Yaşanmamışlıklar

45❤️🐓

"KALKIN LAN!"diye bağırdı Asaf abim.

Kurt kolumdan tutup beni arkasına doğru itti. Abimi göremiyordum.

"Ulan şerefsiz. Ben seni evime arkadaş diye koydum kız kardeşime mi baktın lan?"diye bağırdı abim.

"Asaf sakin ol. Saçmalama."dedi Kurt sakın sesiyle.

Ağlamaya başlamıştım bile.

Kurtun koluna sıkıca sardım parmaklarımı.

"Başka kız mı kalmadı lan."dedi abim. Sonra sinirle duvara vurdu.

Kapı tekrar açıldı içeri ev ahalisi girdi. Ağlamam şiddetlendi. Hıçkırıklarım artıyordu.

Kurtla beraber bir kaç adım geri gittik. Kimseyi giremiyordum.

"Görüyorsun değil mi baba? Senin bu kızınla benim arkadaşım diye eve soktuğum adamı koyun koyuna gördüm."diye bağırdı abim. Hıçkırık kaçtı.

Bu nasıl bir ithamdı?

Azıcık gördüğüm kadarıyla annem elini ağzına kapatmıştı.

"Ulan Asaf. Lan beni geçtim kız kardeşine nasıl böyle bir şey söylüyorsun lan."diye bağırdı Kurt'ta.

"Yalan mı lan? Ben girmeseydim ne boklar yicektiniz."dedi Asaf abim. Çok sinirliydi. Elimi ağzıma kapattım.

Kalbim kasıldı.

"Asaf kendine gel."diye bağırdı Alp abim.

Bundan sonra olan kargaşanın farkında bile değildim. Abim ne demişti öyle. Güvenmiyor muydu bana?

Asaf abim Kurtun yüzüne yumruk attı.

Kurt hiç bir karşılık vermedi. Kurt abimden büyük duruyordu. İstese durdururdu.

Asaf abim artık Kurtu yere düşürmüş üstündeydi. Hiç kimse bir şey yapmıyordu.

Asaf abim Kurta vuracakken ayağa kalktım. Kolunu tuttum. Beni geri savurunca kafam bir yere geldi.

"Melek!"diye bağırdı annem.

Kurt abimi durdurmuştu.

"Gerizekalı dur."diye bağırdı Kurt.

Hemen yanıma geldi Kurt.

"Güzelim iyi misin?"dedi.

Ağzımı açacak gücü bulamadım. Yutkundum.

"İyiyim."dedim.

Gözlerimden akan yaş şakağımdan kulağıma doğru yol alıyordu.

"Uzak dur lan kızımdan."dedi babam.

Kurt kafa sallayıp yanımdan kalktı. Nasılda ihtiyacım vardı ona.

Babam beni kucağına alıp yatağa oturttu.

"Almina sen Meleğin yanında dur. Biz bi Kurtu uğurlayalım." Dedi babam.

Kurta baktım. Dudağını patlamıştı Asaf abim. Açıkçası aşağıda bir şey yaparlar diye korkuyordum.

"Tamam hayatım."dedi annem.

Herkes odadan çıktı.

"Bana niye söylemedin?"diye sordu annem.

"Salı günü olduk anne."utanmıştım. Bu konuları ilk defa annemle konuşacaktım.

"Yarın onun için Kurt ve ailesi buraya gelecekti. Söyleyecektik. Anne Asaf abimin dediği gibi olay olmazdı."

"Seviyor musun güzelim?"

"Evet anne."

"Kurtu çok önceden beridir tanırım. İyi çocuktur. Hoştur. Seni üzmediği sürece,"

Lafını kestim.

"Onunla konuşmama izin verirsin."

Annemle beraber yatağa uzandık.

"Anne... O bana değer veriyor biliyor musun? Ben onun yanında kendimi iyi hissediyorum. Anlıyorsun değil mi?"

"Anlıyorum güzelim."

Anneme sıkıca sarıldım.

"Bir şey yaparlar mı anne? Asaf abim sinirlendi. Çok çok ağır konuştu."

"Arkadaşını eve sokarken kız kardeşine o gözle bakacağını bilmiyordu. Çok ağır konuştu. Biliyorum."

Saçlarıma derince öptü.

"Hadi bakalım aşağı inelim."

"Ben gelmeyim anne. Asaf abimin yüzüne bakacağımı sanmıyorum."dedim sıkıla sıkıla.

"Sen bilirsin. Fakat bunda kötü bir şey yok."

Bir şey demedim. Annem odadan çıktı.

Telefonumu elimde aldım. Kurt mesaj falan atmamıştı.

Abim bana ne demişti öyle. Kalbimi acıttı.

Gözümden akan yaşı sildim. Gözlerim aşırı acıyordu.

Gözlerimi kapattım. Yarın okula gidecektim. Öyle demişti dün babam. Alp abim benim tek varlığımdı. Ona söylemediğim için kızacaktı.

Yarını beklemem lazımdı.

Şimdi kendimi uykuya bıraktım.

Uykumu yine yüksek ses bir böldü.

"Kalk!"diye bağırdı Asaf abim.

Yataktan hızlıca ayağa kalktım. Kapıyı kilitledi abim.

"Aç şunu!"diye bağırdı babam.

"Baba!"diye bağırdım.

"Kes sesini! Sana nasıl güvendim. Eğer gelmeseydim ne bok yicektiniz lan siz. Sen benim arkadaşıma nasıl o gözle baktın!"diye bağırdı. Sonra masanın üstünde olan bir şeyi yere attı.

"Abi sakin ol."dedim.

"Ne sakini lan!"

"Baba! Abi!"diye bağırdım.

"Abi ben hiç bir şey yapmadım yemin ederim!"dedim sitemle.

"Sakin ol Asaf. Sakin ol!"diyip elini duvara vurdu. Çığlık attım.

"Asaf uzak dur lan Melekten. Eğer ona bir şey yaparsan..."diye bağırdı Kurt.

"Şuna bakın sevgilisine de ne çok severmiş!"dedi sinirle Asaf abim.

Abim eğilip yerdeki vazonun parçasını eline aldı.

Sinir krizi geçiriyor olmalıydı.

"Ne yapacaksın onu abi."dedim çok titreyen sesimle.

Abim kahkaha attı.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Asaf abarttın kardeşim. Biraz dur. Onlar aşık aşık ya.

Arkadaşlar 90 bine minicik bir şey kaldı. Çok teşekkür ederim gerçekten.

Görüşmek üzere 💞