Ruh-u Revan | GÜL GÜZELİ |

• 29

Bölüm Şarkısı: Ahmet Kaya: Beni bul anne|

Merhabalar, epey zaman sonra gelebildim. Sınav senesi beni çok yıprattı doğru düzgün  hiçbir şeye odaklanamadim. Ama şimdi burdayım önemli olan bu dimi:)) neyse 100 bin kişi olmuşuz çok mutlu oldum ve sevindim hayaldi benim için ama gerçek oldu. Tesekkurler:)

Keyifli okumalar...

Bileklerimdeki keskin bir sancıyı sen sanarkan yanıldım ben sevgilim, o senden gelen kıytırık bir kamçıymış sadece.

Ben ona da sırtımı döndüm.

Senden gelen her şeye sırtımı döndüğüm gibi.

Soğuk havanın bu denli beni üşüteceğini tahmin edememiştim. Ay tamam ettim ama bu kadar da değil yahu.

Evden çıkmadan önce giyeceğim konusunda kararsız kalsam da azıcık üşümek ve şık olmak ben tarafından onaylanmıştı.

Bugün sahne alacaktım. Heyecanlı mıydım? Fazlasıyla. Belli eder miydim asla. İçten içe kıvranıyor olsam da sesim titremeyecekti. Kendime söz vermiştim. Sahne alacağım kafe bar tarzı mekanın önüne geldiğimde, telefonumu çantamdan çıkarıp Ebru'yu aradım. Telefon birkaç çalışta açıldı ve Ebru kapının önünde belirdi. Hem kulağında telefonla bana ses veriyor hem de yanıma doğru yürüyordu.

Gülümsedim.

"Ebru, çok geç kalmadım dimi?"

"Ahh hayır, tam vaktinde geldin kuzucum. Şimdi gidiyoruz ve ortalığın anasını ağlatıyoruz okey misin Berin?" İtiraz istemeyen bir tonda söylemişti. Başımı salladım.

İçeriye girdiğimizde birçok müşterinin olduğu daha doğrusu tıklım tıklım dolu olan kafeye göz ucuyla baktım.

Allahım bismillah...

Defalarca provasını yaptığımız şarkıyı çalacaktık. Bu sefer en iyisini sergileyeceğimize emindim. Benim ilk sahnem olmasına karşın, milyonuncu provodan sonra ilk şarkı söyleyişim olacaktı.

Ufuk da yanımıza gelip bize dahil olduğunda sahneye geçtik, enstrüman ayarlaması yapıldı.

Mikrofonu sandalyenin üzerinden alıp ses denemesi yaptım.

"Ses bir, ki, üç..." hafif öksürüğüm sonrası gözlerimi kafede gezdirdim. "Bu şarkı; aşkta yalpalayıp umudu kalmayanlara gelsin. Yanınızda olmayanlara ithaf ediyorum."