Hayalet kız, cep problem ve var olmayan babası

1》Hayalet kız olmanın getirileri

Uyarı: Bu eğlencesine yazılmış bir kitaptır. Daha çok absürt ögeler ve ucuz esprilerle dolu rastgele kelimeler dizisi

Lütfen kitaba daha adil bir şans vermek için en azından ilk 10 bölümü okuyun. Her bölüm aynı biçimde gitmemiş olabilir ama en azından 9-10 bölüm okuduktan sonra aklınızda kitap hakkında daha kapsamlı bir düşünce oluşabilir.

Okumaktan vazgeçerseniz 1. kısmın finalini okuyup kitaptan çıkın. Orada size sövüyorum. Yok şaka şaka.

□■□□■□□■□□■□□■□□■□□■□□■□□■□
□■□□■□□■□□ 1. Kısım □□■□□■□□■□
□■□□■□□■□□■□□■□□■□□■□□■□□■□

Aslında hayatım boyunca nasıl öleceğimi merak etmiştim. Kesinlikle acısız bir şekilde ölmeyi isterken biraz da fiyakalı olmasını bekliyordum. Haberlere falan çıksa hatta tüm ülke ardımdan yas tutsa tadından yenmezdi.

Kesinlikle alışılmadık ve havalı bir şeyler istiyordum ama kanserden ölmüştüm, en popüler ölüm nedenlerinde ikinci sırada yer alıyordu! En azından ishalden ölmemiştim ancak yine de kanserden ölmeyi beklemiyordum. Kanser olduğumu öğrendikten sonra bile beklememiştim. Bir şekilde yaşayacağımı düşünüyordum, açıkçası sonuna kadar şaka gibi hissediyordum bu durumu. Sonunda öldüm tabii. Hayatımın son demlerini hastane odalarında geçirdikten sonra bu şekilde öldüm.

Üzücü değil acınası hissettiriyordu. Çok fazla kişiyi sevmezdim, hayatımda pek insan yoktu ve ölüp gitsem birkaç yıl sonra varlığımı hatırlayacak kimse kalmayacak gibiydi. Bu yüzden dünyaya bir iz bırakmayı, ölümsüz olabilmeyi çok istemiştim. En azından adım ölümsüz olabilirdi. Ben öldükten onlarca yıl sonra beni tanıyan son kişi de öldüğünde dünyadan silinmek yerine google'a adımı yazdıklarında ilk sırada çıkmak isterdim.

Saçmaydı biliyorum ama saçma hayallerimden sadece biriydi. Hiçbir zaman gerçekleştiremediğim o hayallerimden...

Bu yüzden yeniden gözlerimi açtığımda, kendimi farklı bir dünyada ve farklı bir bedende bulduğumda sevinmiştim. Tanrının hastane odalarında geçen sıkıcı hayatıma acıdığını ve bana kıyak geçtiğini düşünmüştüm.

Kabullenmem o kadar da uzun sürmemişti nitekim bu yeni dünyada gözlerimi açalı nereden baksan 1 hafta oluyordu ve ben şimdiden ayak uydurmuştum.

İlk başta zor olmuştu ve bunun nedeni önceki hayatıma ve sevdiklerime olan özlemim değildi. Bu dünyada telefon yoktu! Tamam elbette ailemi de çok özlüyordum ama bu dünyada telefon yoktu yahu!

Tüm gün içinde uyandığım bu küçük, iki katlı tahta evde geziyor, mutfağında bir şeyler atıştırıyor ve dışarı çıkıyordum. Benden önce bu bedende tam olarak kim yaşıyordu bilmiyordum ama kimse beni arayıp sormadığına göre belki de çok da bilmem gerekmiyordu.

1 hafta boyunca sadece evde takılıp hava almak için dışarıya çıkmak dışında hiçbir şey yapmadığımdan ve insanlarla iletişime geçmediğimden şüphe çekeceğim için endişeleniyordum ancak bu konuda neyseki hiçbir şey olmamıştı. Bir arayıp soran bile yoktu ve bu, içinde bulunduğum bedenin benden de acınası olduğunu düşündürüyordu. En azından eş dost birilerim olmasa bile tek başına yaşadığım bu evi geçindirmek için çalıştığım bir işim olmasını beklerdim. Bu süreçte söz konusu iş yerinden de benimle iletişime geçilmediğinden ya öncesinde de işsizdim ya da artık işsizdim. 1 hafta işe gitmediğim için bir işim varsa da artık yoktu yani.

Ama bu benim elimde olan bir şey değildi ki? Bu bedene dair en ufak bir şey bilsem, işimi hatırlasam, ben de ona göre davranırdım. Bu konuda biraz sinirliydim. Okuduğum diğer kitaplardaki herkes içine göç ettikleri bedenin anılarını hatırlıyordu, benim neyim eksikti ya?