.. Het woordje sorry blijft door mijn hoofd spoken. Eenmaal aangekomen zie ik Alesso's ouders staan. Ik loop naar ze toe, hoe moet ik dit gaan zeggen? 'Mevrouw, uw zoon is een held. Hij is gestorven omdat hij zijn helm aan mij gaf.' De tranen stromen over mijn wangen. Dan knuffelt Alesso's moeder mij ineens. 'Dankjewel voor je lieve woorden. Hij is tenminste op een waardige manier gestorven en ik ben dankbaar dat je hier bent.' Dan loop ik naar Alesso's broer en spreek mijn condoleances uit. Tijdens de plechtigheid mag iedereen nog een woordje spreken. Vol goede moed ga ik het podium op.

'Beste mensen. Alesso is gestorven als een held. Vriend, ik zal je missen. Je stond altijd klaar voor mij, niet alleen voor mij maar voor iedereen. Je vond het geweldig dat ik voetbal speelde met de jongens. Vriend, vrijdag ga ik scoren voor jou. Je verdiend het en ik zal altijd aan je blijven denken..' Dan begin ik weer te huilen en Nathaniël troost me. 'Dat waren mooie woorden lieverd.' Na de plechtigheid lopen we samen naar mijn oma's huis. Mijn ouders wachten al in de auto. 'Beetje tempo Vic. We moeten nog een flink aantal uurtjes rijden.'

Daar gaan we dan weer... Wacht, Xavier,Dina,Samira en Lilly zouden me opwachten? Oh shit...

100 likes! Dank jullie wel x