Melek, hayatın bütün zorluklarını görmüş üzerinden gelmeye çalışırken altında kalmış kız...
Nefesim arada kesiliyordu. Bileğimi çok sıkmışlardı. Canımı yakıyordu. Hiç bir şey yapmadım.
Bitkinim, yorgunum, kırgınım.
Uyumak istiyordum. Yine ve yenide...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yitirdim kendimi kendi içimde...
Tarık beyden aşırı utanıyordum. Boş olan bir yer oturdum hemen. Almina Hanımın yanı boştu. Herkes buradaydı."Melek bu senin karıştığın kız, Dora"dedi Almina Hanım Karşımızdaki yani Boranın kolunun altındaki kızı. Şaşırmıştım. Ama mutlu da olmuştum. Bu kızı onlara iyiki vermemişlerdi. Ona da aynısını yaşatırlardı. Ama kalbim acımıştı o burda hayatını çok güzel bir şekilde sürdürürken ben ise neler neler yaşıyordum. Gözlerim dolmuştu. Ben neden sürekli ağlıyordum ki. Kafamı kaldırıp kıza baktım. Çok güzeldi. Hemde çok çok güzeldi. Oda beni inceliyordu. Gözlerimiz birbirine değince kaşlarını çattı. Hemen gözlerimi kaçırdım. Biraz sonra herkes kendi arasında sohbet etmeye başladı. Ben ise halıyı inceliyordum. Bora ile Dora birbiriyle konuşup gülüşüyordu. Onların arasında neden değildim. İstenmiyordum. Bu gerçek artık ağır geliyordu. Yaşadığım onca şeyden sonra kendimi gerçekten bitik hissediyodum.
Yaşamak için bir sebebim yoktu. Geriden biri yüksek sesle ismimi söyleyince irkildim. Hemen adımı söyleyene kişiye baktım. Karan (ikinci olan ikiz abilerden biri)abiydi. Abi mi diyecektim. Kafamı kaldırıp ona baktım. Herkes bir anda bana bakmaya başlamıştı."İki saattir sana sesleniyorum kızım. Duymuyor musun beni. Neyse bahçeye çıkıp hava alalım mı diyecektim." dedi. Onunda çok sert sesi vardı. Kızar diye korktuğum için kafa salladım. Hem biraz hava almış olurdum. Ayağa kalktı salondan çıkarken bende peşinden kalktım. Çok büyük adımlarla yürüdüğü için ona yetişmek çok zordu. Çok uzundu. Mutfaktan arka bahçeye çıkmıştık. O önde ben onun peşinde gidiyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(İstediğim gibi bir yer değil. Şunların arkasında bir salıncak tarzı bir şey düşünün hani ikili oluyorya. Yaa anlayınnn)
O salıncağa oturunca bende oturmuştum yanına. Öylece ağaçları seyrediyordum. Rahatlık veriyordu şu ortam. Şu ormanın oraya doğru koşmak istedim. Herşeyden uzaklaşmak. Belki kaçar giderdim burdan. Uzaklaşırdım. Başka bir yere gider herkesten kaçardım. Eski ailem belki bulamazdı. Bu ailede zaten beni istemiyordu. Ama reşit değildim reşit olsaydım düşünmeden kaçardım. Kimseyi düşünmeden. Ağaçların orda sanki eski abimi görmüştüm. Evet oydu buradaydı. Şuan deli gibi korkuyordum. Bana sırıtıyordu. El salladı arkasını döndü yavaş yavaş yürümeye başladı. Tir tir titriyordum. Ağlıyordum da galiba. Şuan yaptığım hiç bir şeyi bilinçli yapmıyordum. Tırnaklarımı bileğime sürtüyordum. Bileğimdeki şey yırtılmıştı galiba. Kriz geçiriyordum. Burda burda diye sayıklamaya da başlamıştım. Biraz gittikten sonra arkasını döndü gene. Bana bakmaya başladı. Gene sırıtıyordu. Kafasını yana eğdi. Öyle bakmaya başladı. Hem sallanıyor hem de bağırarak ağlıyordum. Biri beni sabit tutmaya çalışıyordu. Şuan ne oluyordu anlyamıyordum. Uğultu vardı kulağımda. Eski abi hala oradaydı. Bir anda koluma bir iğne battı. Çok canım acıdı ama kimse anlamadı. Çok canım yandı kimse görmedi. Kimse beni anlamak istemedi. Delirdim kimse yardım etmedi. Hep tektim ben. Hep yalnızdım ben. Yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başladı.
Mükemmel yazarınızda devam...
Karan Meleği dışarı çıkarmak istemişti çünkü Bora ile Dora nın yakınlığı can sıkıcıydı. Bu durumun herkes farkındaydı. Bora ve Dora yı ne kadar uyarsalar da, takmıyorlardı. Karan yanındaki kardeşine baktı. Çok güzeldi. Çok küçüktü. Çok masumdu. Evin en küçüğü gibiydi. Dora bile ondan uzundu. Ona yanaşmak istiyordu Karan. Tanımak istiyordu. Yargılamadan tanımak istiyordu. Birazda bu yüzden çıkarmıştı bahçeye. Tam ağzını açmıştı konuşmak için. Meleğin gözlerinin dolduğunu görünce. Sustu. Ne olmuştu şimdi. Kardeşinin baktığı noktaya doğru baktı. Boş bir yerdi. Sonra ağlamaya başladı. Kendine zarar da veriyordu artık içeri bağırdı. Herkes bahçeye toplandı. Kriz geçiriyordu Melek. Hem ağlıyor hem de kendine zarar veriyordu. Kolu kanamaya başlamıştı. Tarık Bey artık Meleği durduramadığı ortaya "Sakinleştirici getirin."dedi bağırarak. Arslan(küçük kardeş) hemen içeri koştu. İğne getirdi. Almina Hanım iğneyi hazırladı. Tarık Bey Meleği kucağına alıp sabit tutmaya çalıştı. Karan da Meleğin kolunu sabit tutmaya çalıştı. Almina Hanım hemen iğneyi baktı. Melek en son Tarık Beye bakmıştı. Çok farklı bakıyordu Melek Tarık Beyin içi gitmişti. Yavaş yavaş durmaya başladı Melek.
Çok kötüydü şuan Melek. Yüzündeki yaralar kanamaya başlamıştı. Kolu çok daha kötü olmuştu. Neden böyle olmuştu. Merak ediyordu Tarık Bey. Karan bir şey demiş olabilirdi. Melek ile içeri girdi.
Meleği odasına götürüp yatağına bıraktı. Kucağında yok gibiydi. Çok zayıftı kısaydı. Çok narindi. Üstünü örttü Meleğin Tarık Bey. Kızını nasıl kurtaracaktı. Halı iyice kötü olmaya başlamıştı. Korkuyordu da. Kendine daha çok zarar verirse diye. En son anlına öpücük kondurup, arkasını döndü. Kapının önünde bütün ev halkı vardı. Korkularını gizlemeye çalışsalar da hepside çok korkuyordu. Özellikle Almina Hanım ile Bora. Boranın kalbi ağrımıştı Melek öyle olunca. Dora da hiç böyle şeyler hissetmeştk. Peki Almina Hanım. O bir anneydi en başında. Hiç bir çocuğunda böyle bir şey yaşamamıştı. Kızı için deli gibi endişeleniyordu. Tarık Bey odadan çıkıp kapıyı kapattı. Hepsine aşağıyı işaret etti. Tarık Bey Almina Hanımın yanına gitti. Elini tuttu. Yanındayım der gibi.
Şimdi hepsi aşağı inmiş, salonda oturuyordu."Karan bir şey mi söyledin oğlum."dedi Tarık Bey sinirle.
"Hayır baba söylemedim."dedi Karan da. Tarık bey inanmayan gözlerle. Oğluna baktı. Başka bir şey vardı. Çünkü Melek gözlerini bir yere dikmişti.
"Sizinle son kez konuşuyorum. Bir daha konuşturmayın beni . O zaman görüşürüz. Dora da sizin kardeşiniz ama Melek de kardeşiniz. Evet şu zamana kadar hep Dora vardı ama artık Melek de var. Bakın Meleğin ne yaşadığını bilmiyorsunuz. Biz bile bilmiyoruz. Bir de kendinizi onun yerine koyun. Aramıza yeni katılan o. Nasıl zor olur. Hiç kimseyi bilmiyor. Yalnız o. Halini görüyorsunuz. Biriniz Meleğe bir şey diyin. Bir imada bulun. O zaman artık görüşürüz."diye konuştu Tarık Bey. Hepsi Kafa salladı. | | | | | | | | | | Merhabaaaa.
Nasılmış bakayım benim okuyucularım?
Asla böyle bir bölüm yazmayacaktım. Çok farlı bir bölüm olacaktı. Tamamıylan bir anlık yazılmış bölümdü.
