Stupid life. Or not? *AAN HET HERSCHRIJVEN*

15. Help

POV SOPHIE
Ik hoor iets. Het is Niall. Hij klinkt zo gebroken
'S-Sophie, alsjeblieft word wakker' ik probeer mijn ogen te openen. Maar het lukt niet. Het liefst wil ik in zijn armen springen en altijd bij hem blijven. Maar nu kan dat niet.
'Sophie, ik weet dat je me hoort. Alsjeblieft, word wakker. Je bent het liefste en mooiste meisje dat ik ken, word nou wakker' ik merk dat ik een heel klein beetje gevoel in mijn handen heb. Ik voel dat hij mijn hand vast pakt. Met al mijn kracht lukt het me om heel zacht te knijpen. Dan hoor ik meer stemmen en voel ik Niall opstaan.
'Hoe is het met haar?' Het is Louis
'Ze...ze kneep net in mijn hand....' Zegt Niall verbaasd.
'Nialler je ziet vast spoken.
'Nee ik zweer het! Ik pakte haar hand en ze kneep erin' ik voel iets meer kracht. Ik gebruik alles om mijn ogen open te doen. Ik zie als eerst Niall. WoW, hij ziet er echt verdrietig uit. En dat om mij? Ik wil he triest zeggen, Niall hier ben ik en ik ben zo blij dat je me hebt gered. Maar in plaats daarvan zeg ik niks. Niall heeft me nog niet opgemerkt. Ik probeer iets te zeggen.
'Niall.....'

POV NIALL
Ze moet dit halen, ze kan het wel. Ze..
'Niall.....' Ik draai me om ze Sophie met haar ogen een beetje open. Mijn ogen vullen zich met tranen.
'Gaat het?' Ze knikt zachtjes. De anderen zijn inmiddels weg, omdat ze ons alleen wilden laten.
'Ik dacht dat je dood was...'
'Nee, ik ben sterk hoor' zegt ze zacht. Ik lach.
'Ik laat je wel even rusten' zeg ik en ik druk een kus op haar voorhoofd en loop de kamer uit. Ze is tenminste wakker, dat is al een hele opluchting. Dat gesprek hebben we afgezegd, maar ik heb wel een filmpje gestuurd en gezegd dat ze n niet kan komen dus morgen waarschijnlijk ook niet.
'Meneer Horan?'
'Ja?'
'Ze mag naar huis, maar ze moet wel aansterken, ze heeft erg veel pijn gehad' ik knik en neem haar mee in een rolstoel.
'Wat was er nou gebeurd?' Vraag ik
'Nou, ik liep dus door het park. En toen kwam ik een groep meiden tegen en ze zeiden echt rotdingen. Ik zei er wat van maar toen liepen ze op me af en sloegen ze me in elkaar.' Ik knik. Ik zie dat we in de lift moeten en merk meteen dat Sophie gespannen is.
'Gaat het?' Vraag ik
'J-ja h-hoor, g-gewoon claustrofobie'
'Ik ben bij je' zeg ik en ik pak haar hand vast. Als we eenmaal thuis zijn zie ik dat Sophie kapot is en besluiten we om te gaan slapen