| Acılarını , kalbine sevdasıyla birlikte gömmeye çalışan kızla , sevdasına sahip çıkan bir adamın hikayesi. |
| MAHALLE HİKAYESİ |
Mahalledeki tüm gözler bizim üstümüzdeydi. Karşımdaki bir çift kara göz ise benim her bir hücremi arşınlamak isterces...
Ve ilk bölümü yazana kadar canım çıktı diyebilirim gerçekten tam atacağım sırada silindi ve özlem sayesinde şu an atabiliyorum iyiki var. bilmiyorink Keyifli okumalar , umarım beğenirsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözyaşlarımı ruhuma gömmekten yoruldum. Onlarla başa çıkmaya çalışmaktan sırf gözümden yaşlar akmasın diye kendimi zorla güldürmekten de yoruldum. Acımız sevgimiz kadarsa benim neden hiç sevgim yoktu? Neden acılarıma kelepçe vuramıyordum? Acılarıma vuramadığım kelepçe iki elimi de hapsetmişti. Ben bana uzatılan hayata hapsolmuştum. Hiçbir şeyi haketmiyordum ya da hakettiğim şeyler hiçbir şeydi.
Ben buydum işte. Küçücük dünyasında, kendinden ağır sorumlulukları olan bir kadın. Ama çocuk kadın, çocukluğunu yaşayamamış kadın. Annesinin intiharıyla boynuna 10 yaşında bir pranga dolanmış kız çocuğu da olabilirdim belki. Gözümün önünde annemin kendine ipten aşağı sarkıttığını görmüştüm. Küçücük ellerimle cansız bedenine dokunmaya çalışmıştım. Ama tabii ki de becerememiştim. Onu kurtaramamıştım. Neden diye defalarca sordum kendime.
Neden bir insan ölmek isterdi?
Neden bir anne ölmek isterdi?
Anneler melek değil miydi?
Ama melekler ölmezdi...
Benim meleğim ölmüştü.
Hayatı öğrenmeye, tanımaya o andan itibaren başlamıştım. İnsanlara yalan söylemeye de o zaman başlamıştım. ''Annem var, bize çok iyi bakıyor tarzı yalanlar.''Bu yalanlar çığ olup büyüyor ve sen eksik olduğun ne varsa onun yalanını söylemeye başlıyorsun. Sonra ergenlik bitiyor ve kabullenmeye başlıyorsun.
Senin annen yok! Diye defalarca kızıyorsun kendine. Ama kabullenmek en acı şey ve onu böyle kabulleniyorsun. Ben annemi, kabullendim. İnsan annesini ölü olarak kabullenir miydi? Kalbimde derdi ya da kavuşuruz derdi ama benim gibi yapmazdı. Ka bul len mez di!
Odamda koltuğun kenarına çömelip gizlice gözyaşı dökmekten yoruldum. İçeride Melih var diye güçlü olmaktan da...
Ama olacaktım, yorulsam da kardeşim için güçlü olacaktım. Hem Gülsüm teyze vardı. Bize aile olmuştu. Bir anne, bir baba olmuştu. Onun emeğini asla ödeyemezdim. Beni, o düştüğüm bataklıktan, ağlama yetimi kaybettiğim hallerimden çekip çıkarmaya çalışmıştı. Çıkarmıştı yahut ben çıkarmış gibi yapıyordum. Yanımda olmuştu, babamın bize son vasiyetiydi. O, elleri kan içinde, gözleri dolu dolu bize ''Gülsüm'ü asla bırakmayın, o size iyi gelecek demiş'' ve gözünden bir damla yaş akarak bize veda etmişti.
