Stupid life. Or not? *AAN HET HERSCHRIJVEN*

62

POV SOPHIE

'Ik ga je zo erg missen' zucht ik. We zijn nu op het vliegveld. Niall moet weer op tour.

'Ik jou ook princess, maar maak je geen zorgen oke? Voor je het weet ben ik er en zijn we met zijn drieën' zegt hij voordat hij een kus op mijn voorhoofd drukt. Hij leunt naar beneden en legt zijn hand voorzichtig op mijn buik

'Ik ben over een tijdje weer terug, klein prinsesje van me' zegt hii lief waardoor ik glimlach. Hij gaat weer staan en dan horen we Niall's vlucht die wordt omgeroepen. Ik trek hem in een knuffel en hou hem stevig vast.

'Ik wil niet dat je gaat' zeg ik zacht.

'Ik ook niet babe, maar we skypen gewoon elke dag oke?' Ik zucht en knik. Hij laat me los en kijkt me aan.

'Ik hou van je' zegt hij terwijl zijn blauwe ogen in die van mij staren.

'Ik hou ook van jou' zeg ik terwijl ik nog een laatste kus op zijn lippen druk. Dan draait hij zich om en loopt hij weg. Dat was het weer.... Weer een lange tijd zonder Niall...

*5/6 MAANDEN LATER* (je moest eens weten hoe genant ik dit vind om te schrijven...)

Ik word wakker van een pijn in mijn buik. Ik kreun. Nee he, gaat ze weer schoppen?

'Niet nu baby' mompel ik terwijl ik mijn ogen dichtknijp. Ik probeer ze te openen en kijk op de klok. 03:29... Ineens komt de pijn weer terug. Ik ga rechtop staan en kreun weer. Ik leg mijn handen op de deken en schrik. Het is nat. Nee.  Nee nee nee. Niet vandaag!! Ik pak snel mijn telefoon en bel Perrie

'Sophie?.. Waarom bel je om half vier s'ochtends?' Mompelt ze

'Perrie, i-ik denk dat ik ga bevallen' zeg ik als ik weer een pijnscheut voel.

'WAT??!!!  Ik kom er nu aan!! Probeer je schoenen aan te doen, we gaan naar het ziekenhuis en ik bel Sophia, Sacha en Niall straks!!'

'Maar hij is op tour...' Mompel ik.

'Volgens mij hebben ze geen shows meer, alleen een interview over een paar dagen. Dat is heel dichtbij Londen dus ze kunnen snel komen. Maak je geen druk. Ik zit nu in de auto, tot zo!!'

'Tot zo' zeg ik voordat ik ophang. Ik probeer het bed uit te stappen en stop even als de pijn weer terugkomt. Ik loop voorzichtig naar beneden, steunend aan de trapleuning. Ik probeer mijn schoenen weer aan te krijgen en ga dan op de grond zitten. Dit is niet goed.. Dan gaat de deur open. Ik had Perrie ooit de sleutel gegeven voor dit soort gevallen.

'Sophie! Oh god, kom. Het kan pijn doen maar hoe sneller we er zijn, hoe sneller het voorbij is. De jongens hebben al een trein genomen' zegt ze terwijl ze me omhoog helpt. Voorzichtig lopen we naar de auto.

'Ga maar achterin zitten. Sophia is er ook en Sacha komt straks' ik knik en ga zitten.

'Hey Soof..' Zegt Sophia

'Het doet zo'n pijn..' Zeg ik terwijl ik mijn hand op mijn buik leg.

'Het komt goed, rustig maar. Denk er maar aan dat je er een prachtig kindje voor terugkrijgt' zegt ze geruststellend. Ik zucht en kreun weer als de pijn erger wordt.

'Pez, kun je niet sneller rijden?!' Hoor ik Sophia zeggen.

'Ik mag niet harder dan dit! Sorry, maar als ik harder rij en de politie het ziet zijn we de pineut' zegt ze gestrest. Ik zucht.

*********

'Kom op mevrouw, nog een keer' zegt de zuster.

'Ik kan het niet!' Zeg ik.