Voetbal is voor jongens

24. Kalm

''Victoria!' wordt er achter mij geroepen. Serena rent achter me aan. Huilend ga ik de kleedkamer in. Serena slaat een arm om mij heen, en probeert me gerust te stellen. 'Vic, er kan nog niks gebeuren met de baby. Hij is immers nog maar een cel, maak je geen zorgen. Alles komt goed, dat heb ik je toch gezegd?' Ze pakt een paar tissues en veegt mijn tranen weg. 'Voorlopig kan je het seizoen nog gewoon afmaken, er is nog niets om zorgen over te maken.' Mijn ademhaling wordt weer normaal, haar woorden stellen mij gerust. 'Dansje Ser..' 'Veeg je tranen af en ga weer het veld op. Ze hebben hun super Vici nodig.' Ze zorgt er voor dat er weer een lach op mijn gezicht komt. Snel fris ik me op en loop dan weer de kleedkamers uit, maar het is al te laat. Ik ben al gewisseld voor Xavier. Louie komt als eerste naar me toe en geeft me een knuffel. 'Wat is er gebeurd? Je liep ineens weg.' Eventjes twijfel ik of ik het hem zal vertellen, maar ik heb een goed gevoel bij. 'Ik vertel het je zo oke?' Dan komt Nathaniël ineens naar me toe. Hij pakt me hardhandig vast aan mijn arm. 'Je verteld focking niks.'  'Wie ben jij om dat te bepalen?' Uit woede begint Nathaniël ineens te schreeuwen. 'OMDAT HET OOK MIJN KIND IS.' Ineens kijkt iedereen naar ons twee. Florenz slaat een hand voor zijn mond. 'Wat?!' gilt mijn moeder ineens. Ik duw Nathaniël weg en begin dan weg te rennen. 'Sorry!' roept hij nog tevergeefs. In het park stap ik van mijn fiets af en ga ik op een bankje zitten. Ik laat de tranen in vrije loop. Heel mijn leven is veranderd sinds ik hier ben. Ik verloor Stefan als vriendje, Mijn beste vriendin ging met mijn vriendje, ik raakte mijn plek in het Nederlandse elftal kwijt, ik werd getreiterd door kinderen, ik word niet geaccepteerd op mijn voetbalclub, en dan ben ik ook nog eens zwanger. Heel mijn leven naar de klote.

Dan gaat mijn telefoon af, het is Nathaniël. Ik druk hem weg. Ik ben echt helemaal klaar met Nathaniël, hij mag oprotten. Ik open whatsapp en stuur hem een berichtje. 'Het is klaar tussen ons. Je hebt me misbruikt, en mijn hele leven verneukt. Dankzij jou kan ik straks niet meer voetballen, niet meer focussen op school, niets meer. Besef wat je hebt gedaan. Ik hoef je nooit meer te zien, en je zal ook nooit zijn vader zijn.' Binnen 3 seconden heeft hij me al terug geappt. 'Het is en BLIJFT mijn kind. Daar kan jij niks over zeggen. Gewoon accepteren en doorgaan. Van mij kom je nooit meer af, aangezien hij in Nederland gaat opgroeien.' Flikker op man, jij draagt het kind toch niet. 'Nee, hij/zij wordt Frans. En nu opfleuren.' Ik sluit de chat en druk dan op blokkeren. Ik weet niet eens of ik het kind wil houden. Dan stuurt mijn ma ineens een bericht; 'Ik wil je nu thuis zien. NU' Om het hoekje zie ik Florenzo ineens fietsen. Blijkbaar was hij naar mij op zoek, want hij stapt af zodra hij mij ziet. 'Luister zusje. Maak je geen zorgen, alles komt goed met de baby.' 'Je hebt toch zelf gezien hoe boos mama was?' 'We zijn niet boos, eerder geschokt. Wij hadden ja uhm.. niet verwacht dat je op je 16e al moeder zou worden.' 'Ik wilde het zelf ook niet.. Ik was ladderzat tijdens mijn sweet 16, en toen heeft Nathaniël me blijkbaar meegenomen naar boven..' 'Wat?! Dat is gewoon verkrachting.' '... Maar ik wil de baby wel houden. Ik kan niet iemands leven afnemen...' 'Komt goed. Ik zal er voor hem, of haar, zijn als een vader. Ik wil dat je al je contacten  met Nathaniël verbreekt. De baby wordt gewoon een deel van ons gezin. No worry' Hij veegt mijn tranen af. Hij pakt mijn fiets en gebaard dat ik mee moet komen. 'Kom, we gaan naar huis.' Hij geeft me snel een knuffel, en stapt dan op zijn eigen fiets.

Nu nog alles aan mama uitleggen..