Not just an Ordinary Girl

Chapter 37

Biglang may nagpatunog ng baso para makuha ang antensiyon ng lahat.

At bigla rin akong may nakita nanaman kasabay ng pagtunog ng baso.

Maaraw pero biglang dumilim... I saw myself having so much blood and barely breathing. I saw them again... Dead.

This is much worse sa mga naunang premonition ko. Pinapakita nito sa'kin na...natalo kami, napatay nila kami. It's terrible. Nagwagi sila. Pero paano? Hindi ko maintindihan.

Then I tried to see more para makita ko kung anong naging dahilan ng pagkatalo namin.

And then I saw it.

Then someone shakes me. Nanginginig ako at umiiyak, my eyes are glowing and my fire are getting bigger and bigger.

Napatingin ako sa kanilang lahat na nakatayo na at nakatingin sa'kin, kita ko naman na natatakot sila sa nakikita nila sa'kin.

"Calm down." Sabi ko sa sarili ko. Mabilis din ang paghinga ko na parang tumakbo ako ng napakalayo.

Nang mapawala ko ang apoy na nakaikot sa'kin tumayo na ako.

"I'm sorry," nahihiya kong sabi sabay alis.

I heard them calling me, especially Sab. I saw her crying while looking at me, Ava too. The twin look shocked and confused. Kayden feel it too, kaya sinundan niya ako.

Nang makalayo na ako sa kanila bigla nalang akong natumba at napaupo sa lupa habang mas bumibilis ang paghinga. I am having a panic attack right now. This is bad.

Agad akong nilapitan ni Kayden nang matumba ako.

"Gen, calm down. Just breathe. Shhhhh..." Pagsusubok ni Kayden na pakalmahin ako, hinihimas niya ang likod ko pero hindi ko magawang tumigil.

Paulit-ulit na nagre-replay sa utak ko ang nakita ko.

Eclipse.

I saw the Eclipse. The only one thing na puwedeng magpawalang bisa ng kapangyarihan ko bilang isang witch. Sa sobrang ikling panahon na nangyayari ang Eclipse, iyon ang mga panahon kung saan wala akong mahika. Wala kahit ano.

I know my wolf is strong, but without my magic... I feel so... weak. It's my other half, that's me. That's the reason kung bakit takot na takot ako ngayon.

Bakit ko nakita iyon? Anong meron at nagpakita sa premonition ko ang Eclipse? Hindi ko maintindihan.

Hindi ko na kinaya at umiyak na ako ng napakalakas para maibsan ang nararamdaman ko. Kayden hold me in his arms without saying anything. Hinayaan niya lang ako na mailabas ko lahat.

I know they can hear me. And I am very sorry for ruining Ava's night. This is suppose to be a very beautiful night for her, but... I ruined it.

"I'm scared..." Bulong ko habang umiiyak. Kayden kissed my head.

"I know. I can feel it. Don't worry, everything will be okay," sabi naman niya.

Hindi, mali siya, hindi ko na alam ngayon kung makakaya ba namin ang paparating na panganib. I'm not saying na ako ang inaasahan ng buong pack, pero ako ang kanilang Luna. Both Kayden and I are supposed to be the one to protect them all.

"I know you saw something again. I'll wait until you're ready to tell me what is it." Malumanay na sabi ni Kayden. I looked at him with swollen eyes, he smiled at me and kissed my forehead. Niyakap ko siya ng sobrang higpit na parang ayokong mawala siya sa'kin.

He died in there. I saw it. My daughter, Ava, Bren and Bron. Everyone. I saw us all died.

I am scared. Terrified. I feel so weak.