Episode - 2 🩺❤️
လူေတြမွာေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ခက္တာမူလဗီဇမဟုတ္ပါလား။က်ားသည္ေမြးကတည္းကအသားစားလာ၍ အသက္ေသဆံုးသည္အထိအသားစားၾကသည္။ငယ္စဉ္ကအသားစားၿပီး အသက္ႀကီးမွအသားမစားပဲအသီးအရြက္ေျပာင္းစားဖို႔ခက္သည္။သတၲဝါမ်ားေတာင္ဤမ်ွခက္ခဲေနလ်ွင္ အသိဉာဏ္ႂကြယ္၀သၫ့္ဦးေနွာက္ႏွင့္ေမြးဖြားလာေသာလူသားအဖို႔ပို၍ မလြယ္ကူ~~~
Roseသည္အေဖ့နာေရးၿပီး၍ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွစကာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဟူေသာလက္သံုးစကားကိုသံုးကာ အရင္လိုေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စားဘ၀ကိုျပန္ေရာက္သြားျပန္သည္။ေခြးၿမီးေကာက္က်ည္ေတာက္စြပ္ျဖစ္ေနေသာRoseကိုၾကၫ့္ရင္း ဦးေမာင္ေမာင္ရင္ေလးရျပန္သည္။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုနဲ႔အတူကားတစ္စီးနဲ႔အျပင္ထြက္ ညမိုးခ်ဳပ္မျွပန္လာ။တစ္ကိုယ္ရည္သမားလည္းျဖစ္ လူပ်ိဳႀကီးလည္းျဖစ္သၫ့္ဦးေမာင္ေမာင္မွာ တူမတစ္ေယာက္အတြက္အၾကပ္ရိုက္ေနရသည္။Roseမွာညဘက္ ေယာက်ၤားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကအိမ္ေရ႔ွထိကားေမာင္းပို႔ရသၫ့္ေန့မ်ားလည္းရိွကာ ထိုကဲ့သို႔ေသာေန့မ်ားတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူက -
"Rose ၾကၫ့္ေကာင္းလို႔ၾကၫ့္ေနတယ္မထင္နဲ႔ေနာ္"
"တစ္ေန့ငါ့ေဒါသနဲ႔ေတြ့ေတာ့မယ္ နင္ေတာ့လား"
ဟုေဒါသျဖင့္ေအာ္ေငါက္လ်ွင္ Roseကအာေလးလ်ွာေလးႏွင့္အရိွန္ေလးလည္းရလာၿပီျဖစ္ေသာအခါ -
"ဟာ ဦးေလးပဲဒီတူမေလးကိုေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္ဆို"
"အခုေတာ့ ၿငိဳျငင္ေနခ်င္ၿပီလား"
"အေဖ့ Companyႀကီးဦးငယ္ယူလိုက္ Roseကိုေတာ့ဒီတိုင္းလႊတ္ထားေပးပါ"
"ေဖေဖ့ကိုဒီနည္းေလးနဲ႔ေမ့ေနရတာကို "
"Roseကိုမခ်ဳပ္ခ်ယ္ၾကပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ဟုမူးမူးရူးရူးႏွင့္ေပါက္ကရေျပာလ်ွင္ ဦးေမာင္ေမာင္မွာပို၍ ေဒါသထြက္ကာ -
"နင့္အေဖစည္းစိမ္ နင္ပဲယူ "
"ငါတစ္စက္ေလးမွမထိဘူး"
"အခ်ိန္တန္ရင္နင့္လက္ထဲပဲငါေပးရမွာ"
"ငါအခုေျပာေနတာ နင္ပ်က္စီးေနလို႔"
