Stupid life. Or not? *AAN HET HERSCHRIJVEN*

6.

*herschreven*

Foto in media was ooit mijn cover loooooll lelijk😂

POV SOPHIE
Mijn ogen gaan langzaam open en ik voel een bonkend gevoel in mijn hoofd. Ik kijk verward rond en besef me dan dat ik thuis in de woonkamer ben. Was alles een droom?... Ik hoor voetstappen die steeds luider worden. Meteen zit ik rechtop en kijk ik bang naar de deur. Mijn vader komt te voorschijn en ik slik.

'Dus jij dacht weg te kunnen glippen, kleine meid van me?' Hij lacht even, echt een enge lach. Ik ga langzaam rechtop staan. Hij komt langzaam naar me toelopen, nou eerder strompelen. Hij is dronken...

De angst neemt het over en mijn reflex is naar de badkamer rennen. Ik doe de deur op slot en zucht. Ik hoor hard gebonk en luid geschreeuw van mijn vader. Ik begin te trillen en zak op de grond. De tranen rollen over mijn wangen en ik zie niks meer door ze. Ik word gebeld, het is Liam. Zal ik opnemen? Liam is mijn enige hoop nu... Ik neem op.

'L-liam?' Zeg ik, mijn stem trilt en is zacht.

'Sophie!! Oh, je neemt op... Gaat het? Waar ben je?!' Roept hij.

'Ik ben oké jongens' mompel ik. Ik hoor weer gebonk en mijn vader die mijn naam roept.

'Sophie, je bent niet oké! Alsjeblieft geef ons het adres..' zucht hij.

'Nee.. Ik ben alleen maar een blok aan jullie been, jongens.. Het gaat wel!' zeg ik, proberend om overtuigend op te komen. Ze hebben het al druk genoeg..

'Sophie, alsjeblieft... We geven zo veel om je!! Je bent geen blok aan ons been! Wat jij meemaakt verdien je niet, niemand verdient dit! We willen je helpen, Sophie..' Ik zucht. Hij heeft voor een deel gelijk.. Toch?..

'Oke Liam' zeg ik zachtjes.

'Oh dankje!' Wat is het adres?' ik geef hem mijn adres en hij zegt dat ze onderweg zijn. We nemen afscheid en dan hang ik op. Ik wacht ongeduldig en gil soms even door mijn vader die weer op de deur slaat. Hij kan ieder moment open breken.. Juist dan vliegt de deur open en ik gil weer. Zijn ene hand ligt straks om mijn pols heen en hij heft zijn andere hand langzaam op. Wat ik me daarna herinner is een harde klap en een boze Niall....

POV NIALL
'Hier is het volgens mij' mompelt Harry als we voor een huis stoppen.

'Oke, kom laten we gaan.' Zeg ik snel waarna ik uitstap. Ik moet haar nu zien. Ze is niet veilig daar. Ik zie dat de deur half open is en loop naar binnen.

'Sophie?' Zeg Ik voorzichtig. Binnen is het een puinhoop. Bierflessen overal, glazen wijn... Maar geen Sophie. Ik loop de trap op en hoor een gil.

'Sophie!!!' Roep ik terwijl ik sneller ren. Ik zie Sophie op de grond vallen en haar vader wegrennen, maar hij is onbelangrijk nu. Ik loop snel naar haar toe en til haar langzaam op.

'Sophie... Oh my god.' fluister ik terwijl ik naar haar kijk. Haar gezicht zit vol schrammen en ik wil niet weten wat hij met haar heeft gedaan.

'Is dat Sophie?..' Zegt Zayn zachtjes.

'We moeten met haar naar het ziekenhuis, kom!' zegt Louis terwijl hij snel naar beneden loopt. Ik loop zo snel maar voorzichtig mogelijk naar beneden. Eenmaal in de auto heb ik haar nog steeds in mijn armen. Ze beweegt af en toe even, maar dan niet meer. Bij het ziekenhuis wordt ze snel gebracht en moeten wij in de wachtkamer blijven. Ik heb geen idee wat ik straks moet aantreffen. Wie weet heeft ze allemaal kabels, of slaapt ze, of wordt ze geopereerd.. Ik heb geen idee... Wat ik wel weet is dat ik Sophie veilig wil hebben

POV SOPHIE
Ik word wakker door een korte piep, die ik na een seconde weer hoor. Mijn ogen gaan lichtjes open en ik word verblind door een licht. Als mijn ogen eraan gewend zijn open ik ze weer lichtjes. Een man van wie ik denk dat het de dokter is komt binnen. 

'Ah Sophie, je bent wakker!' zegt hij en hij glimlacht naar me.

'Wie wil je eerst zien? Er kan 1 persoon tegelijk komen'

'Niall?' Hij knikt en loopt de kamer uit. Ze zijn me dus echt komen halen.. Niet te geloven. Normaal gesproken zou ik weer alleen zijn... Dan loopt niall naar binnen en zijn ogen worden groot als hij me ziet.

'Je bent echt wakker!' zegt hij blij terwijl hij snel naar me toeloopt. Zijn ogen lijken wat roder..  Heeft hij gehuild?

'Gaat het, Soph?' Ik knik lichtjes en hij glimlacht.

'Ik was zo bang..' mompelt hij terwijl hij op de rand van het bed gaat zitten.

'Niall?' vraag ik

'Ja?'

'Wat nu? Wanneer mag ik weg? Waar ga ik heen? En school?'

'Je blijft bij ons en school kun je online doen, als je maar veilig bent' ik glimlach.

'Dankje Niall.'

'Alles voor jou.' ik gaap even maar doe mijn hand voor mijn mond om het te verbergen.

'Ik zag dat wel. Ga maar slapen, we komen later wel weer, oke?' ik knik.

'Slaap lekker' zegt hij zacht waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukt en wegloopt. Ik voel mezelf tintelen en mijn wangen rood worden. Deed hij dat echt?.. Ik draai me om en zucht. Ik sluit mijn ogen en val langzaam in slaap.