Not just an Ordinary Girl

Chapter 29

Sabrina's POV

My mom went out to stroll in the city. I know that I exhaust her because of what we talked about. I know that she do that to ease her mind a little. I don't want to do that to her, but she said that she will support me no matter what happen, at ngayon hindi ko alam kung ano bang dapat kong gawin.

Linggo ngayon kaya walang pasok sa opisina. And I don't think I can work properly dahil sa mga tumatakbo sa utak ko ngayon.

Buong umaga hindi ako mapakali. I want to talk to him. I want us to talk, pero hindi ko alam kung paano. Pagkatapos nang nangyari noong isang araw, kung paano ko siya ni-reject, ngayon hindi ko na alam kung paano pa ako haharap sakanya.

I've been fighting with myself over whether to call him or not. Kanina pa ako pabalik balik ng tingin sa phone ko habang pabalik balik rin sa paglalakad dito sa sala. Good thing that my mom was not here, dahil kung nandito siya baka pinagalitan lang ako nun dahil nahihilo na siya sa ginagawa ko.

While I'm busy with my arguing mind, the doorbell rang that makes me jump in surprise.

Sino naman kaya yun? Grabe parang lalabas ang puso ko mula sa katawan ko dahil sa gulat. Sigurado naman ako na hindi si mommy 'to, bakit naman siya mag papa-ring ng doorbell, eh bahay niya ito, diba.

Naglakad ako papunta sa pintuan at binuksan ito ng dahan dahan. Then I saw Mr. Harrison patiently waiting on the outside.

"Oh, hello. Good morning po," Bati ko nang nakangiti sakanya.

"Hmm, si mommy po ba hanap mo? Wala siya dito eh, nag stroll siya sa city. Pero baka pabalik narin yun," Sabi ko dahil alam ko naman na si mom ang hanap niya.

"Oh, I see," Sabi niya na patango tango pa. Pansin ko rin na kanina pa siya lingon ng lingon, kaya napatingin narin ako sa likuran niya.

And then just like lighting our eyes met again, but this time may kakaiba. Hindi ko alam kung ano pero may iba talaga. Hindi ko maalis ang mga mata ko sakanya. Siya lang ang nakikita ko at ganun din siya sakin. Naglakad ako patungo sakanya na parang walang ibang tao sa paligid namin.

I stop when I am one feet away from him. Then I saw his eyes having that gold ring, then he spoke that makes me stun.

"Mate." Sabi niya na kinalaki ng mata ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko, ano ito? Ganito din ba ang naramdaman noon ni mommy nang makita siya ni Mr. Harrison and claim her as his mate?

Tsaka, teka... Ano daw? Mate? Mate niya ako? Talaga ba? Totoo? Lahat ng tanong nasa isip ko lang. I can't verbalise those words. I can't speak and I can't even move. What is happening to me?

He moved closer to me and held my face, it gives me an unexplainable sensation when he touched my skin. Then suddenly I didn't even know that I had tears flowing on my face. I'm crying and I don't know why exactly. I had mixed emotions. I don't know what I'm feeling right now.

"I don't know how this happen....But I'm happy to know that you are my mate, Sabrina." He said sincerely to me. I looked at him having that beautiful on his face while my tears are still flowing continuously. I smiled too. Hindi parin ako makapagsalita. Parang bigla akong nawalan ng boses dahil sa mga nangyayari.

"Let's get out of here," Sabi niya, ako naman tumango agad at tumakbo papasok sa loob ng bahay at nagbihis ng mabilis, saka inayos narin ang sarili at kinuha ang purse ko laman ang mga kakailanganin ko.

Paglabas ko huminga muna ako ng malalim bago ako tuluyang lumapit sakanya.

"Let's go?" Tanong niya ng nakangiti.

"Hmm," yan lang ang nasabi ko sabay tango. Hinawakan niya ang kamay ko at naglakad na kami papunta sa kotse. Wait...kaninong kotse ito? Then may narinig nalang akong tunog ng susi.