Voetbal is voor jongens

11. FC Courage

'Vici! Hoe was je eerste schooldag?' 'Erg leuk, ik werd opgewacht door een groepje kinderen en mijn tas is geplunderd. Erg leuk mam. Super, wat hou ik toch van Frankrijk.' Ik loop boos naar boven en zoek mijn voetbalspullen bij elkaar. Ik werd al uitgelachen toen ik zei dat ik aan voetbal deed, ben benieuwd hoe het vanavond zal gaan. 'Waar is Florenzo?''Nog op school, die komt straks met een nieuwe vriend.' Nu ze het zegt, ik heb Stefan nog niet geappt! Ik pak mijn telefoon en zoek zijn naam in mijn contacten lijst.

-Whatspp-

Ik; 'Stefann <3 '

Stefan; 'Hey'

Ik; 'Lekker droog zijn we weer. Ik mis je.'

Stefan;'Ik jou ook hoor.'

Nou erg vrolijk klinkt dat niet. Volgens mij mist hij mij niet eens, maar ik besluit om toch een appje terug te sturen.

Ik; 'Is er wat aan de hand ofzo? ;x'

Stefan;'Nee, heb het druk.'

Ik;'Ga maar verder waarmee je bezig was, ik stop wel.'

Droevig leg ik mijn telefoon weg. Iets voelt niet goed, maar ik maak me waarschijnlijk onnodig druk. Ik pak mijn sporttas en loop naar beneden. 'Ma, ik ga.' 'Is goed lieverd, veel plezier!' Ik pak mijn fiets en volg het fietspad. Volgens papa zou ik bij mijn voetbalclub uitkomen als ik dit pad zou volgen. Ik kijk weer om me heen en voel iets op mijn wang. Ik begin weer terug te denken aan mijn fietsroute naar de Herdgang. Na 10 min. fietsen ben ik eindelijk aangekomen bij mijn voetbalclub. Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en loop naar de kantine. Althans, zo lijkt het eruit te zien. 'Hello, may I ask something?' 'Yes yes' zegt een mannetje met zijn gebrekkig Engels. 'I'm new here, and I don't know what do to.' De man kijkt me aan en zegt dan half Engels half Frans 'You're a fille?' 'Yes, I am' en hij begint te lachen. Papa had gelijk, meisjes voetballen hier niet. De man wijst me een kleedkamer aan en gebaart dat ik me daar moet omkleden. Ik loop er naar toe, maar de kleedkamer zit al vol met jongens. Hier ga ik me dus echt niet omkleden. Ik werp een snelle blik op de jongens, maar één van hun gezichten komt me bekend voor. Dat is Xavier!

-Vanaf nu zullen alle gesprekken plaats vinden op zn Nederlands. Het verhaal blijft zich wel afspelen in Frankrijk!-

'Xavier?' 'Wat the fuck doe je hier? Zie je niet dat we aan het omkleden zijn?' 'Ik eh, kom hier ook spelen. Ik zit blijkbaar in jullie team..' De jongens beginnen te lachen en doen de kleedkamer dicht. Ik pak mijn schoenen en loop naar het veld, waarvan ik denk dat we onze training hebben. Nog geen 3 minuten later komen de jongens aanlopen. 'Victoria is nieuw in onze team. We weten dat het niet gebruikelijk is, maar zij kan echt goed voetballen. Ze speelde in de jeugdopleiding van een Nederlandse profclub. ' 'Welke positie speelde je?' vraagt een jongen. 'Raphaël, zeg ook gelijk je naam erbij, dan weet ze wie je bent.' 'Ik speelde als spits.' De jongens beginnen weer allemaal te lachen. Nu ben ik het echt zat en pak boos een bal en trap die vanaf de middellijn met een harde knal in het doel. Toen waren ze allemaal stil en keken ze me verbaasd aan. 'Nemen jullie mij nu wel serieus?' De trainer gebaard dat we aan de slag moeten en iedereen moet twee-tallen vormen. Natuurlijk kiest niemand mij.

Elke bal die ik krijg krul ik in de kruising. Geen enkele jongen uit mijn team is dit gelukt. 9;00 , de training is afgelopen. Een jongen die Jerome blijkt te heten, begint me aan te spreken. 'Je kan echt goed voetballen! Dat had ik niet verwacht van je.' 'Dankje' Ik moet toegeven, Jerome ziet er goed uit met zijn lichte groene ogen. Toen ik net de kleedkamer wilde inlopen, sloegen ze de deur voor mijn neus dicht. Dan niet toch.

Ik pak mijn fiets en ga weer terug naar huis. Ik wil terug naar Nederland. Terug naar PSV, terug naar Stefan. Terug naar mijn echte leven.